Ես լեռնագնաց եմ,ու սառը եղանակն ինձ չի վախեցնում։ Ես սովոր եմ ինձնից բարձր տեղեր կանգնելուն,ես սովոր եմ առաջ քայլելուն,որովհետև որպես լեռնագնաց այլ ճանապարհ չկա։ Ինձ համար ետ տարված ամեն քայլը հավասար է դեպի մահ կատարած մի կետի։ Ես շարժման միայն մի ուղղություն ունեմ`դեպի առաջ...
Երբ դեռ երեխա էի,իմ ամենամեծ ձգտումը հորիզոնական հարթության վրա ուղիղ և կայուն կանգնելն էր։ Իսկ այսօր ես նվաճում եմ ուղղահայաց հարթությունները։ Ու դա հիմա այնքան դժվար է թվում,ինչպես այն ժամանակ երկու փոքրիկ ու փխրուն թաթիկների վրա կանգնելը։ Բայց ես դա անում եմ։ Դժվարությամբ։ Բայց անում եմ։