суббота, 31 декабря 2011 г.

100-րդ գրառում կամ բարի գալուստ 2012

Հատկանշական է,որ այսօր`2011 թվականի դեկտեմբերի 31-ին պիտի գրեմ բլոգիս 100-րդ գրառումը։ Բլոգումս սկսեցի ակտիվ գրել հունիսից սկսած։ Հետաքրքիր էր,որ այն բացելիս և ոչ մի աղբյուրից չեմ օգտվել։Ուղղակի հավաքել եմ blogger.com ու քայլ առ քայլ "ստեղծագործել եմ"։Եթե ինչ-որ բան չէր ստացվում կամ էլ սխալ էի հասկանում,ենթադրում էի,իբր ճիշտ եմ հասկացել և շարունակում էի։ Պետք էր գրել առաջին գրառումը։ Ճիշտն ասած ես պատկերացում անգամ չունի,թե ինչ "պետք" է գրել որպես առաջին գրառում։ Անմիջապես պատմել կյանքի ծագման մասին չէի ուզում գրել ու հետո այնքան փորձ էլ չունեի,որ ինչ-որ գեղեցիկ բան ձևակերպեի..մի տեսակ անորոշ վիճակ էր։Բայց մի պահ հավաքեցի միջիս ամբողջ համարձակությունն ու սկսեցի հավաքել. "Մի կյանքի պատմություն"։ Ու մոռացա բլոգի մասին..

четверг, 29 декабря 2011 г.

Սիրու~մ եմ...

-Սիրու~մ եմ...
Ես միշտ այնքան էի վախենում,երբ նա գոռում էր..գիտե՞ք,ինձ վրա շատ են գոռացել,բացականչել,շատ են վիրավորել ու ցավեցրել,բայց ես երբեք և ոչ մի բանից չեմ վախեցել։ Մի տեսակ խլացել էին ականջներս ու բթացել էր հիշողությունս։ Այլևս փակել էի ականջներս,որ չլսեի և ոչ մի գոռոց ու ծածկել էի աչքերս` ոչ մի ցավ չտեսնեի...Ոչ տեսնում էի,ոչ լսում..ուղղակի գոյատևում էի..անում էի այն,ինչ պետք էր անել գոյատևելու համար..սակայն մի բան պակաս էր կյանքումս..ես չէի շնչում..ներսս թարմ օդ չէր մտնում։Ամեն ինչ ասես փտած լիներ..կամ էլ փտեր..ոչ մի թարմություն..ներսս այնքան խոնավ էր,որ սկսեց բորբոսել հոգիս...Դա ինձ բնավ չէր անհանգստացնում..ես գոյատևում էի..

понедельник, 26 декабря 2011 г.

Որտեղի՞ց ենք գալիս և ու՞ր ենք գնում։Էվոլյուցիան և դրա պատճառները

Գիտնական,թե բանասեր,արհեստագործ,թե արվեստաբան..բոլորս`անկախ մեր սեռից և տարիքից օրերից մի օր մեզ հարցնում ենք.
-Որտե՞ղից ենք գալիս,ու՞ր ենք գնում։ Ի՞նչ է նշանակում էվոլյուցիա կոչվածը։ Ի՞նչ է այն իրենից ներկայացնում..

Վաղուց չենք խոսել վելուծական-տեղեկատվական թեմաներով։ Այսօր ես ձեզ պատրաստվում եմ պատմել էվոլյուցիայի և դրա հիմնական պատճառների մասին։ Կարծում եմ,որ յուրաքանչյուր մարդ գոնե փոքրիկ տեղեկություն պետք է իմանա էվոլյուցիայի մասին,չէ՞ որ մենք դեռևս չծնված արդեն ենթարկվում ենք էվոլյուցիային և ապրում ենք դրա հիմնական պատճառահետևանքային գործններով։ Այդ իսկ պատճառով նպատակահարմար եմ գտնում այս գրառումը հիմա ձեզ ներկայացնելը,որպեսզի մի որոշ ժամանակ անց արդեն վերլուծական և "մտածող" գրառում անենք,ինչպես և արեցինք "
Կյանքի ծագումը 1" և "Կյանքի ծագումը 2" գրառումների դեպքում։

суббота, 24 декабря 2011 г.

Տաք գինի

-Խնդրում եմ,բավական է արդեն խմես։ Վեր կաց ու շարժվի՛ր տեղիցդ։
-Բայց ես բնավ էլ հարբած չեմ։ Ընդամենը երկու բաժակ գինին ինձ նմանին չի ջախջախի։
-Չեմ հավատում...
-Ինչպե՞ս ապացուցեմ անհավատիս..
-Ասա՛ գլյուկոզի մի մոլի ճեղքման դեպքում անջատված ջրի և կաթնաթթվի մոլերի քանակն ու պահեստավորված էներգիայի չափը։
-Տե~ր Աստված..


понедельник, 19 декабря 2011 г.

Գնաց...ու չլքեց


Մի օր շշնջացիր`կգամ։Չհասկացա...ասացիր կգամ ու կհեռանամ,բայց չեմ լքի... Մի տեսակ ինձ խորթ էին այդ խառնիճաղանջ բառերը։Ես այնքան պարզ էի,հասարակ,անկասկած,անմոռաց ու անլսված..բայց դու ասացիր`կգամ..ու կգնամ...կհեռանամ,բայց չեմ լքի..
Չհասկացա ինչ նկատի ունեիր,չէի էլ փորձում,անկե~ղծ եմ ասում։ Ուղղակի տեսնում էի գալիս ես ու գնում..հեռանում ու չէիր լքում..
Չէի պատկերանում,այդ ինչպե՞ս կարելի է լինել սառույց,բայց այրող..կրակ,բայց մրսեցնող...ինչպե՞ս կարելի է սիրել ու ատել միաժամանակ,չհասկացված ու չընկալված...ինչպե՞ս կարելի է a+b-ն հավասարացնել d-ի,երբ այն մի~շտ c է եղել։ Մի տեսակ խորթ էր ինձ այդ անհամատեղելի համատեղելիությունը...ինչպե՞ս կարելի էր գնալ ու չհեռանալ..Չգիտեի,գրողը տանի,չէի էլ ուզում իմանալ։Դու գիտեիր,դա ինձ բավականացնում էր...դու գիտեիր,ինչպես է պետք ատել`երակների մեջ սեր ներարկելով...դու գիտեիր,ինչպես է պետք կծել`թունոտ արյուն ներշնչելով...դու գիտեիր,ինչպես է պետք ժպտալ`աչքերի մեջ արցունք խաղացնելով...ես այդքան լավը չեմ էլ եղել երբեք..դու գիտեիր,ու դա ինձ բավականացնում էր...այլապես չափից շատ կլիներ արտիստիզմը մեր միջև...ես պարզ ու հասարակ,դու արնոտ ու սիրոտ...ես միամիտ ու խառնված,դու տպավորվող ու...հեռացող,բայց չլքող...
Մի օր ճկվելով հասար պարանոցիս և ասացիր`կգամ,բայց կգնամ..կհեռանամ,բայց չեմ լքի...
Ու նա եկավ..եկավ փոքրիկ նետի նման ու մխրճվեց...Սակայն գնաց..բայց չլքեց..գնաց...ու՞ր..չգիտեմ..բայց մնաց..ինչպե՞ս..չհասկաա...

четверг, 15 декабря 2011 г.

Ժամանակ

Վաղուց չեմ զրուցել քեզ հետ,իմ ընթերցող։ Ու այսօր եկել եմ,որ խոսենք մի շատ կարևոր թեմայի մասին։

Նախ ասեմ,որ ես բավականին երկար ժամանակ անհետացած էի`ամբողջ երկու շաբաթ։ Շատ ընթերցողներ նամակներով իրենց դիմում էին ինձ`ակնկալելով նոր գրառումներ։ Շատերն ուղղակի լուռ սպասում էին,ոմանք երևի նույնիսկ մոռացել էին իմ գոյության մասին։ Սակայն նրանք`ավելի ճիշտ դուք գիտեք,որ`ես դիմորդ եմ։ Ու այս պարագայում ամենամեծ "խնդիրն" այն է,որ ես,թող չնեղանան մյուսները,որոշ առումով սովորական դիմորդ չեմ։ Ես հիմա մի տարի չեմ պարապում`հատուցելով դպրոցում անիմաստ ու աննպատակ անցկացրածս տասը տարիների համար,այլ սիրով կրկնում եմ այն,ինչ որ ճիշտ ժամանակին սովորել եմ դպրոցում ու չեմ փորձում տասը տարվա բացթողումներս մեկ տարվա ընթացքում տեղավորել ուղեղիս մեջ,որ քննությունից անմիջապես հետո մոռանամ։
Ու իմ շատ սիրելի ընթերցողներն անպայման հիշում են,որ ես իմ առջև նպատակ ունեմ։ ՈՒ այդ նպատակը չի պայմանավորվում ԵՊՀ-ում անվճար տեղ ունենալով,այն ավարտելով ու ինչ-որ տեղ աշխատանք գտնելով։ Փառք Աստծո,ես ունեմ ավելի ծավալուն ու թեկուզ և բարդ,բայց և իմ նպատակները։ Ոչ ոք և երբեք չի ասել,որ նպատակին հասնելը պետք է հեշտ և արագ լինի։

четверг, 1 декабря 2011 г.

Անգլիական հրաժեշտ

Միշտ ատել եմ հրաժեշտի պահը։ Այնքան տհաճ է գրկել մեկին,ում այլևս չես տեսնելու։ Ինչու՞ իզուր կեղեքել ու քերել առանց այդ էլ ցավացող սրտերը։ Ինչու՞ իզուր կազմակերպել հրաժեշտի երեկույթներ ու հանդիպումներ։ Մի՞թե հնարավոր է հեռանալիս ուրախանալ։ Երբ հատկապես հեռանում ես մի տեղից կամ մեկից,առանց ում կյանքդ,ճիշտն ասած,կյանքի նման չէ։ Ես նախընտրում եմ անգլիական հրաժեշտը։ Այդպես ցավն ավելի քիչ է...


вторник, 29 ноября 2011 г.

Արցունքը բնավ այն չէ,որ կա


Ցավի հնոցի,մորմոքի դարբնոց,
Սա չէ միայն արցունքի ծնոց,
Արցունքն անգամ ճիչն է մանուկի
Եվ հեռվում մարող ձայնը կռունկի։

Արցունք անգամ այն կկոչվե,
Որ մեր շուրթերից դուրս կթռչե,
Ու թե արցունքեն տունն է աչքը,
Շուրթերին նա կմարե իր կյանքը։

суббота, 19 ноября 2011 г.

Նրանք միշտ ժպտում են կամ գերմանական սովորույթներ մաս 2

Առաջին գրառումս կարող եք ընթերցել այստեղ։
Չէի կարողանում շարունակել առաջին մասը,քանզի այլ բառեր էին գալիս ու խեղդում ինձ`չթողնելով,որ խոսեմ հենց Գերմանիայի մասին։ Այսօր ձեզ եմ ներկայացնում վաղուց սպասված գրառումը :)

1. Նրանք անխուսափելի բնապահպաններ են
Յուրաքանչյուր գերմանացի իր կյանքի պարտավորությունների առաջին շարքերում կանգնեցնում է բնապահպանությունը։ Գերմանիայում գրեթե հնարավոր չէ տեսնել մեկին,ով իր կերակուրի մնացորդները,անձեռոցիկը կամ առավել ևս այրվող ծխախոտը կնետի պարզապես փողոցում։ Բացի այդ նրանք տարբերակում են աղբարկղերը`թղթի,մետաղների,փաթեթավորման,սննդի մնացորդների...


пятница, 18 ноября 2011 г.

среда, 16 ноября 2011 г.

Քայլելիս նա միշտ մտածում էր..կամ ավելի ճիշտ...

Նրա նյարդային շարժումները մատնում էին սեփական մտազբաղությունը։Անհանգիստ ու արագ քայլերով այսուայն կողմ գնալով նա մի հսկայական բաժակի մեջ դրա 1/4-ի չափ թեյ լցրեց ու սկսեց ըմպել առանց շաքար ավելացնելու։Դեռ երեխա ժամանակ առանց շաքարի կամ գոնե առանց մոր պատրաստած մուրաբայի թեյը նրան առնվազն անճոռնի էր թվում,իսկ այժմ շարունակելով կոխրճել  արդեն մի քիչ մաշված գորգը`նա մատներով ամուր պահել էր եռացող բաժակն ու մոռացել դրա մասին...
Նա քայլելիս միշտ մտածում էր։Կամ ավելի ճիշտ մտածելիս միշտ քայլում։Երբեմն նույնիսկ ցանկանում էր պրոֆեսորներին խնդրել նրանց հարցերին պատասխանելու համար մտածել ոչ թե երկու րոպե`նստած,այլ քայլելով`32 վայրկյան։

среда, 9 ноября 2011 г.

Իսկ դու լուծե՞լ ես պապերիդ վրեժը

Գիտե՞ք,ամբողջ նյարդային համակարգս խախտվում է,երբ նման կոչեր ու ամպագոռգոռ արտահայտություններ նետողների հետ փոքրիշատե շփվելիս հանդիպում եմ մի սարսափելի պատկերի։Ու գիտե՞ք,թե որն է այդ պատկերը...
Լավ քեզ ազգայնամոլ ես,ազգայնական ես կոչում,դու`այ  անհասկանալի գոյություն,ի՞նչ իրավունքով ես պիղծ շուրթերդ թրջում գրեթե մի դար առաջ կոտորված մեր պապերի սուրբ արյան վրեժի խոսքերով,երբ նույն ինքդ,նույն անհասկացողդ կանգնում`ֆաշիստներին հարիր կերպով ձեռք ես տնկում ու զոմբիի նման Sieg heil ես բացականչում։Լավ,ես չեմ հասկանում,էտ դրանց գլուխներն իրո՞ք այդքան փոքր են,որ դժվար է այդտեղ մտցնել,որ մեր թուրքերի կողմից կոտորված նույն պապերը հենց էտ ֆաշիստների հետ են կռվել,հենց էտ ֆաշիստներին հաղթելու համար իրենց արյունն են թափել։

пятница, 4 ноября 2011 г.

