“Ընդհանրապես ասում են, եթե հոգեկան հիվանդն հասկանում է իր անհավասարակշիռ կարգավիճակը, ապա առողջանալու հույս կա։ Իսկ կյանքում ամեն ինչ այնքան համաչափ է։ Ու սա էլ բացառություն չէ։ Ուրեմն, եթե մարդ գիտակցում է իր մեղսավոր լինելը, ուրեմն մաքուր կյանքով ապրելու հնարավորություն էլ կա: Կամ էլ եթե մարդ հասկանում է, որ պիտի մահանա,ուրեմն փրկվել էլ կարող է..
Ես ապագա հոգեբան եմ, ինչը բնավ հոգեբուժության հետ ոչ մի կապ չունի: Այսինքն մոտավոր այնքան ինչքան մարդն ու պատերազմը։ Սակայն միշտ էլ հոգեկան հիվանդների վերաբերյալ իմ կարծրատիպն եմ ունեցել։ Կարծում եմ, որ հոգեկան հիվանդ կարելի է անվանել այն մարդուն, ում շրջապատի մարդկանց համար անհասկանալի է դառնում վերջինիս ասածը. արածը կամ ընդհանրապես լինելը։ Իսկ մենք` մարդիկս, վախենում ենք մեզ համար անհասկանալի ու անբացատրելի ամեն ինչից: Այնպես որ մեզ համար թերևս ավելի ապահով կլինի, որ մեզ համար անհասկանալի և հետևաբար նաև վտանգավոր մարդիկ փակվեն հիվանդասենյակներում և պիտակավորվեն որևէ ախտանիշով։