воскресенье, 30 октября 2011 г.

21-րդ դարի հայ Մաչոներ

Ուրեմն բոլոր դարաշրջաններում ու էթնիկ կառույցներում եղել են կնոջ և տղամարդու վերաբերյալ տարբեր իդեալներ և պատկերացումներ։Ինչպես բոլորը,այնպես էլ մեր քսանմեկերորդ հարյուրյակին հատուկ իդեալները չեն համապատասխանում նախորդներին,սակայն պիտի հպարտությամբ նշեմ,որ մենք գերազանցել ենք բոլոր նորմերը և որ մենք,միայն մենք ենք,որ քսանմեկերորդդարյա ինքնատիպ չմո մաչոներ ունենք։Ուրեմն մաչո ասված սուբկուլտուրան գալիս է դեռևս հին ժամանակցներից,սակայն իր բուռն զարգացումն է ապրել հատկապես ԱՄՆ-ի Տեխաս նահանգում,երբ մոդայիկ դարձան ատրճանակներն ու հարբել-խմելը։Տարիների ընթացքում ձևափոխությունների ենթարկվելով`եկել հասել է մեզ`հայերիս,այնինչ մաչո ենթամշակույթի ստեղծողները գլխի չեն ընկել,որ իսկական մաչոները արմատներով,բնականաբար և անժխտելիորեն,եղել են Հայաստանից։

четверг, 27 октября 2011 г.

-Կայսրինը տվե՛ք Կայրսին,Աստծունը`Աստծուն։

 Թերևս հատկանշական է այն,որ այսօր`Հոկտեմբերի քսանյոթին,ես պիտի խոսեմ մեր հայ առաքելական եկեղեցու և նրա հոգևոր հոր`Գարեգին Բ կաթողիկոսի մասին։
Այսօր`հոկտեմբերի քսանյոթին,քչերն են հիշում,որ Վազգեն Սարգսյանի հոգին երկինք ավանդվելուն զուգահեռ Գարեգին Բ-ն ընտրվեց հայ առաքելական եկեղեցու առաջնորդ։Այնժամ,երբ դաժանաբար սպանում էին մեր սպարապետին,երբ ինչ-որ անասուններ իրենց ձեռքերը մտցնում էին այդ հզոր մարդու արյան մեջ,նա կնքվում էր հոգևոր առաջնորդ։Նա եկավ արյամբ,ու պիտի գնա սեփական արյունով...
Հա,Քոչարյան,ու դու՛,դու էլ եկար արյունով ու գնացիր արյան ուղեկցությամբ։Սատանա՛,տեսնես կա՞ դեռ մեկը,որ չի տեսել,թե ինչպես էիր եկեղեցում Զատիկի ժամանակ ետ հրում մեր Աստվածավախ Կաթողիկոսի`քեզ մեկնած խաչը։Երևի տուն-տունիկ էիք խաղում հա՞։
-Ռոբիկ,դավայ ես խաչը քեզ մոտեցնեմ,մեկա դու հետ ես բրդելու,թող հարիֆները զարմանան։Մեկա սաղ մեր ձեռն ա,ով ինչ կարա անի...

среда, 26 октября 2011 г.

Ու էլի ես չեմ հասկանում...

Չնայած ըստ իմ պլանի այսօր պետք է շարունակեի գերմանացիներին նվիրված նյութս,երեկվա իմ ուսումնասիրությունները ստիպեցին ինձ այսօր ձեզ հետ ուրիշ բանի մասին խոսել...

Երեկ պետք է հանդիպեի գերմաներենի դիպլոմիս ղեկավարի`իմ գերմանացի ուսուցչի հետ։Մեր հանդիպման վայրը Օպերայի գլխավոր մուտքի մոտ էր,ու քանի որ երեկ անելիք շատ չունեինք,մնացինք նստարաններին նստած։

Մինչ այդ,երբ ես դեռ մենակ էի,շուրջս պտտվում էին երեխաներ`մոտ 12-15 տարեկան,ու խեթ-խեթ հայացքներ էին վրաս գցում։Երբ բջջայինիս զանգ եկավ,և ես պատասխանեցի գերմաներեն,քանզի զանգողն ուսուցիչս էր,երեխաների կասկածանքները փարատվեցին,ու նրանք տեղավորվեցին ինձանից մեկ նստարան այն կողմ,և իրենց շեղ հայացքներին զուգահեռ սկսեցին բարձրաձայն բացականչյություններ անել իմ հասցեին`չմտածելով,որ ես դրանք հասկանում եմ...

понедельник, 24 октября 2011 г.