Մեռած ծաղիկներ ինձ մի՛ նվիրեք...


Մեռած ծաղիկներ ինձ մի՛ նվիրեք,
Կյանքիս`մահով մի՛ արձագանքեք։
Ու թե անգամ վաղը մահանամ,
Թող կենդանի ծաղիկների բույրով հեռանամ։

Մեռած ծաղիկներ ինձ մի՛ նվիրեք.
Իմ մահով ուրիշ սերեր չսպանեք,
Չսպանեք այն կյանքերը նորածին,
Որ պիտի զարկ տան նոր հույսերին։

воскресенье, 30 октября 2011 г.

21-րդ դարի հայ Մաչոներ

Ուրեմն բոլոր դարաշրջաններում ու էթնիկ կառույցներում եղել են կնոջ և տղամարդու վերաբերյալ տարբեր իդեալներ և պատկերացումներ։Ինչպես բոլորը,այնպես էլ մեր քսանմեկերորդ հարյուրյակին հատուկ իդեալները չեն համապատասխանում նախորդներին,սակայն պիտի հպարտությամբ նշեմ,որ մենք գերազանցել ենք բոլոր նորմերը և որ մենք,միայն մենք ենք,որ քսանմեկերորդդարյա ինքնատիպ չմո մաչոներ ունենք։Ուրեմն մաչո ասված սուբկուլտուրան գալիս է դեռևս հին ժամանակցներից,սակայն իր բուռն զարգացումն է ապրել հատկապես ԱՄՆ-ի Տեխաս նահանգում,երբ մոդայիկ դարձան ատրճանակներն ու հարբել-խմելը։Տարիների ընթացքում ձևափոխությունների ենթարկվելով`եկել հասել է մեզ`հայերիս,այնինչ մաչո ենթամշակույթի ստեղծողները գլխի չեն ընկել,որ իսկական մաչոները արմատներով,բնականաբար և անժխտելիորեն,եղել են Հայաստանից։

четверг, 27 октября 2011 г.

-Կայսրինը տվե՛ք Կայրսին,Աստծունը`Աստծուն։

 Թերևս հատկանշական է այն,որ այսօր`Հոկտեմբերի քսանյոթին,ես պիտի խոսեմ մեր հայ առաքելական եկեղեցու և նրա հոգևոր հոր`Գարեգին Բ կաթողիկոսի մասին։
Այսօր`հոկտեմբերի քսանյոթին,քչերն են հիշում,որ Վազգեն Սարգսյանի հոգին երկինք ավանդվելուն զուգահեռ Գարեգին Բ-ն ընտրվեց հայ առաքելական եկեղեցու առաջնորդ։Այնժամ,երբ դաժանաբար սպանում էին մեր սպարապետին,երբ ինչ-որ անասուններ իրենց ձեռքերը մտցնում էին այդ հզոր մարդու արյան մեջ,նա կնքվում էր հոգևոր առաջնորդ։Նա եկավ արյամբ,ու պիտի գնա սեփական արյունով...
Հա,Քոչարյան,ու դու՛,դու էլ եկար արյունով ու գնացիր արյան ուղեկցությամբ։Սատանա՛,տեսնես կա՞ դեռ մեկը,որ չի տեսել,թե ինչպես էիր եկեղեցում Զատիկի ժամանակ ետ հրում մեր Աստվածավախ Կաթողիկոսի`քեզ մեկնած խաչը։Երևի տուն-տունիկ էիք խաղում հա՞։
-Ռոբիկ,դավայ ես խաչը քեզ մոտեցնեմ,մեկա դու հետ ես բրդելու,թող հարիֆները զարմանան։Մեկա սաղ մեր ձեռն ա,ով ինչ կարա անի...

среда, 26 октября 2011 г.

Ու էլի ես չեմ հասկանում...

Չնայած ըստ իմ պլանի այսօր պետք է շարունակեի գերմանացիներին նվիրված նյութս,երեկվա իմ ուսումնասիրությունները ստիպեցին ինձ այսօր ձեզ հետ ուրիշ բանի մասին խոսել...

Երեկ պետք է հանդիպեի գերմաներենի դիպլոմիս ղեկավարի`իմ գերմանացի ուսուցչի հետ։Մեր հանդիպման վայրը Օպերայի գլխավոր մուտքի մոտ էր,ու քանի որ երեկ անելիք շատ չունեինք,մնացինք նստարաններին նստած։

Մինչ այդ,երբ ես դեռ մենակ էի,շուրջս պտտվում էին երեխաներ`մոտ 12-15 տարեկան,ու խեթ-խեթ հայացքներ էին վրաս գցում։Երբ բջջայինիս զանգ եկավ,և ես պատասխանեցի գերմաներեն,քանզի զանգողն ուսուցիչս էր,երեխաների կասկածանքները փարատվեցին,ու նրանք տեղավորվեցին ինձանից մեկ նստարան այն կողմ,և իրենց շեղ հայացքներին զուգահեռ սկսեցին բարձրաձայն բացականչյություններ անել իմ հասցեին`չմտածելով,որ ես դրանք հասկանում եմ...

понедельник, 24 октября 2011 г.

Գերմանիան իմ աչքերով կամ գերմանական սովորույթներ

Վաղուց խոստացել էի,որ մի գրառում կնվիրեմ գերմանացիներին և նրանց հին ու բարի և նոր ու անսովոր սովորույթներին։

Ինձ տրվող հաճախ հարցերի շարանում առաջին հորիզոնականը զբաղեցնում է իմ ծագմանը վերաբերող հարցը։Շատերը,ուսումնասիրելով իմ արտաքինն ու մտածելակերպը,հաճախ հանգում են այն եզրակացությանը,որը ես կա՛մ արտասահմանցի եմ,կա՛մ էլ լավագույն դեպքում ոչ զտարյուն հայուհի։Ու ամենահետաքրքիրն այն է,որ արտասահմանցիներից ամենահաճախ ինձ հենց գերմանացիների հետ են նմանեցնում,ո՞րն է պատճառը,հիմա կհարցնեք դուք,սակայն շտապեմ ձեզ հիասթափեցնել։Չգիտեմ։Ասեմ նաև,որ ես այն ձևավորներից չեմ,որ խոսքիս մեջ գերմաներեն բառեր օգտագործեմ,որ ցույց տամ`տեսե՛ք,տեսե՛ք,ես լեզվին այնքան եմ տիրապետում,որ ամեն երկրորդ բառս այդ լեզվով է հնչում։Քավ լիցի։

пятница, 21 октября 2011 г.

Բարև Ձեզ,ես Կեծին եմ...

Ու հիմա ես շների դրախտում եմ։
Այստեղ ես հայտնվել եմ մոտ երեք տարի առաջ`աշնանը։Մահիցս հետո պարզեցի,որ այնուամենայնիվ դրանից հետո էլ կյանք գոյություն ունի,սակայն արդեն երկնքում։Ու գիտեք,եթե կա դրախտ,կա նաև դժոխք։Ինձ համար դժվար է ասել այս բառերը,որովհետև և ոչ մի շուն արժանի չէ դժոխքի։Մեզ վատը մարդիկ են դարձնում,մեզ կծան ու չարակամ կյանքն ու ճակատագիրն է դարձնում...գիտե՞ք,մենք նման ենք,մարդիկ էլ երբեք չար չեն ծնվում,նրանց այդպիսին դարձնում են,իսկ նրանք էլ մեր մեջ են սպանում ամեն գեղեցիկն ու բարին...Բայց,փա՛ռք Աստծո,ես այդ կյանքին չարժանացա։Աստված ինձ հետ ավելի քան մեծահոգի գտնվեց։Ինձ հետ`մի շան,որը ամենևին մաքուր ցեղատեսակի չէր պատկանում,որն առնաձնապես իր շքեղությամբ չէր տարբերում,որն ընդամենը սուս ու փուս մի Կեծի էր...


суббота, 15 октября 2011 г.

Իսկ եթե ես չլինեի,ինչպե՞ս էին նրանք ապրելու...

Այնքան երջանիկ եմ ինձ զգում,երբ ամեն առավոտ արթնանալիս հիշում եմ,որ աշխարհի տարբեր-տարբեր ծայրերում մարդիկ են կան,որոնք միայն ու միմիայն ինձնով են ապրում։Նրանք ինձնով են շնչում,ինձնով են արթնանում ու իմ մասին մտքերով են քնում։Նրանք պարզապես առանց ինձ կյանք չունեն,հասկանու՞մ եք։Ես նրանց բոլորի կյանքի իմաստն եմ,նպատակը,մուսան,իդեալն ու իդոլը։Ես պարզապես նրանց կյանքն եմ,նրանց թթվածինը...ու այդ ամենը պայմանավորված է ոչ թե ձեզ թվացող իմ գոռոզությամբ և ոչ էլ ինչ-որ սիրով,այլ ուրիշ,սակայն շատ հզոր զգացմունքով,որին մարդիկ պայմանականորեն անվանել են...

воскресенье, 9 октября 2011 г.

Պատմություն և ֆիզիկա. հանճարների պատնեշներ

Ընդհանրապես ես շատ եմ ցավում,որ մեր դպրոցներում պատմության դասավանդման մեթոդներն ու առաջադրանքները սկսում և վերջանում են անգիր սովորելով,թվականների հերթականությամբ և ճակատամարտերի անուններով։Ու ընդհանրապես այն,ինչ սկսում է անգիր սովորելով,բացարձակապես կապ չունի խելքի,առավել ևս տրամաբանության հետ։Մենք պատմությունն անգիր ենք անում և ուղղակի մեր անգիր արածը թղթին ենք հանձնում։Ու ասեմ ձեզ,ես շատ ցավում եմ դրա համար։Պատմությունը հզոր գործիք է յուրաքանչյուր ազգի համար,իսկ մեզ նման ազգը,որն ունի հազարամյակների պատմություն,իրավունք չունի դպրոցում պատմությունն այնպես ուսուցանել,որ երեխաները Տիգրան Մեծից այն կողմ բան չհիշեն։Պատմությունը,ինչ խոսքը,հզոր գործիք է,երբ այն ճիշտ են օգտագործում...Այսօր իրավագիտության կամ միջազգային հարաբերությունների ֆակուլտետներում ուսելւ համար մենք հանձնում ենք պատմություն և այն շպրտում ենք գրողի ծոցը։Վերջացավ,գնաց։Այսի՞նքն օրինակ պատմության քննությունը հիշողության ճկունությունը ստուգելու միջ՞ոց է։Ու թող հիմա որևիցե մեկն իր խղճուկ համարձակությունը հավաքի և փորձի ինձ հակառակում համոզել։Մենք պատմությունն ուղղակի անգիր ենք սովորում...

четверг, 6 октября 2011 г.

Իմ ամենասխալական,բայց ամենամեծ ճիշտ...

(Կարող եք ընթերցել այս երաժշտության ներքո)
Դու կաս ու դու իմ կողքին ես։Ու դու ամենևին ամենալավը չես։Դու այն չես,ում շատերը կուզեին տեսնել իրենց կողքին։Դու այն չես,ում ետևից աղջիկները հառաչում,իսկ դիմացից`կոտրատվում են...Դու,թերևս,նաև ամենագեղեցիկն ու ամենահմայիչն էլ չես,ու ոչ էլ ամենախելացին ու ամենաբարին ես...Ու դու ընդհանրապես ամենա-ամենա չես եղել երբեք ու չես էլ  դառնա...կամ էլ թե ամենաներից ամենասխալականն ես...բայց էլ ոչ մի ամենա դու չես,դու ոչ էլ իդեալն ես իմ երբևէ եղել,անկեղծ ասած իդեալներ ես երբեք չեմ էլ կառուցել,բայց վրադ նայելիս էլ չեմ ասել`ես միշտ քե~զ եմ փնտրել...միշտ չես ամենաճիշտն ու ամենագրագետը,անկեղծ ասած,դու երբեք էլ ճիշտ չես եղել,ու երբեք էլ ճիշտ չես դառնա...ու անկեղծ ասած,դու երբեք գեղեցիկ չես խոսում,դու ոչ էլ  գիտես բառերի հետ շուրջպար բռնել,ու չգիտես ձայնդ հյուսել սրտիս լարերի հետ,դու չգիտես ծխել ու չգիտես հոգիների հետ խաղալ...ոչ էլ գիտես սիրտ շահել ու հետո անխղճաբար կոտրել`ավելի ու ավելի խորը սիրահարեցնելով քեզ...դու ոչ էլ գիտես երեք շիշ գարեջուր խմելուց հետո քո հարուստ կյանքի մասին խոսել ու պատմել նրանց մասին,ովքեր եկան ու անցան,ում անունները դու արդեն չես էլ հիշում...ում սրտերում դու մի ծանր հետք ես թողել...ու դու, անկեղծ ասած,ընդհանրապես հարուստ կյանք չես ունեցել...

воскресенье, 2 октября 2011 г.

