среда, 24 июля 2013 г.

Մի (մեծ) բաժակ սուրճի շուրջ


-Սթարբաքս-էտո պապսա։

Միշտ տենց էր արտահայտվում ուկրաինացի ընկերուհիս Սթարբաքսի ու հատկապես նրա գների մասին։ Երկուսս էլ ավելի մեծ հաճույքով օգտվում էինք ու ենք Բալզակ սրճարանից, որ իր ցանցի և քաղաքականության ու ընդհանրապես տեսակի առումով Սթարբաքսի եղբայրն է, բայց ինձ ավելի հաճելի է ու շատ ավելի էժան։
Եթե շարժվենք "եթե հեռախոս, ապա iPhone" տրամաբանությամբ, ուրեմն "եթե սրճարան, ապա Starbucks"։

Այսքանի հետ մեկտեղ հիմա Սթարբաքսում եմ, որովհետև Բալզակ մոտակայքում չկա, իսկ ես մեծ բաժակ սուրճի կարիք ունեի։ Ու պատանեկական այդ կամակորությունն ու "պրինցիպի ընկնելը" անցել է մոտս։ Ինչպես ասենք մի քանի տարի առաջ "յաղք" ու "ֆու" էի ասում բարձրակրունկներով աղջիկներին, իսկ հիմա պետք եղած ժամանակ լավ էլ հագնում եմ բարձրակրունկներ։ Նենց որ մի քանի տարի առաջ սպանեին, Սթարբաքս չէի մտնի, որովհետև "էտո պապսա", իսկ հիմա եթե սուրճի կարիք կա, լավ էլ կմտնեմ, կառնեմ։ Թվում է, թե դա անսկզբունքայնություն է ու հաստատուն կարծիք չունենալու արտահայտում։ Իսկ ինձ թվում է, դա պարզապես ինքնահաստատվելու անհագ ցանկության բացակայություն է։ Ինչ-որ տեղ թքած ունեմ տենց անհիմն սկբունքների վրա։ Ոչ այն մարդկանց եմ հասկանում, ովքեր վազում են ֆիրմայի, անունի, մոդայի ետևից, ոչ էլ նրանց, ովքեր շատ ակտիվ ու վառ կերպով հակամոդա ու հակա-անունի-հետևից-վազել են քարոզում։ Եսիմ։


LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...