воскресенье, 24 июля 2011 г.

Однажды в Вардашене կամ տրանսպորտային արկածներ 2

Սա էլ երկորդ մասը։Անպայման ընթերցե՛ք :D
Ի դեպ,սկիզբը կարող եք ընթերցել այստեղ։Առաջին երկու պատմվածքն էլ վատը չեն։ ;)


Շարունակեցինք։Օդանավակայանում էի,գիշերն ընդհանրապես չէի քնել,ճամպրուկային տրամադրություն էր մոտս,մեկնում էի իմ սիրելի Գերմանիա։Ճանապարհս անցնելու էր Պրահայով։Զվարթնոցից մեկնող օդանավը ինձ հասցնելու էր Պրահա,իսկ Պրահայից պետք էր նստել մի նոր օդանավ,որն ինձ կհասցներ արդեն Բերլին։Սակայն պարզվեց,որ Պրահայից ժամանած ինքնաթիռը,որն ինձ պետք է հասցներ ետ Պրահա,անսարք էր։=( Ահա տեսանք,որ մեծ էկրանին Երևան-Պրահա չվերթի կողքին գրված է ուշացում։Սկսեցի նյարդայանալ։Մենք`երեք աշակերտուհի,ովքեր նոր են հաղթահարել 15 տարեկան լինելու շեմը,մեկնում էինք օտար երկիր,առանց ուղեկցորդի,միջանկյալ երկրով,դա էլ հերիք չէ,օդանավը ուշանում է։Ամբողջ խնդիրն այն էր,որ պետք էր Պրահայում հասցնել բերլինյան օդանավի չվերթին։Ժամանակահատված շատ քիչ էր մնում,սակայն այդ ընթացքում պետք էր անցնել հազարավոր մարդկանց միջով,անցնել գրանցում,ստանալ օդանավ մտնելու թույլտվություն...Վերջապես հասանք Պրահա և հասկացանք,որ մենք կորած ենք։Մեր տոմսերի վրա գրված էին ինչ-որ տառեր ու թվեր,որոնցից մենք գլուխ չէինք հանում։Երբևէ նման բան չէինք տեսել։Չեխերին հարցնում էինք ռուսերեն գիտեք,ասում էին ոչ,գերմաներեն`կրկին ոչ։Միայն մի ոստիկան,տեսնելով մեր կրիտիկական վիճակը,հաղթահարեց իր չեխական հպարտությունն ու ռուսերեն բացատրեց ինչ պետք է անել։Վազեցինք գրանցման։Համա թե հերթ էր։Մարդկանց բացատրեցինք,որ ուշանում ենք,սակայն երբ մոտեցանք ոստիկանուհուն,որը գրանցում էր մեր ժամանումը,կասկածամիտ հայացքով զննում էր անձնագրերը,մեզ ուղարկեց հերթի վերջ`չլսելով մեր խոսքը։Անցանք։Վազում էինք դեպի օդանավը,սակայն մեզ այդ օդանավի հետ արդեն միայն դրա տեսքն էր կապում :D

Ու այստեղ մի շատ տրամաբանական հարց առաջացավ.
-Բա հիմա ի՞նչ անենք :D
Մեկ էլ որտեղից որտեղ տեսա մի հայ ընտանիք,այդ ընտանիքն ինձ հետ նույն օրը դեսպանատանն էր։Մենք երկուսս էլ դիմում էինք Գերմանիայի`ավելի ճիշտ շենգենյան վիզա ստանալու համար։Համա թե փոքր է Երկիրը...կամ էլ Հայաստանը...քավ լիցի...Մոտեցանք անմիջապես նրանց,բացատրեցին,որ պետք է անցնել ուշացումների բաժին,որտեղ մեզ անվճար նոր տոմս դեպի Բերլին ու օդանավակայանում սնվելու կտրոն կտրաամդրեն։
Սակայն այդ ընտանիքը տարված էր բնականաբար իրենց երեխաների կարիքները բավարարելով,ու մենք կրկին մենակ մնացինք։Սակայն այստեղ մեզ օգնության հասավ Դավիթը։Նա 18-ամյա հայ երիտասարդ էր,ով ընտանեկան պատճառներով ապրում էր Գերմանիայում,սակայն տարվա ընթացքում երկու անգամ գալիս էր Հայաստան`ընկերներին ու հայրենիքին այցելության։Ու այդպես արդեն քանի տարի շարունակ։Այդ իսկ պատճառով նա ծանոթ էր բոլոր մարնամասնություններին։Դավիթը շատ հաճելի ու մի քիչ տարօրինակ տղա էր,բայց մինչև Բերլին հասնելը մեզ հետ էր։Շատ շնորհակալություն Դավիթին,որ ամեն կերպ մեզ օգնեց ու աջակցեց։Հա,մոռացա ասել,որ Պրահայից դեպի Բերլին ոչ մի տոմս չէր մնացել,քանզի մենք միակ ուշացողները չէինք։Այդ իսկ պատճառով մեզ տրամադրեցինք Պրահա-Մյունխեն-Բերլին չվերթով տոմս։Դե ամեն դեպքում ուրախ անցավ(հետո՞ ինչ,որ գրեթե 20 ժամյա այդ ճանապարհորդությունից հետո երեք օր "ուշքի էի գալիս"):D
Բավականին երկար ստացվեց,սակայն մեզ մնաց վերջին ու թերևս ամենածիծաղելի պատմությունը։