Իսկ շների դրախտ գոյություն ունի՞

Առաջին անգամ էինք Տոտոյիս հետ դուրս եկել զբոսնելու,նա դեռ նոր էր մեր տանը,ես դեռ չէի սովորել այդ փոքրիկ հրաշքի ներկայությանը ...Ես այդ բակում ապրում էի արդեն տասնվեց տարի,սակայն կան այնպիսի հատվածներ,որտեղ երբեք ոտք չէի դրել..Սակայն այդ օրը Տոտոյիս հետ զբոսնելիս որոշեցի ամբողջ բակը ոտքի տակ տալ,որ նա հասցնի հոգալ իր բոլոր կարիքները...չգիտել էի ինչքան պիտի մնայինք,որպեսզի շունս հասցնի ամեն ինչ անել..ու երբ անցնում էինք երկաթյա մեծ արկղի կողքով,լսեցինք դեռ լրիվ չձևավորված ձայն կամ ավելի ճիշտ հաչոց։Հաչոցը շատ անհանգիստ էր ու վախեցած..այդ մեծ երկաթյա հսկայի տակից երևաց փոքրիկ սև քիթիկ...ինչ-որ նոր շուն էր հայտնվել,ես նրան երբեք այս կողմերում չէի տեսել,ինչպե՞ս էր նա հայտնվել,չգիտեմ էլ...Գնացինք...

четверг, 29 сентября 2011 г.

Մածունը սև է կամ էլ Ձմեռ պապիկ գոյություն ունի

Առաջին անգամ ինձ ասացին ձմեռ պապիկի գոյություն չունենալու մասին,երբ ես տասը կամ էլ թե տասնմեկ տարեկան էի։Երբ մայրս աաց,որ նա իրականում գոյություն չունի աչքերս լցվեցին արցունքով,ինչպե՞ս թե,նա,ում ես այդքան տարի հավատացել եմ,ում գալուստին Նոր Տարուց էլ անհամբեր եմ սպասել,ում նամակներ գրելուց առաջ օրեր ու ժամեր մշակել ու նախապատրաստել եմ իմ ցուցակն ու հնարավորինս քաղաքավարի ու գեղեցիկ խոսքը,մի լղոզված պատկե՞ր է։Նա,ում աշխարհի ամենախենթ ցանկություններն էի հայտնում,իրականում գոյություն չունի՞։Գոյություն չունի՞ նա,ում տան համարը 00-00-00 է,իսկ հասցեն`Լապլանդիա։

суббота, 24 сентября 2011 г.

Հիասթափություն

Հերթական անգամ տիկին Էլիզաբեթը հանձնարարել էր տնային շարադրություն "Իմ մտերիմ ընկերուհին" վերնագրով։Ճիշտն ասած մենք ամեն տարի(չնայած ընդամենը երրորդ տարին էր,ինչ դպրոց էինք հաճախում) ստանում էինք նույն հանձնարարությունը,բայց այնուամենայնիվ մեր բոլորիս կողմից սիրված դասվարուհին ամենայն բարեխղճությամբ բացատրում էր,որ շարադրության մեջ մենք պետք է նկարագրենք մեր մտերիմ ընկերոջը կամ ընկերուհուն,պետք է գրենք տարիքն ու նկարագրենք արտաքինը,պատմեք դպրոցում սիրելի առարկաների մասին։Մի խոսքով ամեն անհետաքրքիր բան։
Այդ շարադրությունները գրելիս մենք երբեք չէինք պատմում մեր մտերիմ ընկերոջ սիրած գույնի կամ հագուստի մասին,որովհետև բոլորս էլ մեր կարճ խելքով հասկանում էինք,որ ուսուցիչներին այդ չէ պետք։Ու ընդհանրապես տիկին Էլիզաբեթը միշտ մեղմ ակնարկով հասկացնում էր,որ ցանկալի կլինի մեր մտերիմ ընկերոջ պատիվը ստանա որևիցե մեկը մեր դասարանից։Թերևս այդպես ավելի հետաքրքիր կլիներ հենց ի՞ր համար։Չգիտեմ էլ,հա...

Կարճ ասած,երբ լսեցի արդեն սպասվող շարադրության թեման,ես գիտեի,թե ում մասին եմ գրելու։Նա իմ դասընկերուհին էր,ու չնայած որ ես բացարձակապես չէի հասկանում ընկեր,մտերիմ ընկեր ու առավել ևս չընկեր բառերի իմաստը,ես իմ մանկական բնազդով զգում էի,որ պիտի գրեմ հենց այդ աղջկա մասին,որովհետև նա իմ մոր մտերիմ ընկերուհու (մայրս,փաստորեն,գիտեր այդ բառի իմաստը) աղջիկն էր ու դրան էլ համալրած իմ դասընկերուհին։Մանկական այդ տարիքիս պատկերացումների համար մտերիմ ընկերուհի իդեալական մարմնավորում։
Նույն սկզբունքն էլ բարեբախտաբար գործում էր նաև Աննա-Մարիայի մոտ։Երրորդ տարին շարունակ նա գրում իմ,իսկ ես`իր մասին։Իմ մայրը նրա մոր մտերիմ ընկերուհին էր,հետևաբար իր մայրն էլ`իմ մոր մտերիմ ընկերուհին։Ու բնականաբար,եթե նա իմ մտերիմ ընկերուհին էր,ուրեմն ես էլ նրա մտերիմ ընկերուհին էի(Ճիշտն ասած ես դեռ մանկուց մաթեմաթիկա շատ եմ սիրել)։Այսպիսի գեղեցիկ օրինաչափություն...

четверг, 22 сентября 2011 г.

Մի կտոր էլ իմ մուսայից...


Հաճախ ինձ հարցնում են,թե ինչն է ինձ ներշնչում գրելու համար։Խոսքն այս դեպքում պատմվածնքների մասին է։Ու երբ ես պատասխանում եմ`ամեն ինչ,ինձ ուղղակի չեն հասկանում։Իհարկե ամեն ինչի տակ շատ բաներ են թաքնված,ու ես միանգամից տալ բոլոր պատասխանները։
Ամենից շատ ես ոգեշնչվում եմ նկարներից և երաժշտությունից։Վերջինս ինձ շատ էմոցիաներ ու մտքեր է տալիս,պարզապես կաթիլ-կաթիլ լցվում է իմ մեջ,իսկ ես բուռ առ բուռ հանում ու ձեզ եմ տալիս։Կամ էլ թե երաժշտությունը տաք ծածկոցի նման պարուրում է մարմինս,իսկ ես դրա հետ միաձուլված իմ հոգին բացում ու ցույց եմ տալիս։Կամ էլ թե դրանք թմրանյութի նման ներարկվում են արյանս մեջ,ինձ նետելով աներևույթ մի աշխարհ։Ու այս ամենն անում է միմիայն երաժշտությունը անկախ իր ժանրից`ռոք,թե դասական,մելոդիկ,թե ծանր,ուրախ,թե թախծոտ,պարային,թե պատերազմային....

среда, 21 сентября 2011 г.

Ու էլի կզարթնի Լաոն...

21-րդ դարի 2011 թվականի սեպտեմբերի 21-ն է այսօր,ու այսօր իմ հայրենիքի ծննդյան օրն է։20 տարի առաջ այսօր իմ հայրենիքը փյունիկի նման վերծնվեց մոխիրներից ու ոտքերն այրելով կանգնեց նույն մոխիրների վրա։Ինչպես յուրաքանչյուր նորածին,նա նույնպես թույլ էր,ուներ խնամքի ու սիրո կարիք։Ու ստացավ նա այդ սերը։Ու կոչվեց նա Հայաստանի Երրորդ Հանրապետություն։Սակայն դժվարացավ նրա ճանապարհը։Շատ էին նրան ճիշտ ուղուց շեղողները,ապականողները,շատերն էին նրան փորձում թույնել ու դեպի վատը տրամադրել այս կամ այն պետության դեմ։Իսկ երբ հայրենիքս խոսել էլ սովորեց,հաճախ փորձեցին նրա ձայնն օգտագործել ի օգուտ ուրիշների։Հայրենիքս անփորձ էր,միամիտ,երբեմն խաբվեց,երբեմն գիտակցեց,այսօր էլ դեռևս տատանվում է,այսօր էլ նա ընդամենը 20 տարեկան է,դեռ մի քիչ միամիտ,մի քիչ ալարկոտ,դեռ հստակ չկողմնորոշված։Սակայն ծնողներին հույս ու հավատ ներշնչող յուրաքաչյուր զավակի նման լի է նպատակներով,երազանքներով  ու ցանկությամբ,ավելի լավը,ավելի գեղեցիկն ու ավելի արժանին դառնալու համար։Ավելի արժանի այն ծնողներին,որոնք ստեղծեցին իրեն,ավելի արժանի իր իսկ զավակների համար,որ պիտի պահեն ու հզորացնեն իրեն։

суббота, 17 сентября 2011 г.

-Ես քեզ է՛լ եմ սիրում...

Կարող եք ընթերցել այս երաժշտության ներքո
Փողոցներ անվերջ մարդկանցով լի,լի մարդկային ամենատարբեր զգացմունքներով,փողոցներ`լուսավորված լուսամփոփի աղոտ լույսով,բազմաթիվ շրջիկ հայացքներ ու դատարկ աչքեր։
Շիկացած գետնին հպվող ու վայրկյանական գոլորշիացող ամեն կաթիլի հետ այլևս սեր չի կաթում մեր սրտերի մեջ...դու քայլում ես փողոցում,փնտրում ես նրան`այն միակին,փնտրում ես նրան բազում թրջած,սակայն ոչ մերկացած էությունների մեջ,սակայն ամեն անգամ աչքերիդ կրակը կոտրվում է մի սառը հայացքի հետ բախվելիս։Իսկ տաք ասֆալտից անասանելի ջերմություն է զարկում դեմքիդ,սակայն շրջապատի սառը շունչը ստիպում է քեզ փշաքաղվել,ու դու դեռ փնտրում ես նրան`այն միակին...



четверг, 15 сентября 2011 г.

Հայաստանը հենց ե՛ս եմ

Մի քանի օրվա ընթացքում այնքան տարբեր կարծիքներ լսեցի մեր`Հայաստանը լինելու կամ չլինելու մասին,որ այնուամենայնիվ որոշեցի իմ կարծիքն էլ հայտնել։
Գիտե՞ք,մենք հենց այս Հայաստանն ենք,որ կանք։Հայաստանի Հանրապետությու՞ն։Չգիտեմ ես այդպիսի բան։Հայաստան Հայրենիք,ահա թե ով ենք մենք իրականում։Հայաստանի ոչ թե հանրապետությունը,այլ Հայրենիքն ենք մենք։Ի՞նչ է հայրենիքն իրենից ընդհանրապես ներակայացնում։Մշակույթ,պատմություն...սակայն առանց ներկայիս ազգի հայրենիք չկա և վերջ։
Այժմ կա Հայաստան,ու Հայաստանը մենք ենք։Ու չնայած դուք կպնդեք,որ դուք այսքան վատը չեք,որ դուք երբեք զինվորի չէիք սպանի,որ դուք կաշառակերությամբ չէիք զբաղվի,ես կասեմ,որ դուք ձեզ պարզապես չեք ճանաչում,հայե՛ր։
Դուք ասում եք,որ դուք այս Հայաստանը չե՞ք։Իսկ ո՞վ եք դուք։Հա՛յ։Իսկ ի՞նչ եք արել հայերի համար։Ի՞նչով եք տարբերվում պետությունից։




среда, 14 сентября 2011 г.

Նեոն լեսբի չէ կամ միֆեր Նեոյի մասին կամ

Ընթերցողներ ջան,երեկ էլ չկարողացա անել այս գրառումը,քանզի գիշերվա մինչև  ուշ ժամը քրքրել եմ ֆիզիկայիս առաջադրանքները։Հիմա էլ անկեղծ ասած կենսաբանությունն է ինձ կանչում,բայց այնուամենայնիվ որոշեցի ձեզ պատմել այն միֆերի մասին,որոնք երբևիցե կապակցվել եմ իմ անվան հետ։

Երկու ամսվա ընթացքում իմ ծավալած գործունեության արդյունքում ընթերցողս հասցրել է ինձ ճանաչել ինչ-որ չափով ու նույնիսկ կարծիք ձևավորել։Սակայն ընթերցողիս կարծիքը երբեմն թյուր է լինում,ինչի մեջ ես վերջնականապես համոզվեցի,երբ բացեցի բլոգիս անհատական էջը ֆեյսբուքում և դրա հասցեի հղումը տեղադրեցի բլոգումս։Այսպիսով,սկսեցինք։

воскресенье, 11 сентября 2011 г.

Փոքրիկ ոչնչություններ

Ուրեմն ես`Մարիամ-Նեոս պաշտոնապես հայտարարում եմ,եթե որևիցե աթեիստ կամ հեթանոս դատարկագլուխ ևս մեկ անգամ փորձվի դիպչել իմ հավատին,փորձվի ինձ վիրավորել,ինձ մոտ իրեն խելոքի տեղ դնի,եթե իմ ներկայությամբ փորձվի ինձ համար Սուրբ Հավատալիքները ոտնահարի ու անարգանքի ենթարկի իմ հավատն ու դրանով նաև ինձ,ես ստիպված կլինեմ դուրս գալ իմ դաստիարակությունից ու վերջապես էտ ապուշների բերանները փակել։
Բոլոր աթեիստների հետ ես մի ընդհանրություն ունեմ.կրոնը բթացնում է իսկական հավատը։
Բայց ես հավատում եմ ոչ թե մեր հաստավիզ հոգևորականներին,ոչ թե հավատում եմ եկեղեցի կառույցին,այլ հավատում եմ Սուրբ Երրորդության Մի Ամբողջությանը։Ո՞նց էտ դեբիլներին բացատրես,որ եթե դու հավատում ես Քրիստոսին,դա դեռ ամենևին չի նշանակում,որ դու հավատում եմ կաթողիկոսին կամ քահանաներին։Դե բա ոոոնց,հազիվ տեղ են գտել կառչելու,մի բանից պիտի՞ բռնվեն,որ իրանց վստահ զգան.թե՞ չէ։Ես չեմ մեղադրում այդ մարդկանց այնքանով,որ իրանցից շատ շատերին պարզապես հասու չէ Աստվածաշունչը կարդալու,ընկալելու ու յուրովի հասկանալու ընդունակությունը։Բայց տենց տկար լինելով հանդերձ իրենց ո՞նց են համարձակվում անուն կպցնել դիմացինին։

пятница, 9 сентября 2011 г.

