воскресенье, 19 февраля 2012 г.

Առռըհա առաջադեմ երիտասարդություն։

Չէ,սերունդը փոխվել ա։

Երեխեքը լավն են։
Հայաստանի ապագան վստահելի ձեռքերում ա։
Խելացի,զարգացած սերունդ ա գալիս։



Առռըհա,թե մենք առաջադեմ երիտասարդություն ունենք։Երևի արդեն հասկացաք,թե ինչի մասին է խոսքը։
Ինչքան տկար ենք մենք,որ անուն հանած ինչ-որ մեկի ասելով միանգամից հանդարտվում ու ընկրկում ենք։ Էլի հասկացաք չէ՞`ինչ նկատի ունեմ...



Իհարկե,կա մի ստվար զանգված,որն անկախ ամեն ինչից կշարունակի պայքարել ու հասնել իր նպատակին։ Բայց ես մեր երիտասարդներից ավելիին էի սպասում։ Չեմ սիրում այդ արտահայտությունը,բայց պիտի էս անգամ ասեմ։ Մաշտոցի այգում պայքարողներ ջան,ցավներդ տանեմ,դուք այն մարդիկ եք,որոնք կանեն առաջին քայլերը սեփական կարծիքն ամրապնդելու։ Ցույց տալու,որ հայերն էլի համախմբվելու ունակ են,ցույց տալու,որ մեր անտեր ու դուզ կառավարությունն իրականում մեր ծառան է,ոչ թե մենք նրանց ճորտը։ Դուք վերջապես պիտի էս ազգին հասկացնեք,որ հերիք է մկան նման մարդ ա իր ծակը մտնի ու քիթը դուրս չհանի։ Ես մի անգամ արդեն ասել եմ,որ մենք`հայերս,մինչև անձնական ու հենց մեզ հետ ֆիզիկական կապ ունեցող խնդիր չունենանք,չենք էլ փորձվի ինչ-որ բան անել։ Հավես չկա,ալարում ենք,ցուրտ ա,ամոթ ա,փորս ա ցավում և այլն։ Ու իրականում պատճառն էն ա,որ մենք էնքան կամքի ուժ չունենք,որ պայքարենք նրա համար,որը ոչ թե "իմն ա", այլ "մերն ա"։ 
Ախր էգոիստ էլ եմ չեմ կարող է էտ մարդկանց ասել։ Որովհետև իրանց ուղեղն էնքան չի էլ պտտվում,որ հասկանան`այգու պահպանությունը հենց մեր օգուտն է։ Վաղը-մյուս օրը բուտիկ ենք շնչելու,ծառերից էլ շո՞ր ենք քաղելու։


четверг, 16 февраля 2012 г.

Դու հաղթում ես..դու մենակ ես


Ես լեռնագնաց եմ,ու սառը եղանակն ինձ չի վախեցնում։ Ես սովոր եմ ինձնից բարձր տեղեր կանգնելուն,ես սովոր եմ առաջ քայլելուն,որովհետև որպես լեռնագնաց այլ ճանապարհ չկա։ Ինձ համար ետ տարված ամեն քայլը հավասար է դեպի մահ կատարած մի կետի։ Ես շարժման միայն մի ուղղություն ունեմ`դեպի առաջ...
Երբ դեռ երեխա էի,իմ ամենամեծ ձգտումը հորիզոնական հարթության վրա ուղիղ և կայուն կանգնելն էր։ Իսկ այսօր ես նվաճում եմ ուղղահայաց հարթությունները։ Ու դա հիմա այնքան դժվար է թվում,ինչպես այն ժամանակ երկու փոքրիկ ու փխրուն թաթիկների վրա կանգնելը։ Բայց ես դա անում եմ։ Դժվարությամբ։ Բայց անում եմ։ 

среда, 1 февраля 2012 г.

Շարքային Ֆոտոշարք

Ուրեմն եկել եմ շուտ գրառում անեմ ու գնամ։ Սա չի լինի իմ ավանդական ու տիպիկ Նեոական գրառում։ Որովհետև...

Ուղիղ հինգ րոպե առաջ,երբ նստած բույսերի մասին նյութ էի ընթերցում,աչքս ընկավ պատի վրա փակցրած նկարներից մեկին,ու ես հիշեցի այդ նկարի էլեկտրոնային տարբերակի,այդ օրերի ու դրանց զգացմունքների մասին։Որոշեցի նկարը փնտրել կողքիս դրված նեթբուքի մեջ,բայց չգտնելով համապատասխան թղթապանակը,գտա մեկ ուրիշը,որի նկարները ես հավաքել եմ երևի թե վաղուց։ Ինչու՞ երևի թե։ Որովհետև դրանց գոյության մասին բացարձակապես մոռացել էի։ Ու երբ այն բացեցի,սկսեցի նկարները հատիկ-հատիկ նայել,կամաց-կամաց սկսեցի ինձ խղճուկ զգալ։ Չհասկացա՞ք`ինչու։ Համոզված եմ։ Որոշեցի,որ հենց հիմա այդ նկարներով պիտի ձեզ հետ կիսվեմ։ Կիսվեմ ու գնամ..Հուսով եմ դուք էլ դրանցից էլի մի բան կսովորեք։ Հաջորդ անգամ այս կամ այն քայլն անելիս կհիշեք այս նկարների մասին ու մի քիչ ավելի երկար կմտածեք։ Միգուցե դու՞ք էլ մի սեր,մի կյանք,մի երջանկություն փրկեք...Անձամբ իմ ներսում էլի մի բան ծլեց,էլի մի զգացմունք ծաղկունք ապրեց,էլի մի ներդաշնակություն ներարկվեց իմ մեջ.. Վերջապես վերգտա ինձ..նրան,ում ես կորցրել էի վերջին ամիսների քաշքշուքների ու խառնաշփոթի մեջ..հա,ազնիվ եմ ասում... Լավ արդեն շատ խոսեցի :) Հիմա նայում ենք նկարները...Ի դեպ,մեծ նայելու համար կարող եք մկնիկի մի քլիք անել նկարի վրա ու փոխելով`դիտել։ Կարող եք դիտել այս երաժշտության ներքո։ Համենայն դեպս ինձ մոտ այդպես ստացվեց։ ;)

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...