понедельник, 19 декабря 2011 г.

Գնաց...ու չլքեց


Մի օր շշնջացիր`կգամ։Չհասկացա...ասացիր կգամ ու կհեռանամ,բայց չեմ լքի... Մի տեսակ ինձ խորթ էին այդ խառնիճաղանջ բառերը։Ես այնքան պարզ էի,հասարակ,անկասկած,անմոռաց ու անլսված..բայց դու ասացիր`կգամ..ու կգնամ...կհեռանամ,բայց չեմ լքի..
Չհասկացա ինչ նկատի ունեիր,չէի էլ փորձում,անկե~ղծ եմ ասում։ Ուղղակի տեսնում էի գալիս ես ու գնում..հեռանում ու չէիր լքում..
Չէի պատկերանում,այդ ինչպե՞ս կարելի է լինել սառույց,բայց այրող..կրակ,բայց մրսեցնող...ինչպե՞ս կարելի է սիրել ու ատել միաժամանակ,չհասկացված ու չընկալված...ինչպե՞ս կարելի է a+b-ն հավասարացնել d-ի,երբ այն մի~շտ c է եղել։ Մի տեսակ խորթ էր ինձ այդ անհամատեղելի համատեղելիությունը...ինչպե՞ս կարելի էր գնալ ու չհեռանալ..Չգիտեի,գրողը տանի,չէի էլ ուզում իմանալ։Դու գիտեիր,դա ինձ բավականացնում էր...դու գիտեիր,ինչպես է պետք ատել`երակների մեջ սեր ներարկելով...դու գիտեիր,ինչպես է պետք կծել`թունոտ արյուն ներշնչելով...դու գիտեիր,ինչպես է պետք ժպտալ`աչքերի մեջ արցունք խաղացնելով...ես այդքան լավը չեմ էլ եղել երբեք..դու գիտեիր,ու դա ինձ բավականացնում էր...այլապես չափից շատ կլիներ արտիստիզմը մեր միջև...ես պարզ ու հասարակ,դու արնոտ ու սիրոտ...ես միամիտ ու խառնված,դու տպավորվող ու...հեռացող,բայց չլքող...
Մի օր ճկվելով հասար պարանոցիս և ասացիր`կգամ,բայց կգնամ..կհեռանամ,բայց չեմ լքի...
Ու նա եկավ..եկավ փոքրիկ նետի նման ու մխրճվեց...Սակայն գնաց..բայց չլքեց..գնաց...ու՞ր..չգիտեմ..բայց մնաց..ինչպե՞ս..չհասկաա...

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...