Արդեն մի քանի օր էր,ինչ Գերմանիայում էի։Գնում էի դպրոց,գալիս էի տուն։Սակայն բավականին հոգնեցուցիչ ճանապարհորդության,ժամերի,օդի ու ջրի փոփոխության պատճառով անտանելի գլխացավեր ունեի։Պարզապես աննկարագրելի։Բացի այդ ամբողջ օրը քնած էի։
Այդ նույն գլխացավն ու քունն ինձ հանգիստ չէին տալիս նաև դասերի ընթացքում,Փա՛ռք Աստծո,ուսուցիչներն այնքան բարեհամբույր էին,որ մտնում էին վիճակիս մեջ ու թույլ էին տալիս գլուխս հենել սեղանին։
Ահա այդպիսի հոգնած վիճակում դպրոցից վերադառնում էինք տուն։Ինձ համար հարմարավետ տեղավորվեցի աթոռակի վրա ու ուսապարկս դրեցի կողքիս,որ ոչ ոք չնստեր :D(Գերմանիայում այդպես կարելի է,եթե ցանկանում ես,կարող ես պայուսակդ կամ իրերդ դնել կողքի նստարանին ու ոչ ոք չի ստիպի կրկնակի վճարել,կարող ես վերցնել միայն այն դեպքում,երբ դու շատ բարեհամբույր ես կամ ավտոբուսի մեջ շատ մարդ կա,այն էլ այն դեպքում,երբ իրոք ցանկանում ես օգնել)։Կոնստանտինը`դուք նրան արդեն ճանաչում եք այս գրառումից,նստել էր իր ընկերների հետ վերջում։Ճանապարհը կարճ չէր,և ես զգում էի ինձ հաղթահարող հոգնածությունը։Մտածեցի."Լավ,եթե աչքս մի քիչ կպցնեմ,միևնույնն է,ինձ Կոնստանտինը կարթնացնի իջնելուց առաջ"։Մտածեցի ու արեցի...

 :D Մի պահ աչքերս բացեցի արևածաղկի դաշտերի մոտ,մի անգամ էլ`բարձր աշտարակների,որոնք նշան էին,որ 5 մետրից կանգառում ենք լինելու,սակայն որոշեցի,այդ 5 մետրն էլ քնել....
Բացեցի աչքերս ու բնականաբար անմիջապես տեսա,որ դիմաից բազմաթիվ նստարաններից և ոչ մեկի վրա ոչ մի գլուխ չի երևում։Թերևս դեռ չգիտակցելով եղածը ետ շրջվեցի,գուցե Կոնստանտինը տեղու՞մ է,գուցե որոշել է ուրիշ տեղ գնանք,այդ իսկ պատճառով ես ավտոբուսում եմ...օլա-լա-լա։Ավտոբուսի մեջ միայն ես ու վարորդն էինք :D Պատուհանից դուրս նայեցի,ամայություն,ամենաիրական դատարկ չոլեր էին։Մեկ էլ գլխումս պայծառ միտք ծագեց։Ես ունեի գերմանական քարտ ու գործողություններիս հստակ պատկերը։Այն է թե`իջնել ավտոբուսից,գտնել մոտակա ցուցանակը տարածքի անվամբ,զանգել Վիբկեին,որ գա ինձ տանի։Փորձեցի բջջայինս հանել բլոկից...ի՞նչ..լույսերը չվառվեցին..նորից...ու ոչ մի արձագանք...ու այդտեղ ամենաիրկական ՎԱՅ ՄԱՄԱ ՋԱՆ!