Ողբամ զքեզ իմ հայ ժողովուրդ

Արդեն քանի օր շարունակ դրել և քննարկում ենք ինչ-որ Անժելա Սարգսյանի բարոյական կամ անբարո կյանքը,քննադատում կամ պաշտպանում ենք նրան,չմտածելով,որ դա բնավ մեր գործը չէ։Անժելա Սարգսյանի բարոյականությունը չէ,որ պիտի փրկի Հայաստանը։Կամ էլ խոսում եք օդնոկլասսնիկների ու ֆեյսբուքի մասին,խոսում եք ձեր սեփական ազատության ու ինքնավստահության,ձեր ուժեղ լինելու մասին,իսկ ավելի գրագետները կամ գոնե այդպես ներշնչվածները խոսում են աշխարհի վերջի մասին։Իսկ դուք,դպրոցն ավարտած իմ սիրելի բարեկամներ,հենց դուք,ե՞րբ եք վերջին անգամ մտել դպրոց ու լսել մանուկների շուրթերից պոկվող բառերը։Կամ դուք,դպրոցական իմ բարեկամներ,քանի՞ անգամ եք ուշադրություն դարձրել ձեր իսկ բառապաշարի,հայացքների,տոնայնության վրա՞։


Երբ սեպտեմբերի մեկին մտա դպրոց,ես այնպիսի խոր հիասթափություն ապրեցի,այնպիսի ծանր ապրումներ ունեցա,որ նկարագրել հնարավոր չէ։Երեք ամիս շարունակ շփվելով խելացի ու զարգացած մարդկանց,կապեր հաստատելով այնպիսի երիտասարդների հետ,որոնք բանավիճելու թեմա և կուլտուրա ունեն`ես լցվել էի վեհ ու բարձր զգացմունքներով,ես մեր հայ երիտասարդության մեջ մակարդակ,ինքնազարգացում ու ինքնակրթություն,խոհեմություն ու,ինչու չէ,նաև փիլիսոփայություն էի տեսնում։Սակայն արժեր անցնել դպրոցի շեմը,որպեսզի կոտրվեին բոլոր հիանալի պատկերացումներն ու կարծիքները։Համատարած անգրագիտություն,ցինիկություն ու լպիրշություն։Իսկ եթե ավելի մանրանանք...
Մանկական այն անմեղ ու սուրբ շուրթերը,որոնք դեռ նոր պիտի արագ-արագ արտասանեն Թումանյանի Չարի Վերջն ու առանց հասկանալու անգիր արած ասեն Սասունցի Դավիթը,մաքուր այդ ուղեղը,որ պիտի լցվեր նոր մտքերով ու գիտելիքներով,ապականվում և պղծվում է հայկական անմակարդակ,մշակութային ոչ մի արժեք չպարունակող ու ոչ ուսուցողական բազմասերիանոց ֆիլմերի տիպիկ գրեռհիկ արտահայտություններով ու բարբաջանքներով։Ամեն ուր կարելի է լսել ադիկյան "պռիվետ"-ն ու վարդանյան "խա"-երը։Իրենց ավելի լուրջ ու կարևոր դեմքեր երևակայող տղա երեխաների շուրթերից պոկվում են գողաԳան աշխարհի կարկառուն ներկայացուցիչների անիմաստ ու լավտղայական դատարկախոսությունները,իսկ իրենց ավելի հասուն ու կանացի երևակայող աղջիկ երեխաներն իրենց պահում են մոտավորապես երեսուննանց ու բավականին հարուստ սեռական կյանք ունեցած կնոջ նման։Ու ու՞ր ենք մենք գլորվում այսպիսի սերունդով։
Ախր այստեղ հարցը հայր-որդի սերունդների խնդիրը չէ,ես էլ եմ ընդամենը 16 տարեկան,ես էլ եմ դպրոցական,մի քանի տարի առաջ ես եղել եմ այդ նույն աղջիկ երեխաների տարիքին,սակայն իմ կուռքը երբեք չեն եղել սերիալների հերոսուհիները,Տե՛ր Աստված։Մեր ժամանակ էլ սերիալներ շատ կային,պարզապես բրազիլական,ամերիկյան և այլն։Ու ես երբեք չեմ ձգտել նմանվել դրանցից գոնե մեկի գլխավոր հերոսուհուն։Ու հետաքրքիր է,թե ինչով են զբաղված այդ երեխաների ծնողներն այնժամ,երբ իրենց զավակը դասերն անելու ու ժամանակին քնելու փոխարեն անգիր է անում հեռուստասերիալների սցենարները։Ի՞նչով են զբաղված այդ երեխաների ծնողներն իրենց երեխաների կրթությամբ զբաղվելու,իրենց երեխաներին դաստիարակելու ու պահվածք սովորեցնելու փոխարեն։

Ու լավ,եթե կրտսեր սերունդին թողնեմ մի կողմ ու նայեմ մեր հասակակիցներին,ապա իմ շուրթերից ակամայից կպոկվի ողբամ զքեզ իմ հայ ժողովուրդ լացակումաց արտահայտությունը։Ես գոռոզ կամ ինքնասիրահարված մարդ չեմ,պարզապես ես ժամանակին ստացել եմ դաստիարակություն ու իմ ստացած դաստիարակությունն ամենևին կախ չունի ինձ շրջապատողների ստացած կամ բացակա դաստիարակության հետ։
Ես ինձ ազատ մարդ եմ համարում,ես ապրում եմ այնպես,ինչպես ինձ է հարմար,ինչպես ինձ է ցանկալի։Սակայն ես ունեմ մի սուրբ կանոն։Իմ ազատությունը վերջանում է այնտեղ,որտեղ սկսում է դիմացինիս ազատությունը։Իսկ իմ երկրորդ սուրբ կանոնը դիմացինին,հատկապես անծանոթ մարդուն անպայման հարգելն է։Իսկ ի՞նչ եմ ես տեսնում իմ բազմաթիվ հասակակիցների մոտ։Դիմացինի նկատմամբ հարգանքի բացարձակ բացակայություն,դատարկ գլուխներ,ոչինչ չարտահայտող կամ լավագույն դեպքում մունաթով լի աչքեր։
Աղջիկները կամ բարձրակրունկ գլամուրի տպեր են կամ էլ "վայ ես կեդից էն յան բան չեմ հագնում" գլՅամուրին ծաղրող երևույթներ։Սակայն նրանց երկուսին միավորում է երկու բան։
անմակարդակություն ու
  1. դատարկագլխություն
  2. տղա կպցնելու պլանի շուտափույթ կազմակերպում
Մեկի զենքն իր բարձրակրունկներն են(կարծում եմ դրանք շուտով կանցնեն սառը զենքերի շարքը),մյուսներինն էլ իրենց գժական ու ազատամիտ պահվածքը։
Երբ քայլում եմ փողոցում, ու ակամայից լսում եմ ինձ շրջապատող իմ հասակակից աղջիկների խոսակցությունները,հասկանում եմ,որ հայ ազգիս արժանապատիվ աղջիկները այս տարիքից արդեն տառապում են տանը մնալու տենդենցով...
Ու ո՞ր մի գրողի ծոցն ենք մենք այսպես գլորվում...
Տղաները,ասած Վարդան Պետրոսյանի,ընդհանրապես հին հունական ողբերգություն են։Նրանց մասին չեմ էլ ցանկանում խոսել։Օգտվելով մեր աղջիկների հասանելի վիճակին,ինչին անձամբ ես եմ բազմիցս ականատես եղել,փողոցում ոտի վրա աղջիկ կպցնելով ու սեփական հերոսությունների մասին առասպելներ հյուսելով ապրում են։Բանակ գնալը նրանց հարիր չէ,հո դոդիկ չեն,որ սովորեն...

Ու այսքանից հետո ինձ հետաքրքրում է,արդյո՞ք նրանց իրենց գեթ մեկ անգամ հարցրել են.
Տարիներ անց մենք ի՞նչ սերունդ ենք տալու,ի՞նչ տղաներ ենք տալու հայոց բանակին ու ի՞նչ մայրեր ենք տալու հայոց ազգին...

четверг, 8 сентября 2011 г.

Օզոնը մեր կյանքում

Երբ դեռ փոքր էի,հաճախ էի լսում օզոն բառն ու փորձում էի փոքր-ինչ պատկերացնել,թե այդ ինչ շերտ է,որի բարակումը կարող է հանգեցնել սարսափելի դժբախտությունների։Եթե դիտարկենք Էկոլոգիական տեսանկյունից,ապա Արեգակի լույսը համարվում է Էկոլոգիական գործոններից աբիոտիկի`ոչ կենսականի կարևորագույն մասնիկներից մեկը։Արեգակի ճառագայթման սպեկտրում իրենց կենսաբանական ազդեցությամբ տարբերում են երեք բաժիններ.
ուլտրամանուշակագույն
տեսանելի
ինֆրակարմիր
Այսօրվա մեր թեմայի հետ սերտ կապ ունեն Արեգակի ուլտրամանուշակագույն ճառագայթները։Բնականաբար մեզանից յուրաքանչյուրը լսել է դրա մասին,սակայն քչերը գիտեն որ 0.29 մկմ -ից կարճ երկարությամբ ալիքները կարող են լինել կործանարար։Իսկ 0,300-ից մինչև 0,400 մկմ երկարությամբ ճառագայթները փոքր չափաբաժիններով անհրաժեշտ են մարդկանց և կենդանիներին օրգանիզմում պահված D նախավիտամինը վիտամինի վերածելու համար։
Ուլտրամանուշակագույն ճառագայթների կործանարար ազդեցությունից խուսափելու համար Երկիր մոլորակը հազարավոր տարիների ընթացքում իր շուրջ գոյացրել է Օզոնի շերտ։Միայն այդ շերտի առաջացումից հետո է հնարավոր եղել Երկրի վրա կյանքի ծագումը,քանզի Արեգակի անմիջական ճառագայթները ոչ միայն միանգամայն ներթափանցում էին Երկիր,այլ նաև բարձրացնում էին մոլորակի ջերմաստիճանը,որի պայմաններում կյանքի առաջացումն անհնար էր։
Օզոնը եռատոմ`թթվածնի երեք ատոմից բաղկացած մոլեկուլն էլ։Օզոնը թթվածնից ավելի անկայուն է և հանդիսանում է թթվածնի ալոտրոպ ձևափոխությունը։Օզոն հունարենից թարգմանաբար նշանակում է հոտ ունեցող։Անվան ճիշտ ընտրությունը զգացվում է օրինակ ամպրոպների ժամանակ յուրահատուկ բույրից։
Ինչպես արդեն ասացի,օզոնը բավականին անկայուն նյութ է ու կարող է ժամանակի ընթացքում փոխարկվել թթվածնի։


Այժմ,երբ մոտավոր ծանոթ ենք օզոնի կազմությանն ու կիրառությանը,կարելի է անցնել դրան 
առընչվող խնդիրներին։
Դեռևս անցած դարի 70-ականներին գիտնականներն ուշադրություն դարձրեցին մթնոլորտ արտահանվող բազմաթիվ գազերի ու քիմիական նյութերի`օզոնի վրա թողած ազդեցությանը։
1985 թվականին աշխարհի տարբեր երկրների ներկայացուցիչները հավաքվեցին Վիեննայում և ստորագրեցին օզոնի շերտի պաշտպանության կոնվերցիայի տակ։Սա կարևոր և լուրջ առաջխաղացում էր,քանի որ բոլոր երկրներն առաջին անգամ համախմբվեցին էկոլոգիական-բնապահպանական խնդրի շուրջ ու որոշեցին դրան լուծում տալ։
Ութսունականներին,երբ սկսվել էին գիտնականների լուրջ հետազոտությունները,"Բնություն" ամսագիրը հրապարակեց բրիտանացի Գիտնական Ջո Ֆարմանի`Անտարկտիդայում օզոնային շերտի վերաբերյալ աշխատությունը։Ըստ Ջո Ֆարմանի և նրա հետ աշխատող գիտնականների պմբի տիեզերք ուղարկված ամերիկյան արբանյակները ճիշտ էին նկարել Անտարկտիդայի վերևում օզոնի շերտի քայքայված վիճակը(Ոչ ոքիս համար գաղտնիք չէ,որ եթե հատկապես Անտակտիդայում օզոնի շերտը բարակի,և ուլտրամանուշակագույն ճառագայթները հասնեն սառցե լեռներին,ինչ կկատարվի մեզ հեը)։Հետազոտությունները մեծ աղմուկ բարձրացրին,որի արդյունքում 1987 թվականի սեպտեմբերին կազմեց կազմակերպվող միջոցառումների և լուծման հնարավոր տարբերակների համաձայնությունն ու կնքվեց Մոնրեալի արձանագրությունը։
Մեր հայրենիքն այս երկու արձանագրություններին միացել է 1999 թվականին։Իսկ արդեն 2001 թվականին Հայաստանում ձևավորվել է օզոնի շերտի վերականգման և պահպանության ազգային ծրագիր,որը Վիեննայի արձանագրությամբ ստանձնած պարտականության մի մասն էր կազմում։Ծրագրի մեջ էին մտնում նաև ուսոցողական և բացատրական դասընթացները,որպեսզի բնակչությունն իրազեկ լիներ շրջակա միջավայրում կատարվող փոփոխություններին։
Տարիներ շարունակ ու մինչև օրս բազմաթիվ երկրներ փորձում են վերահսկել իրենց տարածքում գտնվող գործարանների,տների,լաբարատորիաների`մթնոլորտ արտազատած թունավոր նյութերի քանակը։
Ու Փա՛ռք Աստծո,գիտությունն այնքան զորեղ գտնվեց,որ կարողացավ արհեստական ճանապարհով,բայց այնուամենայնիվ Երկիր շրջապատող Օզոնի շերտը վերականգնել։
Այպիսով,եկե՛ք մեր կյանքն այնպես ապրենք,որ գա մի օր,ու հպարտ լինենք մեր մարդկային ծագմամբ ու այլևս չմտածենք,որ մարդը շրջակա միջավայրին վնասելուց բացի ոչինչ չի արել։Ու այսօր մեր օրերում մենք անգամ ունենք սեպտեմբերի 16,որը նշանավորվում է Օզոնի պաշտպանությամբ...

