пятница, 2 марта 2012 г.

Մամա~

Երբ դեռ երեխա էի..հիմա այլևս երեխա չե՞մ...սխալ սկսեցի։ Երբ ես ավելի փոքր էի,կուրորեն հավատում էի այն մտքին,որ ես հենց-այնպես չեմ ծնվել։ Որ ես շատ կարևոր առաքելություն ունեմ,ես հավատում էի,որ մի բան պիտի փոխեմ աշխարհում։ Գիտե՞ք,տարօրինակ զգացում ունեի սրտումս,հասկանու՞մ եք,ինչ-որ բան էի զգում,ինչ-որ ուրիշ մի բան,որ բառերով չես ասի,խոսելով չես պատմի...անծանոթ էր,բայց ոչ խորթ։ Հարազատ էր ինձ այդ զգացումը,չափազանց տաք էր պահում հոգիս...


Ու երբ ամեն անգամ ծնկներս ծալում էի մորս առաջ ու ձեռներս դնում էի ցավացող,շատ ցավացող գլխին,գիտեի,որ հեսա կանցնի ցավը։ Համոզված էի,որ իմ փոքր ձեռքերը կազատեն նրա գլխի մեծ ցավից։ Մի քանի րոպե..ու վերջ։ Նրա դեմքը պայծառանում էր,ես այնքան երջանիկ էի,որ կարողանում էի փոխհատուցել այն անքուն գիշերները,որ նա անցկացնում էր իմ կողքին,տանջվելով ու տառապելով,փորձելով կտրել հազս,իջեցնել ջերմությունս,մեղմացնել ցավս...փորձելով քնեցնել ինձ,որ ինքը չքնի`հետևելով ի~մ քնին...

Իմ գարունն իմ մաման ա...

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...