Մոռացել էի,որ ականջակալներն ականջիս եմ քնել...հեռախոսս անջատվել էր,Տե՛ր Աստված։Անցանք Պլան Բ-ին :D Զգույշ քայլերով մոտեցա վարորդին ու չգիտեմ էլ ինչու հարցրի,արդյո՞Ք կարելի է մոտակա կանգառում իջնել...ես ամենևին դա չէի պլանավորել,սակայն ինչպես կասեր սիրելիս,հոգուս խորքից պոռթկաց :D Բայց այդ մարդն ինձանից խելացի գտնվեց,հարցրեց ինչ է եղել,պատմեցի,առաջարկեց իր բջջայինը,որ զանգահարեմ Վիբկեին։Ուրախացած վերցրի ու սկսեցի փորփրել հսկայական պայուսակս,որ գտնեմ Վիբկեի տված այն թուղթը,որի վրա նշված են բոլոր համարներն ու որը ես միշտ մոտս էի պահում...սակայն..այդ օրը մոռացել էի վերցնել...մոռացել էի և վերջ...

Այդ մարդը զանգեց դիսպեչերին,որն ասաց,որ մի կին արդեն անհանգստացած և՛ իրենց է զանգահարել,և՛ ոստիկանություն :D Իհարկե իմ սիրելի Վիբկեն էր։Այդ մարդն ասաց,որ մենք մոտ 45 րոպեից կլինեինք Բադ-Քյոզենում`իմ թաղամասում։Ես թեթևացա ու հանգստացա,բայց այդ պահին իմ խմած մեկ ու կես լիտր ջուրը սկսեց հիշացնել իր մասին :D Բայց դե 45 րոպե էլ շրջեցի այդ չոլերում ու վերջապես բարեհաջող տեղ հասա...Բայց չմեղադրեք Կոնստիին,նա գիտեր,որ ես ճանաչում եմ մեր կանգառը,նա պատմում էր,որ դուրս եկավ ավտոբուսից,շրջվեց և տեսավ,որ չկամ։Ու երբ գլխի էր ընկել,թե ինչ է եղել,արդեն ավտոբուսը չկար :D
Այսպիսի երկար ու տարօրինակ պատմություններ իմ տրանսպորտային փորձից։Սրանք միայն շատ չնչին մի տոկոս էր,գուցե օրերից մի օր ներկայացնեմ նաև երրորդ մասը։Հուսով եմ մի քիչ ծիծաղեցիք ու չձանձրացաք։ :)

Однажды в Вардашене կամ տրանսպորտային արկածներ

Փորձենք շեղվել վերջին գրառումներիս թախծոտ տրամադրությունից ու ավելի դրական գրառում անել։
Կյանքումս այնքան շատ են եղել տրանսպորտային արկածներն ու ծիծաղելի դեպքերը,որ որոշեցի ընտրել դրանցից ամենահետաքրքիրներն ու ներկայացնել ձեզ։Որովհետև եթե բոլորը պատմեի,չեմ կարծում,որ որևիցե մեկը մինչև վերջ կարդար։ :D
Սկսեցինք...