Շրջակա միջավայրի պաշտպանությանը նվիրված մյուս գրառումը կարող եք ընթերցել այստեղ։


среда, 7 сентября 2011 г.

Դաջվածքներն իմ աչքերում

[Հատված Նեոյի նոր`"Դաջվածքներն իմ աչքերում" պատմվածքից]
Ընթերցե՛լ այս երաժշտության ներքո
Քանի դեռ Լյուկն իր ընկերներ Ժիժիի ու Կոզետի հետ ընթրում է,կցանկանայի պատմել այդ փոքրիկ,սակայն արդեն վաղուց մեծացած տղայի մասին։Բայց Լյուկը,ինը տարեկան հասակում լինելով արդեն հասուն ու կայացած մարդ,առարկեց իմ առաջարկին ու պնդեց,որ ինքն անձամբ պատմի իր պատմությունը...Ու չնայած Լյուկի հայրն իրեն երբեք չի ասել,որ կնոջը միշտ զիջում են,այնուամենայնիվ Լյուկը պնդեց,որ միայն Կոզետի պատմությունից հետո կխոսի իր մասին...
-Ոնց եմ սիրում,որ ապուրը տաք է լինում։Այնքան տաք,որ այրում է շուրթերս ու լեզուս,-անկեղծ միամտությամբ ու խոր գոհունակությամբ,մի փոքր էլ մաքուր հրճվանքով ասաց Կոզետը։
Սակայն երեխաները միշտ չէ,որ նման երջանկության էին արժանանում։Մանկատանը հաճախ նույնիսկ տաք ջուր չէր լինում,որի պատճառով որբուկները ստիպված էին լողանալ ու լվացվել սառը ջրով...Որբերի կյանքն այդպես է դասավորված,նրանք միշտ և ամենուր ջերմության պակաս ունեն...
Իսկ Կոզետն ինքը ամեն օր նույն հանցագործությունն է կատարում։Նա շատ ամաչկոտ է ու ինքնամփոփ։Այն մարդը,ով կյանքի ողջ ընթացքում կրելու է որբի անբաժան ի՛ր պիտակը,իրավունք չունի այդպիսին լինելու։Իսկ ընդհանրապես որբուկները ստիպված են ամենուր ու անընդհատ շտապել,այլապես կյանքի`իրենց հատկացված բաժինը ինչ-որ մի շան կհասնի...Գոնե այդպես միշտ տիկին Ռիվուեն`աշխարհի ամենատաղտկալի ու ահավոր մարդն էր ասում,սակայն նրա մասին հետո։Տիկին Ռիվուեին անհրաժեշտ է մի ամբողջ գլուխ ձոնել,հակառակ դեպքում նրա անեծքից չենք պրծնի...

class="separator" style="clear: both; text-align: center;">


Կոզետն իր մոր համար անցանկալի զավակ էր ու ավելորդ բեռ։Եթե դու այժմ նստած ես սենյակում,իսկ քո ետևում ծնողներդ են,ապա պետք է որ կարողանաս փորձ կատարել ու պատկերացնել,թե ինչ է նշանակում աշխարհում ամենաթանկ ու ամենակարևոր մարդու համար լինել ավելորդ։Ավելորդ լինել մեկի համար,ով քեզ ստեղծեց,ավելորդ լինել մի մարդու համար,ով պիտի քեզ կանգնեցներ ոտքերի վրա,ու ասեր,որ ատելությունը լավ ընկեր չէ...Իսկ եթե դու մի որևէ մանկատան փոքրիկ որբուկ ես,ապա ե՛կ կրկին չպատկերացնենք ու մեր հիվանդոտ ձեռքերով չփորփրենք ցավոտ ու..չսպիացող վերքերը...
Երբ Կոզետը դեռ չէր ծնվել,նրա մայրը չէր էլ պատրաստվում պայքարել իր փոքրիկի համար այս աշխարհում տեղ վաստակելու համար։Ու ծնվեց Կոզետը առանց մոր,առանց հոր...առանց այս կյանքում իր նշանակության ու կարևորության..Կոզետը ծնվեց,ու դրանից բացի ուրիշ ոչինչ չկատարվեց...Աղջկա ճակատագիրն իր ծնվելուն պես արդեն պարզ էր։Չէ՛,ավելի ճիշտ ոչինչ էլ պարզ չէր։Կոզետի ճակատագիրն ավելի մութ էր,քան այսօրվա ձեր գիշերը պատուհանից այն կողմ...Փոքրիկի աչքերն առաջին անգամ բացվելուն պես աշխարհից կլանեցին դատարկ պատերն ու մարդկանց անտարբեր հայացքները,սին կյանքն ու դատարկությունը...
Ու ճիշտն ասած այդ օրվանից շատ բան չի էլ փոխվել։Այսինքն փոխվել է միայն այն,որ նա ինը տարով ու մի մետրով մեծացել է։Բայց մինչ օրս ոչինչ չի փոխվել այն կյանքից ու այն աշխարհից,որը կլանեց Կոզետն իր փոքր,սակայն մարգագետնի նման մեծ աչքերով...

вторник, 6 сентября 2011 г.

Շնորհակալ եմ...






Իմ շատ սիրելի՛ ընթերցող,այսօր Ձեզ համար նախապատրաստել էի նոր պատմվածքից մի հատված,բայց ազնիվ չի լինի իմ կողմից ձեզ տեղյալ չպահել իմ անելիքների մասին։Իմ ընթերցողներից թերևս բոլորն են անցել են կամ դեռ անցնում են այս դժվար ճանապարհով,որը կոչվում է նախապատրաստում համալսարան ընդունվելու համար։Ու դուք գիտեք նաև,որ ես նպատակասլաց ու աշխատասեր մարդ եմ,այնպես որ չեմ կարող կա՛մ կիսատ առաջադրանք անել,կա՛մ կիսատ բլոգ գրել։Իսկ իմ նպատակներն ինձ համար չափազանց թանկ են ու կարևոր,ու այս տարի ես մի մեծ քայլ պիտի անեմ դեպի իմ երազանքը,որը վազուց արդեն դարձել է նպատակ..

  Առջևումս ունեմ երկու դժվար գիտություն`կենսաբանություն և ֆիզիկա։Վերջիվերջո եկե՛ք չմոռանանք,որ դրանք ոչ թե դպրոցական առարկաներ են,այլ դրանցից յուրաքանչյուրը մի ամբողջ գիտություն է իր բոլոր նրբություններով,դժվարություններով,և որ ամենակարևորն է`գեղեցկությամբ։Դժվար է լինելու իմ`գիտության ճամփան բռնածիս ուղին։Սակայն ես չեմ վախենում ու շարժվում եմ առաջ։Շարժվում եմ առաջ`առանց ետ նայելու ու ընկրկելու,քանզի ետ գնալու ժամանակ էլ չկա։


Ու այսօր ես եկել եմ,որ ցավով նշեմ,որ թերևս առաջվա հաճախականությամբ`ամեն օր չեմ կարողանա գրառումներ անել,պատմվածքներ անել,ձեր դատին հանձնել իմ նոր վերլուծությունները,սակայն ես ձեզ նաև խոստանում եմ,որ ես տեսադաշտից չեմ կորի։ՈՉ։Իմ բլոգը կմնա,անկախ չցանկացողների հոծ զանգվածի,անկախ դրա փակմանը սպասող բոլոր մարդկանց նավսերից ու բարբաջանքից բլոգս կմնա,ու ես կգամ,երկու,երեք օր հետո,բայց կգամ այնպես,ինչպես առաջվա Նեոն։Ես բացարձակապես ոչինչ չեմ խոստանում,քանզի իմ խոսքին երդումով արժեք տալու կարիք չկա։Ես ասում եմ ու ես կանեմ։Միակ բանը,որ ես սպասում եմ ձեզանից,այն է,որ չլքեք ինձ,որ շարունակեք մնալ իմ կողքին։
Իմ ընթերցողները,կարծում եմ,ամենահավատարիմ ընթերցողներն են։Ամեն բլոգեր չէ,որ իր բլոգը բացելուց ընդամենը երկու ամիս անց կկարողանա հավաքել ինը հազարից ավելի այցելություն,յոթանասունչորս գրառմանը մոտ 150 մեկնաբանություն ու այդքան հարազար մարդիկ...Շնորհակալ եմ ձեզ,որ կայիք նաև այնժամ,երբ բլոգում նոր նյութ չկար,շնորհակալ եմ,որ նյութերս ինձանից արագ էիր հրապարակում,շնորհակալ եմ,որ իմ ընթերցողներն եք,ու շնորհակալ եմ նաև ինձ կատարելագործելու համար։Ձեր խորհուրդներն ու քննադատությունները,ձեր տեսակետներն ինձ ստիպեցին ավելի ու ավելի լավը դառնալ,ու դա ես չեմ հայտարարում,այսօր դա դուք եք ինձ ասում,ու ես դրա համար էլ եմ շնորհակալ։
Ձեր շնորհիվ ես ավելի ու ավելի սիրեցի իմ բլոգը,սիրեցի հենց ձեզ,սիրեցի իմ գրելը...
Ձեր շնորհիվ ծնվեց Լիլին,ծնվեցին Էննին ու Ժիզելը,ձեր շնորհիվ նամակն այդպես էլ չհասավ իր տիրուհուն,դուք օգնեցիք ինձ,որ Չարլին համոզվի կյանքի արդարության մեջ ու կոմունիստը հիշի իր հին օրագիրը...Դուք օգնեցիք ինձ,որ հրապարակայնորեն անկեղծանամ ու կիսվեմ հենց ձեզ հետ...Դուք օգնեցիք ինձ հիշել,թե ինչպիսի բույր ունի իմ մանկությունը,ու թե ինչպես էի ես գնահատում երջանկությունը մանուկ ժամանակ...դուք օգնեցիք ինձ հասկանալ,թե ինչ հոտ ունի ամառային անձրևն ու ինչ կյանք ունեցավ իմ Տոտոն...Ձեզ հետ միասին մենք մի րոպե լռությամբ պահեցին մեռած խղճի հիշատակն ու միասին ճանաչեցինք մասոններին...
Շնորհակալ եմ կյանքի այս էջն ինձ համար լուսացնելու համար...այսուհետ ես ձեզ համար կլուսացնեմ այդ էջերն ու տառերը...
Շնորհակալ եմ...

Опубликовать

воскресенье, 4 сентября 2011 г.