Գերմանիան իմ աչքերով կամ գերմանական սովորույթներ

Վաղուց խոստացել էի,որ մի գրառում կնվիրեմ գերմանացիներին և նրանց հին ու բարի և նոր ու անսովոր սովորույթներին։

Ինձ տրվող հաճախ հարցերի շարանում առաջին հորիզոնականը զբաղեցնում է իմ ծագմանը վերաբերող հարցը։Շատերը,ուսումնասիրելով իմ արտաքինն ու մտածելակերպը,հաճախ հանգում են այն եզրակացությանը,որը ես կա՛մ արտասահմանցի եմ,կա՛մ էլ լավագույն դեպքում ոչ զտարյուն հայուհի։Ու ամենահետաքրքիրն այն է,որ արտասահմանցիներից ամենահաճախ ինձ հենց գերմանացիների հետ են նմանեցնում,ո՞րն է պատճառը,հիմա կհարցնեք դուք,սակայն շտապեմ ձեզ հիասթափեցնել։Չգիտեմ։Ասեմ նաև,որ ես այն ձևավորներից չեմ,որ խոսքիս մեջ գերմաներեն բառեր օգտագործեմ,որ ցույց տամ`տեսե՛ք,տեսե՛ք,ես լեզվին այնքան եմ տիրապետում,որ ամեն երկրորդ բառս այդ լեզվով է հնչում։Քավ լիցի։

пятница, 21 октября 2011 г.

Բարև Ձեզ,ես Կեծին եմ...

Ու հիմա ես շների դրախտում եմ։
Այստեղ ես հայտնվել եմ մոտ երեք տարի առաջ`աշնանը։Մահիցս հետո պարզեցի,որ այնուամենայնիվ դրանից հետո էլ կյանք գոյություն ունի,սակայն արդեն երկնքում։Ու գիտեք,եթե կա դրախտ,կա նաև դժոխք։Ինձ համար դժվար է ասել այս բառերը,որովհետև և ոչ մի շուն արժանի չէ դժոխքի։Մեզ վատը մարդիկ են դարձնում,մեզ կծան ու չարակամ կյանքն ու ճակատագիրն է դարձնում...գիտե՞ք,մենք նման ենք,մարդիկ էլ երբեք չար չեն ծնվում,նրանց այդպիսին դարձնում են,իսկ նրանք էլ մեր մեջ են սպանում ամեն գեղեցիկն ու բարին...Բայց,փա՛ռք Աստծո,ես այդ կյանքին չարժանացա։Աստված ինձ հետ ավելի քան մեծահոգի գտնվեց։Ինձ հետ`մի շան,որը ամենևին մաքուր ցեղատեսակի չէր պատկանում,որն առնաձնապես իր շքեղությամբ չէր տարբերում,որն ընդամենը սուս ու փուս մի Կեծի էր...


суббота, 15 октября 2011 г.

Իսկ եթե ես չլինեի,ինչպե՞ս էին նրանք ապրելու...

Այնքան երջանիկ եմ ինձ զգում,երբ ամեն առավոտ արթնանալիս հիշում եմ,որ աշխարհի տարբեր-տարբեր ծայրերում մարդիկ են կան,որոնք միայն ու միմիայն ինձնով են ապրում։Նրանք ինձնով են շնչում,ինձնով են արթնանում ու իմ մասին մտքերով են քնում։Նրանք պարզապես առանց ինձ կյանք չունեն,հասկանու՞մ եք։Ես նրանց բոլորի կյանքի իմաստն եմ,նպատակը,մուսան,իդեալն ու իդոլը։Ես պարզապես նրանց կյանքն եմ,նրանց թթվածինը...ու այդ ամենը պայմանավորված է ոչ թե ձեզ թվացող իմ գոռոզությամբ և ոչ էլ ինչ-որ սիրով,այլ ուրիշ,սակայն շատ հզոր զգացմունքով,որին մարդիկ պայմանականորեն անվանել են...

воскресенье, 9 октября 2011 г.