Քանի որ իմ դպրոցը կյանք չունի առանց ինձ բազում օլիմպիադաների ուղարկելու,ես հերթական անգամ պետք է հասնեի ինձ լրիվ անծանոթ մի վայր,գտնեի անծանոթ դպրոց ու մասնակցեի կենսաբանության օլիմպիադային։Փառք Աստծո՛,որ հետս մի աշակերտուհի էլ կար,որի քույրը մեզ ուղեկցեց դեպի այդ կորած-մոլորված դպրոց։Ինձ ասացին,որ ետ վերադառնալիս դիմացի փողոցից նստեմ 11 համատի միկրոավտոբուսը`նույն մարշրուտկա ասվածը,և վերադառնամ տուն։Ես,ցավոք սրտի կամ ի բարօրություն իմ արկածների թվին,ավելի շուտ վերջացրեցի օլիմպիադայիս թեստն ու պետք է մենակով վերադառնայի։Նշեմ,որ իմ դպրոցը շատ մոտ է տանս,ուղիղ երկու րոպե է ինձ անհրաժեշտ դեպի դպրոց քայլելու համար ու բացի այդ երբեք ոչ մի խմբակ չեմ այցելել,այդ պատճառով տրանսպորտից օգտվել եմ միայն ծնողներիս հետ։Եկավ այդ միստիկ 11 համարը,նստեցի։Գնում ենք,հմմ..ինչ-որ ծանոթ տեղեր չեմ տեսնում...Բոլոր մարդիկ աստիճանաբար գնում են...մնաց մի կին ու ես..Միկրոավտոբուսը կանգնեց,այդ կինն իջավ,իսկ ես միամտորեն նստած սպասում եմ,որ այն կրկին շարժվի։Մեկ էլ վարորդն ասեց.
-Աղջիկ ջան,շփոթվել ես,հա՞։Էս վերջին կանգառն է։
Ես շուտափույթ վճարեցի ու դուրս թռա։Մոտ 20 մետրի վրա միայն մի շենք էր ու այլևս ոչինչ։Հա մեկ էլ ոտքերիս տակ իսկական ցեխ էր,որից դուրս գալու համար պետք էր ճիգ գործադրել։Այդ պահին զանգեց մամաս.
-Մար ջան,ու՞ր ես։
-Չգիտեմ :D
Մեկ էլ մաման խառնված ձայնով ասաց.
-Ո՞նց թե չգիտես։
Ես մաքսիմում հանգիստ ձայնով նկարագրեցի իրավիճակը,մայրս որոշեց,որ տաքսի կկանչի,,սակայն..օլ-լա-լա,ես նույնիսկ չգիտեմ,թե որտեղ եմ,ուր մնաց հասցե իմանամ։Չանջատելով բջջայինս,մոտեցա մոտակայքում կանգնած փրկարարիս`մի ոստիկանի,ումից և տեղեկացա,որ ես Վարդաշենում եմ։Կյանքիս մեջ առաջին անգամ էի այդ անունը լսում։Մեկ էլ իմ սուր աչքը նկատեց,որ մոտ 30 մետրի վրա տաքսի ծառայություն կա։Խելապատառ դեպի այդտեղ վազելով ու կրկրին զանգը չանջատելով գոռում էի,արդյո՞ք ազատ տաքսի ունեն։Մի ժպտերես մարդ ասաց,որ կա։Մայրիկի ասելով շատ ցուցադրաբար կարդում էի տաքսու համարները,նախ որպեսզի ամեն դեպքում իմանան,թե ես վերջին անգամ որտեղ եմ եղել .:D և որ վարորդն իմանա,որ իր տաքսիի համարները գրանցված են,որ հանկարծ մտքով այլ բաներ չանցկացնի )=( դե 13-14 տարեկան էի էլի :D վերջապես տեսա ծանոթ վայրեր,ծանոթ տներ,արդեն հանգստացա..Վերջապես հասանք մեր շենքի տակ,շուտ վճարեցի ամբողջ գումարն ու ատրճանակից պոկված գնդակի նման վազեցի տուն :DԱհա առաջին պատմությունը,որն.ի դեպ քույրս անվանեց Однажды в Вардашене.:)


Հաջորդը մի քիչ տխուր է,բայց կարճ։Դասընկերներով պետք է գնայինք Մատենադարան։Նստեցինք միկրոավտոբուս,բավականին դատարկ էր,մենք էլ շատ չէինք,սակայն աստիճանաբար մարդկանց քանակն այնքան մեծացավ,որ ոչ միայն շնչելու օդ չկար,այլ նաև դեմքս մտել էր ինչ-որ մարդու հագուստի մեջ։Ամենահաճելի զգացողությունը չէ։Սակայն հանրկարծ մի պահ ինչ-որ շարժում զգացի ոտքերիս մոտ։Ու գլխի ընկա։Ծնկներիս դրված էր մի պայուսակ,որը փակվում էր հենց դիմացի մասից։Անմիջապես վեր թռա տեղիցս ու զգացի,որ դիմացս կանգնած մարդու ձեռքն արագորեն դուրս սողոսկեց պայուսակիս միջից։Խելագարի նման հապշտապ ստուգեցի պայուսակիս պարունակությունը,ամեն ինչ տեղում էր,երևում է հասրեցի բռնացնեմ։Լավ է,որ արդեն մոտ էինք Մատենադարանին,շատ վատ էի ինձ զգում,ամբողջ մարմնով ցնցվում էի...էհ..
Մնացին երկու պատմություն,որոնք երկուսն էլ առընչվում էն Գերմանիայի հետ։
Նաև ասեմ,որ ես վերջերս փորձում եմ միայն ավտոբուս նստել,այդտեղ տեղն ավելի շատ է,բացի այդ երբեք այնքան չի խցվում,որ պատուհանից անգամ չտեսնես,թե որն է քեզ անհրաժեշտ կանգառը ^_^ ահա,բացի այդ ես միշտ դժվարանում եմ բացել միկրոավտոբուսների դռները։10-ից 7 դեպքում դուռը բացում է "էն կողքի նստած տղեն" :D

Քանի որ ինչպես նշեցի իմ արկածների շատ են ու բավականին երկար ու ընդամենը 4 պատմություն ձեզ համար գրելիս զգացի,որ մեգաերկար գրառում ստացվեց,այնուամենայնիվ որոշեցի կիսել այն,որպեսզի ձանձրալի ու չափից դուրս երկար չստացվեց։Այնպես որ շարունակությունն այնպայման կարդացե՛ք այստեղ,մյուս երկու պատմություններն ավելի ծիծաղելի են :D


LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...