Ժիզելի նոր կոշիկները

-Ժիզե՛լ,ե՛կ,տե՛ս,քեզ համար նոր կոշիկներ եմ գնել։
Փոքրիկ Ժիզելի միտքը սկսեց տենդագին աշխատել..նոր կոշիկներ...գնել։Սրտի անընդհատ արագացող դոփյունով Ժիզելը փոքրիկ տան մի անկյունից սկսեց վազել մորն ընդառաջ`գլխում շարունակ վերլուծելով մոր ասածը։Մարդու միտքը շատ արագ է աշխատում,այդ իսկ պատճառով այդ անվերջ փոքր տան մի ծայրից մյուսին հասնելու անվերջ քիչ ժամանակահատվածում Ժիզելը հացրեց ընկալել "գնել" բառը,որն իր համար հոմանիշ էր "նոր" բառին։Մայրիկը չասաց բերել եմ,նա ասաց գնել եմ...
-Դե,շուտ մոտեցի՛ր,փորձի՛ր,տե՛ս,հարմա՞ր է։
-Մա՞մ։
-Ասա՛։
-Սրանք Մոնեի կոշիկնե՞րն են։
-Չէ՛,աղջիկս,ես սրանք գնել եմ,փորձի՛ր,որ հանգստանամ։
Ժիզելին թվում էր,թե հիմա ուր որ է սիրտը դուրս կթռչի,դողացող ձեռքերով վերցրեց կոշիկն ու բնազդաբար հագավ,նա գրեթե ոչինչ չէր գիտակցում։Ինչպե՞ս էր մայրիկը գումար հայթայթել,որտե՞ղից էր գնել...Ժիզելի փոքրիկ գլխում միայն այս երկու հարցն էին տեղավորվում։
-Ոտքիդ շատ գեղեցիկ է նստում,իսկ հավանու՞մ ես։
Այս ի՞նչ հարց է տալիս մայրիկը Ժիզելին։Իհարկե հավանում է։Եվ դրա համար կա ամբողջ երեք պատճառ։Այդ ճտքավոր կոշիկները նոր են,հետո`դրանք Մոնեինը երբեք չեն եղել,իսկ վերջում Ժիզելը կարող են հպարտանալ տաք մորթիով ու Ի՛ր ճտքավոր կոշիկներով։Նա այլևս չէր ամաչի իր դասընկերներից։Չէ՞ որ նա այլևս չի կրում Մոնեի հին հագուստը։
-Հա՛,մա՛մ,բա ոնց։Ախր շատ սիրուն են,համ էլ շատ փափուկ։
Մայրիկի անկեղծ ժպիտը թույլ տվեց Ժիզելին այլևս այնքան արագ չմտածել այն երկու հարցի մասին։Նա կախել էր գլուխն ու նայում էր այդ մեծ ճտքավոր կոշիկներին,որոնց այնքան փոքր էին,սակայն Ժիզելի համար էին։Փոքրիկը հանեց դրանք,մեկ-երկու րոպե անթարթ հայացքով նայեց,ապա կրկին հագավ ու հանեց։
Երբ աղքատիկ ընթրիքից հետո նա իր քայլերն ուղղեց տան միակ անկողնուն (մայրը գետնին էր քնում,իսկ հայրիկը չգիտեմ որ գրողի ծոցն էր,համենայն դեպս Ժիզելի մայրը միշտ այդպես էր արտահայտվում),սկսեց մտածել հաջորդ օրվա մասին։Նա դասարան կմտնի ոչ թե հին,ոչ թե մաշված ու արդեն մի քանի տարած ու լրիվ քրքրված ճտքավոր կոշիկներով,այլ կմտնի իր ոտքերը լրիվ թարմ ու փափուկ կոշիկներով զարդարած։Իհարկե,բոլորը կզարմանան,կշնորհավորեն,կնախանձեն։Ու Ժիզելի բարալիկ շուրթերը թրթրացին`մի փոքր ժպիտ պատկերելով։

Իսկ քանի դեռ Ժիզելը քնած է,կցանկանայի մի քիչ պատմել նրա մասին։
Աղջիկն ընդամենը երկու տարեկան էր,երբ հայրը `տան միակ աշխատողը լքեց նրանց։Ժիզելը հորից գիտեր այնքան,ինչքան մենք.նա գրողի կամ գուցեև ուրիշ ինչ-որ մեկի ծոցում էր։Այդ օրվանից սկսեցին մոր ու զավակի ծանր օրերը։Ժիզելի մայրն ուներ անընդհատ անհանգստացնող սրտի ցավեր,սակայն անհրաժեշտ դեղեր խմելու դեպքում դրանք չքվում էին։Սակայն ցավերի փոխարեն չքվեց Ժիզելի հայրը,ու մայրը սկսեց աշխատանք փնտրել։Երեխային թողնում էր հարևան կնոջ մոտ,ում երեխաները Ժիզելին օգտագործում էին որպես խաղալիք,ծառա և այլն։Սական ո՛չ աղջիկը,ո՛չ մայրը ուրիշ ելք չունեին։Մայրը`Քեթրինը,իր անվանը չդավաճանելով անցավ բարոյապես մաքուր,սակայն ֆիզիկապես կեղտոտ աշխատանքի։Նա մաքրություն էր անում մի մեծահարուստի տանը,և բնականաբար և ոչ մի պատվածքում մեծահարուսները բարի չեն լինում։Սա էլ բացառություն չէր։Քեթրինը կոպեկներ էր ստանում,որոնք հազիվ էին բավարարում առօրյա սնունդ գնելու համար։Ժիզելը ստիպված էր կրել իր զարմուհու`Մոնեի հագուստը։Մոնեն իրոք գեղեցիկ էր հագնվում,սակայն երբ նրա իրերը հասնում էին Ժիզելին,դրանցից և ոչ մեկ գրեթե պիտանի չէր։Գրեթե,որովհետև Քեթրինն ինչ-որ կերպ դրանք կարկատում ու վերականգնում էր,որպեսզի իր դստրիկը գեթ մի ձեռք հագուստ ունենա։Ժիզելը մեծանում էր,ու օրօրի տեսնելով իր հասակակիցների փարթամացող տեսքը,գեղեցիկ ձեռագործ հագուստը անընդհատ ավելի ու ավելի կաշկանդվում ու ինքնամփոփ էր դառնում։Սակայն մոր բերած նոր ճտքավոր կոշիկները դուռ էին Ժիզելի համար,դուռ`դեպի կյանք,այն կյանք,որտեղ նա տեղ չուներ...Սակայն կոշիկները Ժիզելին սխալ կյանք պատմեցին...

Ժիզելն արթնացավ վատ տրամադրությամբ ու սրտի տարօրինակ ցավով։Մի պահ նրան թվաց,թե մահանում է,ու լուռ պառկած սպասում էր։Սակայն երբ հասկացավ,որ տարօրինակ ոչինչ տեղի չունեցավ,ու նա դեռ ոչ մի թունել ու առավել ևս դրա վերջում լույս չի տեսնում,որոշեց վեր կենալ։Պետք էր շուտ հագնվել ու դուրս գալ`դպրոց գնալու համար։Մայրիկը գումար չունի ավտոբուսին վճարելու համար։Բայց Ժիզելն այնքան էլ չէր այրվում դպրոց գնալու ցանկությունից։Բացի այդ տանը ցուրտ էր,փայտը վերջացել էր,իսկ մայրիկի աշխատավարձին դեռ շատ կար։Վերմակի տակ գոնե մի քիչ տաք էր..ու ապահով։Բայց արեգակի հետ մեկտեղ Ժիզելի գլխում ծագեց հիշողությունն,ու նա խելապատառ արագությամբ սկսեց հագնվել։Մոնեի տաբատն ու բլուզն արդեն հագին էին,հասել է ճտքավոր կոշիկներ հագնելու հանդիսավոր պահը...Երբ կոշիկներն արդեն ամուր ու տաք նստած էին Ժիզելի ոտքերին,միայն այդ պահին փոքրիկը նկատեց մոր կոշիկները։Բացի նրանից,որ դրանք հին էին,մաշված ու պոկված,դրանք նույնիսկ ճտքավոր չէին։Ժիզելն անմիջապես անհանգստացած ասաց.
-Մամ,ախր քո կոշիկները բոլորովին հին են,ու համ էլ մորթի չունեն։Բա չե՞ս մրսի։
-Չէ,սիրունս,մի՛ մտածիր,եթե ես իմանամ,որ քո ոտերը տաք են ու չոր,իմ ոտքերն էլ ապահով կլինեն։
-Հաստա՞տ։
-Իհարկե,իսկ հիմա հագի՛ր վերնահագուստդ,թե չէ կուշանանք։
Մոնեի վերնահագուստը...
Նրանք սկսեցին քայլել ձյան հաստ շերտի վրայով։Դեռևս շատ մութ էր,մարդիկ դեռ քնած էին,իսկ Ժիզելը երեխային հատուկ ոգևորությամբ իր նոր կոշիկներով հետքեր էր թողնում ձյան մեջ,խաղում էր դրանց հետ,թռվռում էր։Առաջին անգամ աղջիկն այսպիսի գոհունակությամբ կմտներ դասարան։
-Ժիզե՛լ,ամուր բռնի՛ր ձեռքս։
Նրանք փողոցն էին անցնում։Սա այն վերջին բաժանիչ հատվածն էր Ժիզելի նոր կոշիկների ու դպրոցի միջև։Նա իր ամբողջ ուժով բռնել էր մոր ձեռքը,նայում էր դպրոցին,սակայն պատկերացնում էր իր դասընկերների հիացած հայացքները։Վերջապես Ռենեն ուշադրություն կդարձներ իր վրա,իսկ Մարսելն այլևս չէր ծաղրի...
-Զգու՛յշ կլինես,-բղավեց Քեթրինը դպրոց վազող Ժիզելի ետևից,սակայն նա արդեն վաղուց ոչինչ չէր լսում...
(Կարող եք շարունակել ընթերցանությունն այս երաժշտության ներքո։)
-Բարև Ձեզ,Տիկի՛ն Մոռեն,-ասաց Ժիզելը անթարթ հայացքով նայելով ուսուցչուհուն ու սպասելով մի հիացական խոսքի։
Սակայն տիկինն անգամ չնկատեց փոքրիկին։Ժիզելը չվհատվեց,նա հասավ դասարան,մի հստակ քայլ արեց դեպի ներս ու բոլորին բարևելով`ասաց.
-Ողջու՛յն։
Ոչ ոք անգամ չշրջվեց,բոլորը խիստ զբաղված էին Ժիզելին անգամ մի վայրկյան ուշադրություն դարձնելու ու ողջյունին պատասխանելու համար...
Դժբախտաբար Ժիզելը նստում էր Ռենեի կողքին ու Մարսելի դիմաց։Փոքրիկն անընդհատ ապարդյուն փորձեր էր անում Մարսելի ծաղրանքներից խուսափելու ու Ռենե ուշադրությանն արժանանալու համար...
-Քրջոտիկն եկավ,հապա մի սրան նայեք,-ու լսվեց Մարսելի նողկալի ծաղրական ծիծաղը։
Ժիզելը,կրկին հուսահատվելով,սակայն ոչ հուսալքվելով,փորձեց անմիջապես պատասխանել Մարսելին ու ասել,որ ինքը քրջոտ չէ,որ ինքը նոր կոշիկներ ունի,այն էլ`ճտքավոր։
Սակայն այն օդը,որը Ժիզելը քաշեց ներս համարձակություն հավաքելու ու հանդիսավոր կերպով Միշելին վերջապես պատասխանելու համար,պատռեցին ու ճեղքեցին ինչ-որ սուր ձայն ու սիրտ կեղեքով մի ճիչ։Բոլորը հետաքրքրությունից դրդված նետվեցին պատուհանի մոտ։Ժիզելը,որպես դասարանի աքսորյալ,երեխաների խմբի ետևից փորձում էր մի կերպ առաջ գնալ ու տեսնել`այդ ինչ պատահեց։Հանկարծ լսվեց Ռենեի Ժիզելին կանչող ձայնն,ու վերջինս մոռացավ աշխարհում ամեն ինչ,սուր ձայնն ու վախեցնող ճիչն անմիջապեց չքվեցին,ու աշխարհի երեսին մնացին միայն Ռենեն ու Ժիզելը..Ռենեն ու Ժիզելը։Առաջին բանը,որ անցավ Ժիզելի մտքով այն էր,որ Ռենեն փաստորեն գիտե իր անունը։Այնուհետև Ժիզելը փորձում էր այնպես կանգնել,որ իր նոր կոշիկները հնարավորինս լավ երևան,ու Ռենեն նկատի դրանք։Մարդկային միտքն այնքան արագ է աշխատում։
-Ժիզե՛լ։
-Հա,Ռենե։
-Ժիզել,մեքենան մայրիկիդ է հարվածել։
Մի պահ Ժիզելը,տարված լինելով Ռենեի գեղեցիկ ձայնով,չհասկացավ,թե ինչ նկատի ուներ նա։Բայց...բայց երբ հասկացավ,որ Ռենեն իրեն դիմեց,ոչ թե մյուս աշակերտների զբաղվածությունից օգտվելով իր`փոքրիկ Ժիզելի հետ թաքուն խոսելու համար,այլ պարզապես ասելու...որ իր մայրը վթարի է ենթարկվել։Մարդու միտքը վտանգի պահին մթագնում է...ու երբ

Ժիզելը գիտակցեց,թե ինչ է նշանակում "մեքենան մայրիկիդ է հարվածել" արտահայտությունը,նա անմիջապես դուրս թռավ սենյակից ու սկսեց գլխապատառ կուլ տալ աստիճանները տենդագին մտածելով.

"Եթե պարոն Բոգարտը անգամ չհամաձայնի վաղաժամ վճարել մամայի աշխատավարձը,ես կվաճառեմ իմ կոշիկները,դրանց համար հաստատ վատ չեն վճարի,գոնե հիվանդանոցի գումարը կտանք։Ու բացի այդ մայրիկին հարվածող պարոնն էլ ստիպված կլինի վճարել ծախսերի համար,չէ՞ որ նա է մեղավոր վթարի համար"։
Երբ Ժիզելն արդեն ձյան վրա էր վազում,առավոտվա նման այլևս ուշադրություն չէր դարձնում դրա ուրախ ճրթճրթոցին։Նա նկատեց փողոցի մի ծայրում հավաքված մարդկանց,ու մտքի մեջ շարունակ ծախսերը հաշվելով,գումարել-հանելով արագացրեց վազքն ու հասավ մարդկանց ամբոխին։
-Հապա մի այս կնոջ կոշիկներին նայեք,դրանք լրիվ մաշված են։Ուրեմն,պարոն ոստիկան,արձանագրե՛ք։Կինը,մաշված ու պոկռտված կոշիկների պատճառով սայթաքել է սառցապատ փողոցի վրա։Սառույցի շերտի պատճառով մեքենայի վարորդը չի հասցրել արգելակել ու կնոջը ենթարկել է վրաերթի։Գործը փակված է։
Փոքրիկ Ժիզելը,հասկանալով,որ մայրը սայթաքել է ու ընկել է մեքենայի տակ,սայթաքել է պոկռտված կոշիկների պատճառով,անմիջապես մի որոշում կայացրեց։Նա ճեղքեց մարդկանց ամբոխը,խցկվեց նրանց արանքը,նստեց փակ աչքերով մոր կողքին ու բարձր ձայնով ասաց.
-Մա՛մ,չլացես,ես իմ կոշիկները կտամ քեզ,Մոնեի ճտքավոր կոշիկները դեռ կարելի է հագնել,միայն չտխրես,ես իմ նոր կոշիկները քեզ կտամ,ախր դրանց գումարով դու քեզ պետք է կոշիկ գնեիր,բայց չտխրես հանկարծ,ես մեծ սիրով կհագնեմ Մոնեինը,ես դրանք շատ եմ սիրում։
Կանայք սկսեցին արտասվել,տղամարդիկ`լուռ մրթմրթալ։Ժիզելը շարունակում էր մորը համոզել...չցանկանալով գիտակցել ու հասկանալ,որ նա իր կյանքում երբևիցե ամենաշատը կատի այդ ճտքավոր կոշիկներն ու իր հորը,որ գրողի կամ էլի ինչ-որ մեկի ծոցում էր...


