суббота, 23 июля 2011 г.

Մեռած մարմնում նրա-բաբախող սիրտ կար

Տան չորս պատերը լցված էին ճչացող լռությամբ։Լռություն,մռայլ ու դատարկ լռություն։Սեղանի վրա դրված էր մեռած մարմնի նոր տնակը։Տնակը հարմարավետ էր,փափուկ,մեռած մարմինն այնտեղ իրեն լավ էր զգում,սակայն...
Ցավի պատճառով ուռչած աչքեր,արցունքերից այրված կարմիր այտեր,սակայն շարունակ արտասվել շարունակող դժբախտ կանայք,լուրջ տղամարդիկ...բոլորը տխուր էին`ի սրտե,թե մակերեսայնորեն,չգիտեմ,սակայն ոչ ոք չէր մտածում դրա մասին...
-Արտասվե՛ք մարդիկ,եկե՛ք նստե՛ք,հոգեհանգստիս հացը կիսե՛ք,նստե՛ք կողքիս,թրջե՛ք ձեռներս ձեր արցունքով,թրջե՛ք այնքան,մինչև իմ արցունքներն արդեն մեռած աչքերիս կչորանան։Հացս կիսե՛ք,մարդի՛կ,կիսե՛ք,քանզի կյանքիս տարիներին չհիշեցիք ու չեկաք,չմոտեցաք ու չօգնեցիք,սակայն ես այսօր բարի եմ,մոտեցե՛ք իմ սեղանին,ես ձեզ հրաժեշտ եմ տալիս։Ասում են թե,լավ ընկերն դժբախտության պահին է երևում։Բայց չէ,լավ ընկերը ուրախության օրերին է երևում։Այսօր այլևս ոչ ոք ունակ չէ ընկերոջ ուրախությամբ ապրելու`առանց նախանձի զգացողության,իսկ այ մահվանս օրը դուք այստեղ եք,իմ կողքին,սակայն ու՞ր էիք երեկ,ու՞ր եք այսօր։Այո՛,այսօր այստեղ եք,պետք է ցույց տալ,թե ինչքան սրտացավ եք։Բայց գոնե գիտե՞ք`ինչ է սրտի ցավը։Գիտե՞ք ինչ է նշանակում երջանկության պահին լինել միայնակ,լքված,որովհետև դու հաջողակ ես,դու խելացի ես,որովհետև դու գարշահոտ շրջապատից պոկվել ես առաջ,հաղթել ես նրանց,բարձրացել ես վեր։Իհարկե չգիտեք,քանզի Ձեր խղճուկ էությունը երբեք ձեզ թույլ չի տա վայելել իրական երջանկությունը։Ձեր միջի նախանձն ու նողկանքը լափում է ամեն գեղեցիկ բան ու թունավոր է ոչ մայն շրջապատի,այլ առաջին հերթին հենց ձեր կյանքը։Մարդի՛կ,մարդի՛կ,կեղծավո~ր մարդի՛կ,կարծու՞մ եք մահացել եմ,եկել եք,դերասանություն եք անում`առանց հասկանալու,որ ես ամեն ինչ հիշում եմ,ամեն ինչ գիտեմ։Ձեր թույնի ամեն կաթիլը ես պահել եմ այստեղ,իմ մեջ`իմ սրտում`առանց կյանքս թունավորելու։Ո~չ,ես դրանք պահել եմ իմ մեջ`ձեր իսկ դեմ հակաթույն ստեղծելով։
Ա~խ,մայրի՛կ,մայրի՛կ։Իմ սու՛րբ մայրիկ։Ինչու՞ ինձ չսովորեցրիր,որ կյանքը պետք է սկսել աջ ոտքից։Ինչու՞։Ինչու՞ չասացիր,որ մարդիկ դաժան ու երկերեսանի էլ են լինում։Ա~խ,մայրի՛կ,իմ միամիտ ու անուշադիր մայրիկ։Ինչու՞ ես արտասվում այժմ։Դժվա՞ր է զավակի մահը,գիտեմ,հասկանում եմ,սակայն ու՞ր էիր դու,երբ ես երջանիկ էի իմ Լիլիթի հետ։Չէի՞ր հավանում նրա աչքերի գույնը,թե՞ չէիր հավանում իմ լիլիթյան երջանկությունը...
Դու՛,Ռոբերտ,ինչու՞ ես ցցվել այդտեղ,կնոջս`իմ գեղեցկուհի Լիլիթի կողքին։Մխիթարու՞մ ես նրան։Կորչի՛ր գրողի ծոցը,հիմար դուրսպրծուկ,Լիլիթս երբեք չի նայի քո ուղղությամբ։Նա գիտի,թե դու ով ես։Զարմացա՞ր։Այո՛,գիտի։Ես նրանից գաղտնիքներ չունեմ։Այո՛,ես քեզ 10-ով զրո արեցի,իսկ հիմա երեսդ առ ձեռքերիդ մեջ ու փախչիր մորդ`գրողի ծոցը։Թե շուրթերս ողջ լինեին,մի լիաթոք կծիծաղեի։Չնայած չէ,եթե շուրթերս ողջ լինեին,ես ամուր կհամբուրեի Լիլիթիս։