Պատմություն և ֆիզիկա. հանճարների պատնեշներ

Ընդհանրապես ես շատ եմ ցավում,որ մեր դպրոցներում պատմության դասավանդման մեթոդներն ու առաջադրանքները սկսում և վերջանում են անգիր սովորելով,թվականների հերթականությամբ և ճակատամարտերի անուններով։Ու ընդհանրապես այն,ինչ սկսում է անգիր սովորելով,բացարձակապես կապ չունի խելքի,առավել ևս տրամաբանության հետ։Մենք պատմությունն անգիր ենք անում և ուղղակի մեր անգիր արածը թղթին ենք հանձնում։Ու ասեմ ձեզ,ես շատ ցավում եմ դրա համար։Պատմությունը հզոր գործիք է յուրաքանչյուր ազգի համար,իսկ մեզ նման ազգը,որն ունի հազարամյակների պատմություն,իրավունք չունի դպրոցում պատմությունն այնպես ուսուցանել,որ երեխաները Տիգրան Մեծից այն կողմ բան չհիշեն։Պատմությունը,ինչ խոսքը,հզոր գործիք է,երբ այն ճիշտ են օգտագործում...Այսօր իրավագիտության կամ միջազգային հարաբերությունների ֆակուլտետներում ուսելւ համար մենք հանձնում ենք պատմություն և այն շպրտում ենք գրողի ծոցը։Վերջացավ,գնաց։Այսի՞նքն օրինակ պատմության քննությունը հիշողության ճկունությունը ստուգելու միջ՞ոց է։Ու թող հիմա որևիցե մեկն իր խղճուկ համարձակությունը հավաքի և փորձի ինձ հակառակում համոզել։Մենք պատմությունն ուղղակի անգիր ենք սովորում...

четверг, 6 октября 2011 г.

Իմ ամենասխալական,բայց ամենամեծ ճիշտ...

(Կարող եք ընթերցել այս երաժշտության ներքո)
Դու կաս ու դու իմ կողքին ես։Ու դու ամենևին ամենալավը չես։Դու այն չես,ում շատերը կուզեին տեսնել իրենց կողքին։Դու այն չես,ում ետևից աղջիկները հառաչում,իսկ դիմացից`կոտրատվում են...Դու,թերևս,նաև ամենագեղեցիկն ու ամենահմայիչն էլ չես,ու ոչ էլ ամենախելացին ու ամենաբարին ես...Ու դու ընդհանրապես ամենա-ամենա չես եղել երբեք ու չես էլ  դառնա...կամ էլ թե ամենաներից ամենասխալականն ես...բայց էլ ոչ մի ամենա դու չես,դու ոչ էլ իդեալն ես իմ երբևէ եղել,անկեղծ ասած իդեալներ ես երբեք չեմ էլ կառուցել,բայց վրադ նայելիս էլ չեմ ասել`ես միշտ քե~զ եմ փնտրել...միշտ չես ամենաճիշտն ու ամենագրագետը,անկեղծ ասած,դու երբեք էլ ճիշտ չես եղել,ու երբեք էլ ճիշտ չես դառնա...ու անկեղծ ասած,դու երբեք գեղեցիկ չես խոսում,դու ոչ էլ  գիտես բառերի հետ շուրջպար բռնել,ու չգիտես ձայնդ հյուսել սրտիս լարերի հետ,դու չգիտես ծխել ու չգիտես հոգիների հետ խաղալ...ոչ էլ գիտես սիրտ շահել ու հետո անխղճաբար կոտրել`ավելի ու ավելի խորը սիրահարեցնելով քեզ...դու ոչ էլ գիտես երեք շիշ գարեջուր խմելուց հետո քո հարուստ կյանքի մասին խոսել ու պատմել նրանց մասին,ովքեր եկան ու անցան,ում անունները դու արդեն չես էլ հիշում...ում սրտերում դու մի ծանր հետք ես թողել...ու դու, անկեղծ ասած,ընդհանրապես հարուստ կյանք չես ունեցել...

воскресенье, 2 октября 2011 г.

Իսկ շների դրախտ գոյություն ունի՞

Առաջին անգամ էինք Տոտոյիս հետ դուրս եկել զբոսնելու,նա դեռ նոր էր մեր տանը,ես դեռ չէի սովորել այդ փոքրիկ հրաշքի ներկայությանը ...Ես այդ բակում ապրում էի արդեն տասնվեց տարի,սակայն կան այնպիսի հատվածներ,որտեղ երբեք ոտք չէի դրել..Սակայն այդ օրը Տոտոյիս հետ զբոսնելիս որոշեցի ամբողջ բակը ոտքի տակ տալ,որ նա հասցնի հոգալ իր բոլոր կարիքները...չգիտել էի ինչքան պիտի մնայինք,որպեսզի շունս հասցնի ամեն ինչ անել..ու երբ անցնում էինք երկաթյա մեծ արկղի կողքով,լսեցինք դեռ լրիվ չձևավորված ձայն կամ ավելի ճիշտ հաչոց։Հաչոցը շատ անհանգիստ էր ու վախեցած..այդ մեծ երկաթյա հսկայի տակից երևաց փոքրիկ սև քիթիկ...ինչ-որ նոր շուն էր հայտնվել,ես նրան երբեք այս կողմերում չէի տեսել,ինչպե՞ս էր նա հայտնվել,չգիտեմ էլ...Գնացինք...

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...