пятница, 16 марта 2012 г.

Բեմի մեծանուն դերասան

Սենյակում գրեթե ոչինչ չէր նկատվում,բացի մի կիսատ անկողնուց։ Այդ խեղճուկն էլ նկատվում էր պատուհանից ներս թափանցող Լուսնի աղոտ լույսի պատճառով,որն ասես դեռ ինչ-որ կերպ ուզում էր հիշեցնել,որ էլի առավոտ է գալու,որ միշտ չէ օրն այդքան մռայլ ու մութ լինելու։ Ու եթե ես լինեի փողոցի անդադար վազքի մեջ մտած ու հևիհև վազող հարյուր հազարավորներից մեկը,չէի էլ նկատի,որ անկողնու վրա փոքրիկ մանկիկի նման կուչ էր եկել մի մարդ։ Կուչ էր եկել այնպես,ինչպես իր դեմքի կնճիռներն էին հավաքվել իրար վրա,կպել իրար,ասես պատմելով կյանքի մի պատմություն,հիշելով մի մանկություն,այգուց թռցրած մի խնձոր,չհանձնած մի քննություն,սիրած մի կին,հաջող մի դեր,միայնակ ծերություն...Ծերուկի կենդանությունը հուշում էին պահի տակ մանկական խանդավառությամբ խառնվող ակոսները դեմքի։Ու ժպիտը։ Երևի երազ էր տեսնում։Լա՞վ,թե՞ վատ։Չգիտեմ էլ,հա~։Բայց երազ էր տեսնում։ Նա դեռ երազում էր,լա՞վ,թե՞ վատ,կարևոր չէ,գրողը տանի։ Նա դեռ կարողանում էր երազել,ուրեմն ապրում էր։ Սիրտս թեթևացավ։ Դանդաղ քայլելով մոտեցա անկողնուն ու կքանստեցի կողքին։ Ախ այդ Լուսինը,որը երբեք չէր պահում խաղի կանոնները,անխղճաբար լուսավորում էր Քնածի դեմքը.ասես դիտմամբ լույսի շողեր քցելով նրա հենց աչքերին,որ այդ միակ հաճույքից էլ զրկի նրան։ Բայց երևի Ծերուկի դեմքի մեղմիվ ժպիտը հենց այդ լույսի՞ց էր խաղում շուրթերի վրա։Վաղու~ց լույս չէր տեսել,մի պահ նույնիսկ վախեցա,թե աչքերը արդեն կուրացե~լ են,չեն տեսնում։ Բայց չէ~,եթե այդ աչքերն այդքան շուտ հանձնվողներից լինեին,այսօր ես դրանց չէի էլ տեսնի։ Չէի էլ նայի այս դեմքին,չէի էլ ընթերցի այդ կնճիռները,չէի էլ գրի այս տողերը։  


LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...