Լիլիթ...ես ինձ այնքան մեղավոր եմ զգում քո առջև։Լիլի՛թ,դու իմ կյանքի ամենապայծառ կետն ես,կյանքումս հանդիպած ամենամաքուր արարածը,իմ Լիլի,փոքրիկ Լիլի,դու այնքան թույլ էիր,անպաշտպան,այնքան էիր սիրում թաքնվել իմ գրկում,սակայն այսօր ես քեզ ստիպեցի դառնալ ուժեղ,լինել ամուր,փոքրիկ թռչնակին ես այսօր հասուն կին դարձրի,հասուն ու այրի կին։Լիլիթ,գեղեցկուհիս,ների՛ր ինձ,ես չէի ցանկանում քեզ լքել,տե՛ս,ես մահացել եմ,սակայն ես քո կողքին եմ ու կմնամ,մարմինս մեռած է,բայց սիրտս բաբախում է դեռ,բաբախում է քեզ համար։Լիլիթ,միակ ապացույցը նրա համար,որ դու ինձ երբևէ կներես այն կլինի,որ դու կրկին երջանիկ դառնաս...եթե անգամ դրա համար անհրաժեշտ լինի ինձ մոռանալ։Մոռացի՛ր ինձ,Լիլի,մոռացի՛ր,թու՛յլ տուր խզեմ բոլոր կապերս այս աշխարհի հետ։Լիլիթ,իմ քնքուշ փերի,պսակի՛ր ինձ այսօր խոնավ հողի հավերժ ծառա,թու՛յլ տուր ինձ մնալ նրա գրկում,զգալ նրա սառը համբույրներն ու չոր գրկախառնությունները։Լիլի՛,թաղի՛ր ինձ այսօր ու չգաս այլևս իմ գերեզմանաքարին։Քո սուրբ արցունքներով չսրբես ինձնից մնացած միակ հետքիս`տապանաքարիս վրա ծանրացած փոշին։Կպահես այդ արցունքներն այն օրվան,երբ կունենաս քո նոր երջանկության պտուղը։Լիլի,իմ կամքով միայն այդժամ կհիշես դու ինձ,կհիշես,որ կայի ես,որ սիրեցի քեզ ու դատապարտվեցի սիրուս համար,կհիշես,որ հեռացա այս կյանքից`թողնելով քեզ մենակ։Կհիշես,որ դա էր կամքը իմ։Կհիշես,որ ես ստիպեցի քեզ թաղել իմ մեռած մարմինը,որտեղ բաբախող սիրտ կար...

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...