суббота, 3 сентября 2011 г.

Ամառային անձրև

 Սկիզբն ընթերցել այստեղ`Ամառային Անձրև Մաս 1
Մաս 2 Գլուխ 4



-Զարթնի՛ր,քնկոտ,այսօր քո օրն է,թե՞ որոշել ես քնած անցկացնել քո կյանքի ամենաերջանիկ օրը։
-Մա՛մ։
-Ասա՛,-ժպիտով պատասխանեց մայրիկը։
-Ես այսօր այնքա~ն երջանիկ եմ։
-Գիտեմ,գիտեմ,իսկ հիմա շուտ վեր կաց,պատրաստվի՛ր,այսօր այնքա~ն գործ ունես անելու։
Նա դանդաղ ու դեռ քնկոտ քայլերով մոտեցավ մեծ հայելուն,երկար ձգվեց ու հորանջեց,ու նայելով իր`պայծառ ու լուսավոր պեպեններով ծածկված վարդագույն այտերին,սեփական դեմքը զարդարեց փայլուն ժպիտով։
-Դու դեռ իմ կողքին ես,-կամաց շշնջաց Մարին ու կրկին ժպտաց`սրտում ինչ-որ թեթևություն զգալով։


-Մա՛մ,-ասաց զարդասեղանի մոտ նստած ու մի քանի կանանցով շրջապատված Մարին։
-Միայն չասես,թե վախենում ես։-Վախենու~մ եմ։ -Հիմարի՛կ,դու չպետք է այսօր վախենաս,դու պիտի այսօր երջանիկ լինես։
-Հա,գիտեմ,սակայն մի միտք ինձ հանգիստ չի տալիս։Ախր ամեն անգամ մի նոր բան գտնելիս մեկ ուրիշը մենք կորցնում ենք։
-Վախենու՞մ ես ազատությունդ կորցնելուց։
-Չէ՛,չէ՛,դա չէ խնդիրը,ես սիրում եմ նրան ու պատրաստ եմ ամբողջ կյանքում մնալ նրա կողքին։Սակայն սրտումս ինչ-որ մի բան այն չէ։Ասես վաղվանից ամեն ինչ այլ է լինելու։
-Դե դա բնականաբար։
-Չէ,խոսքը դրա մասին չէ,ասես այսօր ես կկորցնեմ շատ թանկ մի բան,սակայն ինքս դեռ չեմ գիտակցում,թե ինչ։
-Աղջի՛կս..
-Չէ՛,չէ՛,ես չեմ երկմտում,ես այսօր ամենաերջանիկ մարդն եմ։
-Ախ,Մարի՛,դու երբեք չես փոխվի,այդպես էլ չսովորեցիր մորդ չընդհատել,-ծիծաղելով ասաց մայրը։-Մարի՛,հավատա՛,ես քեզ հասկանում եմ։
Ու Մարին ժպտաց։Նրան շրջապատող կանայք սկսեցին հիշել իրենց հարսաներկան արարողությունները,իրենք զգացողություններն ու անցան բուռն քննարկման,սակայն Մարին արդեն այնտեղ չէր,Մարին երազում էր…

Գլուխ 5
Ամառային շոգ օր էր։ Բոլորը շքեղ էին,տոնական։Եկեղեցու բակը խցված էր տարատեսակ թանկարժեք մեքենաներով,զանազան օծանելիքների բույրերով ու մարդկային տարբեր էմոցիաներով։Եվ ահա Մարին իջավ մեքենայից,ոտքը ամուր դրեց գետնին,ու պարզ աչքերով նայեց իր ապագային։Նա մոտեցավ,ամուր բռնեց Մարիի ձեռքն ու ուղեկցեց եկեղեցի։Քայլ,քայլ…Մարին մոտենում էր իր երջանկությանը,մի քանի րոպե էլ ու Մարիի կյանքն ամբողջովին կփոխվեր։Երբ մտածելիս նա ասում էր ամբողջովին,նա հենց դա էլ նկատի ուներ…
-Տեր եմ,-լսվեց նրա թավշյա ձայնը։
-Հնազանդ եմ,-արձագանքեցին եկեղեցու պատերը Մարիի դողացող ձայնը։

Մարիի դողացող ձայնն ասես հրաման եղավ երկնքին,որ այն պատռվի կայծակի ձայնից։Մարիի դողացող ձայնն ասես հրաման եղավ կաթիլներին,որ երկնքի վերքից թափվեն ցած ու զարնվեն այն հողին,որի վրայով քայլեց Մարին։Ամառային շոգ օր էր,սակայն տեղում էր հորդառատ անձրև։Անձրևն եկավ ապացուցելու,որ ամառային տապ օրն էլ կարելի է թարմացնել անձրևով,որ կարելի է թաց կաթիլներին ներս թողնել ու թուլանալ,եթե նույնիսկ ինչ-որ մեկը ինչ-որ տեղ մահացավ…Անձրևը հոսում էր կաթիլ-կաթիլ`ասես լցվելով Մարիի հոգու մեջ։
«Բայց ախր ամեն անգամ մի նոր բան գտնելիս մեկ ուրիշը մենք կորցնում ենք։»

                                           ***
-Այս ու՞մ գեղեցկուհին է եկել իր տատիկին տեսության։Մարի՞։
-Հա՛,Մա՛մ,-ժպտալով արձագանքեց նա։
-Մարի՛,կարծում եմ,որ փոքր-ինչ սփրթնած ես,դա այդպե՞ս է։
-Գուցե,երևի հոգնածությունից է։Իսկ այ Լիլիթի այտերը պարզապես այրվում են։Նա իսկական փոքրիկ…
-Հրեշտակ է։Այս անգամ էլ թու՛յլ տուր ես քեզ ընդհատեմ,-ծիծաղելով ասաց մայրիկը։
-Մա՞մ,-փոքր-ինչ մտահոգ ու անվստահ ձայնով սկսեց Մարին։
-Հա՛,Մարի՛,դու առաջվա նման փոքրիկ չես,սակայն հրեշտակ ես։
-Չէ՛,դա նկատի չունեի,-առվակի նման զվարթ ծիծաղելով ասաց Մարին,-Կարելի՞ է մի հարց։
-Իհարկե,աղջի՛կս։
-Հիշու՞մ ես այն հեքիաթը,որ ինձ պատմեցիր,երբ դեռ երեխա էի։Դե այն հեքիաթը հրեշտակի,համբույրի,պեպենների մասին…
-Իհարկե հիշում եմ…
-Մա՛մ,դու էիր հորինել այդ հեքիաթը,թե՞…
-Թե ինչ..
-Լավ,ոչինչ հիմարություն էի ասելու։
«Թե՞ դա իրական էր…»
-Մարի՛,ես միշտ չեմ այսքան դժգույն եղել։
-Այսի՞նքն։
-Դու մոռացե՞լ ես,որ ես էլ եմ պեպեններ ունեցել…

пятница, 2 сентября 2011 г.

Ամառային անձրև...

                                     Մաս 1
                             Գլուխ 1


-Մա՛մ,այս ի՞նչ է իմ այտերի վրա,այսքան շատ ու այսքան փոքրիկ։
-Մարի՛,աղջի՛կս,երբ դու ծնվեցիր,փոքրիկ մի հրեշտակ էիր…
-Հիմա էլ հրեշտակ չե՞մ,-վախեցած հարցրեց փոքրիկ Մարին։Իսկ մայրը բարի ու համբերատար ժպիտով պատասխանեց.
-Իհարկե հրեշտակ ես,գեղեցկուհի՛ս։Պարզապես արդեն այնքան փոքրիկ չես,ինչպես առաջ։Ո՞րտեղ կանգնեցի։Հա,երբ դու փոքրիկ,շատ փոքրիկ մի արքայադուստր էիր,Աստված ուղարկեց իր հրեշտակներից մեկին,որ պահպանի ու հսկի քեզ,չէ՞ որ դու այնքան փխրուն ու նուրբ էիր։Եվ ամեն գիշեր,երբ դու փակում էիր քո այդ աչուկները,որոնք դեռ ոչ մի վատ բան չէին տեսել այս աշխարհում,նա մոտենում էր քեզ,կռանում ու ամեն այտիդ մի նրբիկ համբույր էր տալիս։Ամբողջ գիշեր նա շարունակ հետևում էր քո քաղցր քնին,ետ էր քշում վատ երազներն ու մտքերը։Իսկ առավոտյան,երբ կրկին բացում էիր աչուկներդ,նա առավոտյան վաղ ճառագայթների հետ ժամանող լույսին միաձուլվելով անհետանում էր։


Իսկ քո փոքրիկ այտերին սկսում էին արտացոլվել նրա համբույրի հետքերը`այդ փոքրիկ,բայց վառ պեպենները։Դրանք միշտ այսքան պայծառ ու լուսավոր են,որովհետև դրանք քեզ է պարգևել լույսի հրեշտակը։
-Մա՞մ։
-Ասա՛,Մարի։
-Մա՛մ,նա հիմա այլևս չկա՞,-փոքր-ինչ շփոթված,փոքր-ինչ էլ խառնված ձայնով հետաքրքրվեց Մարին։
-Ես չգիտեմ,սակայն այ դու դա կարող ես պարզել։
-Ինչպե՞ս։
-Վաղ առավոտյան,երբ կարթնանաս,շուտ վազի՛ր ու մոտեցի՛ր հայելուն։Ուշադիր նայի՛ր այտերիդ,եթե զգաս,որ դրանք այրվում են փոքրիկ պեպեններիդ կրակով ու լույսով,եթե զգաս,որ աչուկներդ փայլում են մի նոր փայլով,ապա նա այդ գիշեր էլ է եկել,կանգնել կողքիդ,համբուրել այտերդ ու քշել է վատ երազներն ու մտքերը։Ուրեմն,իմ փոքրիկ Մարի,նա քո կողքին է։Իսկ հիմա շուտ արի,վարսերդ սանրեմ,որ շուտ քնես։
«Չէ՞ որ դու վաղը առավոտյան պիտի իմանաս նրա գոյության մասին»։

                                      Գլուխ 2

Առավոտ էր։Երբ ջերմ արեգակի ճառագայթների պարուրեցին Մարիի քնած մարմինն ու շոյեցին Մարիի աչքերը,նա փոքրիկ երազանքների աշխարհից վերադարձավ իր համար երազանքների մյուս աշխարհը`իրականություն։Երբ Մարիի երկար հորանջելով ու ձգվելով  փոքրիկ ճերմակ թաթիկներով հպվեց իր այտերին,նրա միտքն անմիջապես պայծառացավ,ու Մարին հիշեց հրեշտակի ու համբույրի փոքրիկ հեքիաթը։Անմիջապես վեր ցատկեց ու վազեց մեծ հայելու մոտ։Կանգնեց շատ մոտիկ հայելուն ու աչքերը հնարավորինս լայն բացելով`սկսեց ուսումնասիրել սեփական այտերը։Նա այնքան մոտեցավ ինքն իր արտացոլանքին,որ իր փոքրիկ քիթն ընդհուպ հպվում էր հայելուն։Հետո,երբ ասես վերջացրեց իր հույժ կարևոր հետազոտությունը,մի քանի քայլ արեց դեպի ետ ու սեփական դեմքը լուսավորեց արեգակի նման պայծառ ժպիտով։Եվ բարձրաձայն ասաց Մարին.
-Ես գիտեմ,դու այստեղ ես։
Սակայն հետո հիշեց,որ հրեշտակը արեգակի առաջին ճառագայթների հետ միախառնվելով անհետանում էր։Սկզբում Մարին մի փոքր տխրեց,որ երբեք չի հանդիպի նրան,ախր չի կարող գիշերն արթուն մնալ,աչքերը ինքնըստինքյան փակվում են։Սակայն մոր`նախաճաշի կանչող ձայնը,ամենօրյա հոգսերը`նոր խաղերն ու խաղերի դերերը,Մարիին ստիպեցին մոռանալ հրեշտակի մասին։
                                 
