суббота, 28 января 2012 г.

Սարսափի դիագնոզ (Մաս 2)

Առաջին մասն ընթերցելու համար անցե՛ք այս հղումով։


                                                    ***
Արթնացա շանս ոռնոցից։ Նրան սաստելով փորձեցի գլուխս բարձից կտրել,բայց զգացի,թե ինչքան ծանր էր այն,ու կրկին ետ գցեցի բարձի վրա։ Հայաքս հառեց ժամացույցին։Երկուսն անց յոթ րոպե էր։ Դեռ շատ ժամանակ կար մինչև լուսաբացը։Իսկ իմ ամենալավ քունը սկսում էր միայն լուսաբացին։ Հասկանու՞մ եք,երբ գիտակցում եմ,որ լույսը հետզհետե կլանում է ինձ շրջապատող խավարը,ավելի հանգիստ եմ քնում։ Բայց այժմ էլ գիշերը երկուսն անց յոթ րոպեին ամեն ինչ տարօրինակ կերպով լուսավոր էր թվում։ Մի պահ թվաց նույնսիկ,որ Լիլիթը մոռացել է անջատել իր լույսը։ Բայց չէ,իրականում այն ներս էր ընկնում դրսից`պատուհանի արանքով։ Երբ լարեցի տեսողությունս,զգացի,որ լուսինն արտառոց տեսք ուներ։ Ու հիշեցի,որ մի քանի ժամ առաջ էլ նույն լուսինն ինձ օգնեց գտնել տուն տանող ճամփան։ Ու օգտվելով այդ հնարավորությունից,որոշեցի ավելի մանրամասն ուսումնասիրել նրան։ Իսկական գեղեցկուհի էր։ Ու այսօր ասես ժամադրության լիներ։ Փայլում էր սիրահարված աղջկա նման,այնքան շքեղ էր,գրավի~չ։Ու խորհրդավոր։ Նման էր այն ճահճանման կանանց,ովքեր կանչում են,գրավում,իսկ հետո`խորտակում ու լքում։ Բայց այժմ ես պատրաստ էի ընկնել նրա ճիրանների մեջ`գիտակցելով հանդերձ,որ նա ինձ կսպանի։Օ~,Աստված իմ,երկինքն էլ երբեք պատրաստ չի եղել այդ գեղեցկուհուն դիմավորելուն։ Ու այսօր նա գրկում է այդ հրաշքին ու առնում իր ձեռքերի մեջ`ինձ ավելի խորը քաշելով իր դավադրության մեջ…


воскресенье, 22 января 2012 г.

Սարսափի դիագնոզ (Մաս 1)


“Ընդհանրապես ասում են, եթե հոգեկան հիվանդն հասկանում  է իր անհավասարակշիռ կարգավիճակը, ապա առողջանալու հույս կա։ Իսկ կյանքում ամեն ինչ այնքան համաչափ է։ Ու սա էլ բացառություն չէ։ Ուրեմն, եթե մարդ գիտակցում է իր մեղսավոր լինելը, ուրեմն մաքուր կյանքով ապրելու հնարավորություն էլ կա: Կամ էլ եթե մարդ հասկանում է, որ պիտի մահանա,ուրեմն փրկվել էլ կարող է..

Ես ապագա հոգեբան եմ, ինչը բնավ հոգեբուժության հետ ոչ մի կապ չունի: Այսինքն մոտավոր այնքան ինչքան մարդն ու պատերազմը։ Սակայն միշտ էլ հոգեկան հիվանդների վերաբերյալ իմ կարծրատիպն եմ ունեցել։ Կարծում եմ, որ հոգեկան հիվանդ կարելի է անվանել այն մարդուն, ում շրջապատի մարդկանց համար անհասկանալի է դառնում վերջինիս ասածը. արածը կամ ընդհանրապես լինելը։ Իսկ մենք` մարդիկս, վախենում ենք մեզ համար անհասկանալի ու անբացատրելի ամեն ինչից: Այնպես որ մեզ համար թերևս ավելի ապահով կլինի, որ մեզ համար անհասկանալի և հետևաբար նաև վտանգավոր մարդիկ փակվեն հիվանդասենյակներում և պիտակավորվեն որևէ ախտանիշով։ 

вторник, 10 января 2012 г.

Երբ ներկադ դարձավ անցյալ...

Կարող եք ընթերցել երաժշտության ներքո։

Միշտ դպրոցումս այնքան մեծ հարգանք եմ վայելել,որ տնօրենի նախասենյակ և սենյակ մտնելիս այնքան համարձակ էի քայլերս անում,որ շատ նորընտիր ուսուցիչներ նախանձում էին վստահությանս։ Ես գիտեի,իմ խոսքը դպրոցում բոլորի համար կշիռ ունի։ Պատկերացնու՞մ եք,թե դա ինձ համար ինչ է նշանակում։ Ես ընդամենը տասնվեց տարեկան եմ,այդքան փոքր,անփորձ։ Այդքան աննշան։ Բայց այսօր իմ կարծիքը ուսուցիչներիս համար հեղինակավոր է։ Նրանք ինձ մեծացրին ու դարձրին մարդ,հասցրին իրենց հասակին,կանգնեցրին իրենց կողքին։ Ու ես կիսով չափ նրանցն եմ`իմ ուսուցիչներինը։ Մեկը սովորեցրեց տեսնել կյանքի անարդարությունը,մյուսը`լինել անկոտրում,մեկ ուրիշն էլ`մնալմարդ։ Նրանք ինձ զուտ գիտելիք չտվեցին,նրանք ինձ սովորեցրին օգտագործել գիտելիքները։ Նրանք ինձ սովորեցրին կյանքի փորձ հավաքել ու հասկանալ,թե դա ինչ մեծ արժեք ունի...

Նրանք ինձ մեծացրին ու հասցրին իրենց(ու թքա~ծ,թե գեղեցիկ չի հնչի) բոյին,որ այսօր հպարտանան ինձնով։ Մի դպրոց,որը կերտում է բազում կյանքեր..որը կերտեց այդ թվում կյանքն էլ իմ մասնակի,թե ամբողջական,չգիտեմ..

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...