                                         Գլուխ 3

«Ու որսորդները փրկեցին Կարմիր Գլխարկին ու նրա տատիկին»։
-
Դե,փոքրիկ փերի,շուտ փակի՛ր աչքերդ ու քնի՛ր։Լույսն արդեն անջատում եմ։
Մայրիկը համբուրեց Մարիի ճակատը,ծածկեց մեջքը,անջատեց լույսն ու կամաց քայլերով դուրս սահեց սենյակից,որպեսզի չարթնացնի արդեն երազների մեկ այլ աշխարհ խորասուզված Մարիին։
Երբ մութ էր,ու բոլոր մարդիկ դարձել էին գիշերային մթության ու լռության մի նոտան,երբ կյանքը տնօրինում էր լուսնի սպիտակ սկավառակը,ինչ-որ մեկի սահուն քայլերը,որոնք ավելի նման էին թռիչքի,մոտեցան Մարիին։Նա նստեց աղջկա անկողնու վրա,կռացավ փոքրիկի դեմքին ու ամեն այտին մի քնքուշ ու նուրբ համբույր տվեց։Ապա սկսեց իր մեծ ու արտահայտիչ աչքերով նայել Մարիին,զմայվել նրա մանկական անմեղությամբ ու գեղեցկությամբ։Իսկ երբ նկատեց,որ փոքրիկը քնի մեջ անգամ ժպտում է,լուսավոր հրեշտակի դեմքն էլ զարդարվեց պայծառ ժպիտով։Ապա նրա մատները սահեցին աղջնակի փոքրիկ լուսավոր պեպենների վրայով,և նա կամաց ու մեղմիվ շշնջաց.
-Ես սիրում եմ քեզ,Մարի՛։Իմ փոքրիկ անմեղ հրեշտակ։Հիշու՞մ ես,դեռ այնտեղ,երկնքում,մենք սիրում էինք խաղալ,զբոսնել միասին։Իսկ հիշու՞մ ես այն առվակը։Քանի-քանի անգամ ենք այդ առվակի ջրով օծել մեկմեկու։Իսկ քո ծիծաղն այսօր նման է այդ առվակի քչքչոցին։Ախ,իմ Մարի։Դուք մի նմանություն էլ ունեք։Պարզությունը։Դու նրա նման պարզ ու ջինջ ես,իմ փոքրիկ գեղեցկուհի,նրա նման մաքուր ու բարի։Իսկ հիշու՞մ ես այն օրը,երբ Գաբրիելն եկավ ու ասաց,որ դու առաքելություն ունես։Դու պիտի իջնեիր Երկիր,քեզ սպասում էին քո ծնողները։Այնտեղ`վերևում,որոշել էին,որ այդ մարդիկ այնքան բարի ու լավն են,որ արժանի են նման մի հրեշտակ ունենալու։Իհարկե,հիմա դու դա այլևս չես հիշում,Հիշողության Հրեշտակի համբույրը քեզ ստիպեց մոռանալ ամեն ինչ։Սակայն թույլ տուր մի անգամ էլ հարցնել,հիշու՞մ ես հրաժեշտի պահը։Դու,այնքան փոքրիկ ու թափանցիկ,ամուր գրկել էիր ինձ,թաքնվել էիր իմ գրկում ու ասում էիր,որ չես ցանկանում լքել ինձ,որ…սիրում ես ինձ։Այո՛,դու դա ասացիր,իմ անմեղ փոքրիկ։Ու դու գնացիր։Քո հեռանալուց հետո իմ թևերը կոտրվեցին,փայլս կորավ,աչքերս մարեցին,Մարի՛,քեզ հետ դու ի~նձ տարար Երկիր։Ու Գաբրիելը,տեսնելով իմ խղճուկ վիճակը,պարգևեց երջանկություն։Նա քեզ ինձ պարգևեց։Ու այսօր ես քո պահապան հրեշտակն եմ։Այո՛,այդպիսիք կան,ու ես կամ քո կողքին։Դու ինձ չես տեսնում,դու ինձ չես հիշում,սակայն այն,որ ես ունեմ քեզ պաշտպանելու երջանկություն,ստիպում է ինձ այլևս ոչինչ չցանկանալ։Քնի՛ր,իմ փոքրիկ Մարի,ու թող այս առավոտյան քո այտերն այրվեն պեպեններիդ փայլով ու ջերմությամբ։Այն ջերմությամբ,որով ես քեզ եմ սիրում…Ու չնայած առավոտյան դու կրկին ոչինչ չես հիշի,թույլ տուր մի բան էլ ասել։Առավոտյան,երբ ես կամբողջանամ արեգակի հետ,ես քեզ չեմ լքի,ես քեզ հետ եմ ամենուր,անընդհատ,արևի ամեն ճառագայթի հետ ես փարվում եմ քեզ ու ես լույսի մեջ եմ,քանի դեռ չի մահացել արեգակը,իսկ երբ մահանա,ես կհայտնվեմ քո հոգու լույսի մեջ։Մարի՛,ես կամ քո կողքին…Իմ փոքրիկ,թափանցիկ Մարի…
Շարունակությունն ընթերցել այստեղ` Ամառային անձրև Մաս 2

четверг, 1 сентября 2011 г.

Բարև Ձեզ

Ինչպես երեկ խոստացել էի,այսօր եկել եմ ձեզ պատմեմ իմ բլոգեր դառնալու մասին։Սակայն մինչ այդ սրտանց ցանկանում եմ շնորհավորել բոլոր դպրոցականներին ու ուսանողներին`մաղթելով երջանիկ ու գիտելիքներով հարուստ տարի։Իսկ մեզ`դիմորդներիս,մաղթում եմ,որ այլևս ոչ մի նորություն մեր առաջ չաճի ու բարով հանձնենք մեր քննություններ`առանց որևէ կտրվող ունենալու։
Ես երբեք որպես այդպիսին չեմ պատմել իմ մասին։Անկեղծ ասած անիմաստ էլ եմ գտնում։Սակայն արդեն մի քանի անգամ իմ մասին պատմելու առաջարկներով ու խնդրանքներով նամակներ են եկել,այնպես որ որոշեցի իմ մասին տեղեկությունները կցել իմ`բլոգեր դառնալու որոշման հետ։
Ես Նեոն եմ,իրական անունս երևում է բլոգիս հղման մեջ,հայրս ինձ այդպես կնքեց,որ Աստվածածնի նման մաքուր ու ազնիվ մարդ լինեմ։Երբեք ոչ մի խմբակ չեմ հաճախել,երբեք ոչ մի  առարկա հավելյալ չեմ պարապել,այդիսկ պատճառով ոգևորված եմ իմ`շուտով սկսվող պարապմունքներից։Ես միշտ բացարձակ գերազանցիկ եմ սովորել,երբեք երկու,երեք ու չորս չեմ ստացել։ :D Ու երբեք դասից չեմ փախչել։Ինձ դաստիարակել են սովորելու ոգով,ու ես միշտ ոտքս դպրոց դնելիս եղել եմ զուսպ,հավաքված,ուսուցիչը միշտ ինձ համար եղել է մի մարդ,ում նկատմամբ առաջին հերթին պետք է ի սրտե հարգանք տածել։
Հիմա կասեք,թե իմ դպրոցական տարիները անցել են տաղտկալի ու անհետաքրքիր,որ ես ոչ մի հետաքրքիր հուշ չեմ տանի իմ մանկությունից,սակայն ես ամենաիսկական երջանիկ մանկությունն եմ ունեցել թե՛ խենթություններով,թե՛ արկածներովՊարզապես արկածներս միշտ եղել են դպրոցից դուրս։Բայց երջանիկ եմ եղել այն պահերին,երբ ոտքս դպրոց դնելիս ետևիցս լսել եմ ու լսում եմ ուսուցիչների հիացած ձայները,երբ "դպրոցի ամենախելացի աշակերտուհի" արտահայտունն իմ անունից անբաժան էր,կասեք,թե կյանքում դա չէ կարևոր,սակայն ես կընդդիմանամ։Դպրոցն այսօր շատ բան է սովորեցնում,ու ես շնորհակալ եմ իմ դպրոցին։Շնորհակալ եմ միջոցառումներով,պրոյեկտներով ու հետաքրքիր առաջադրանքներով լեցուն օրերի համար։Իմ դպրոցական տարիները հիշելիս ես միշտ կհասկանամ,որ այդ տարիներին հիմք քցվեց այն Նեոյի համար,որը կա այսօր ու կլինի վաղը։Որ դպրոցական տարիներն ես սիրեցի սովորել ու լինել պարտաճանաչ,լինել նպատակասլաց ու սովորել հարգել մարդկանց։
Ես միշտ շատ շփվող եմ եղել,սակայն որոշ հիասթուփություններ սովորեցրին ինձ ընկեր բառն օգտագործելիս շատ զգույշ լինել։Սակայն ես երբեք մարդկանց չեմ վստահում։Չգիտեմ էլ,լավ է,թե վատ,սակայն իմ վստահությունը ձեռք բերելը շատ դժվար է։
Նեոն նաև սիրում է խորհուրդներ ու քննադատություններ լսել,սակայն չի հարգում գոռոզ ու ինքնասիրահարված մարդկանց,որոնք,ընկնելով երևակայությունների  գիրկը,սկսում են բոլորին աջուձախ վիրավորել։
Նեոն նաև շատ է սիրում քրքրել ու ուսումնասիրել անծանոթ մարդկանց պրոֆիլները,էջերը,պատերի նամակագրությունները,նկարները,կյանքը։Բոլոր այդ ուսումնասիրությունները հանգեցրին նրան,որ ես սկսեցի ծանոթանալ բլոգսֆերային,կարդալ տարբեր-տարբեր,ինձ համար լրիվ անծանոթ մարդկանց բլոգերը։Նոյեմբերին ես բացեցի իմ բլոգը`զուտ հետաքրքրասիրությունից ելնելով։Ուսումնացիրեցի դիզայնի հնարավորությունները,և թողեցի այդպես։Մի քանի օր անց կատարեցի առաջին գրառումս։Հետո,երբ սկսեցին կենսաբանությունից հետաքրքիր թեմաներ անցնել,կատարեցի ևս մի գրառում ու լքեցի բլոգս։ :)
Հունիսի քսանմեկին,երբ ես ազատվելով քրոջս ու սիրելիիս քննություններից (ես դրանք նրանցից պակաս ծանր չէի տանում) վերջապես սկսեցի վայելել իսկական ազատությունը,հիշեցի բլոգիս մասին։Այդ ընթացքում ինձ սկսել էին արդեն տանջել այնպիսի թեմաներ ինչպիսիք են մարդու ու կյանքի ստեղծումը,Աստծո գոյությունը,և այնպայմանում ցանկանում էի կիսվել մյուսների հետ։Եվ ինձ օգնության հասավ իմ բլոգը,ու ես սկսեցի գրել։Հիշեցի,որ ես պատմվածքներ էլ եմ գրում ու սկսեցի ստեղծագործել։Բլոգս երկու ամսվա ընթացքում քիչ այցելու ձեռք չբերեց։Մենք արդեն անցել ենք 8000-ի սահմանը։Այսօր.երբ ընթերցում եմ իմ առաջին գրառումները,զգում եմ,թե ինչ հսկայական տարբերություն կա այն հին ու այսօրվա Նեոների միջև։Բլոգս ինձ համար դարձել է ինքնակատարելագործման,ինքնազարգացման ու նպատակներին հասնելու պայքարի գոտի,ամեն մի նոր գրառում անելիս Նեոն ավելի է աճում ու մեծանում,ու դուք`իմ սիրելի ընթերցողներ,դրա ականատեսն եք։
Իսկ վերջում ևս մի քանի խոսք Նեոյի անձի մասին։Եթե ուշադիր եք հետևել գրառումներիս,ապա ըստ երևույթի պիտի նկատած լինեիք,որ ես քննադատել չեմ սիրում,սակայն սիրում եմ փաստերով ապացուցել այս կամ այն երևույթի կարգավիճակը։Ես նաև չեմ սիրում ոտնահարել դիմացինիս ազատությունը,քանզի շատ եմ սիրում ու գնահատում իմը։Ես չեմ վախենում պարտվելուց,քանզի գիտեմ արժանապատվորեն պարտվել։Սակայն պարտվել ինձ մոտ երբեք չի նշանակում հանձնվել։
Ես երբեք չեմ հանձնվում։Ես լի եմ էներգիայով,ուժով,պայքարելու անհագ ցանկությամբ ու մուսայով։Երկու ամիս գրեթե ամեն օր,հաշվի չառած որոշ բացառություններ,ես ամեն օր գրում էի ու գրում եմ,ու հուսով եմ երբեք էլ չեմ սպառվի։
Ես շատ շատ եմ սիրում ընթերցել գրքեր,որոնցից էլ հաճախ ոգեշնչվում եմ։Ոգեշնչվում եմ նաև երաժշտությունից։Ես դասական և ծանր ռոքի սիրահար եմ,ինչպես մայրս է ասում`իմ օրորոցայինը Pink Floydn ու Led Zeppelin-ն են եղել։Ես մեծացել եմ ռոքի ոգով,և ինչպես ընդունված էր ասել վաթսուանականներում,ես լրիվ ռոք եմ։ :)
Երևի թե այսքանը,ջրի նկատմամբ իմ հիվանդագին սիրո մասին արդեն գիտեք,գրքերիս,մանկական տարօրինակություններիս մասին էլ պատմել եմ։Այնպես որ եթե կրկին հարցեր մնացին,համեցե՛ք,ես սիրով կպատասխանեմ :)(Ինչքան շատ այսօր ասացի "ես"...Ես-ով սկսվող ամեն մի նախադասություն պարտավորեցնող է...)

Բարև Ձեզ,ձեզ հետ կապի մեջ Նեոն էր...ու դեռ երկար ժամանակ էլ կմնա :)
 Հ.գ.Իմ մասին ասում են,որ ես անտանելի մարդ եմ,որովհետև շատ զգացմունքային եմ,սակայն նաև ասում են,որ բեմը մեծ դերասան է կորցնում հանձինս ինձ`իմ էմոցիաները կառավարելու շնորհի շնորհիվ։Իմ մասին նաև ասում են,որ ես ասես այս Երկրից չլինեմ..Դե ինչ,ես էլ Նեոն եմ։Հաջողությու~ն...

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...