понедельник, 17 июня 2013 г.

Անտարբերը, Մարիոն ու Երկու չինացին

Մինչև գնացքը հասավ, ուշացա ավտոբուսից։ Պիտի ուղիղ տասը րոպեի սպասեի մյուս ավտոբուսին, որովհետև նախորդն աչքիս դիմացով անցավ։ Կքայլեի մինչև մեր ուսանողական ավան, բայց նոր կոշիկներս ոտքերս սեղմում էին։ Գնացի կանգառ, նստեցի։ Կողքիս մի պապիկ էր նստած, "Բեռլին" թերթի հերթական համարն էր կարդում, ես էլ ձև էի տալիս, իբր չեմ կարդում իրեն հավասար։ Մյուս կողմից գեր կին էր նստած։ Մի քանի րոպե հետո կանգնեց, բոլորս խառնվեցինք իրար, պապիկն ու ես կտրվեցինք թերթից` մտածելով, որ ավտոբուսն եկավ, այն էլ պարզվեց, որ տիկինը քայլել էր ուզում։ Նրա գնալուց հետո մի ծեր, շատ նիհար, բայց կոկիկ հագնված տատիկ եկավ իր տեղը նստեց։ Նեղվեցի։ Չէի տեսել նրան։
Ուղիղ 17:48 ավտոբուսը եկավ կանգառ։ Լավ է, որ մեծ ավտոբուսներից էր, նստատեղերը բավականացրեցին։ Արդեն տասը ամիս է ինչ սովորություն ունեմ ավտոբուսում ու գնացքներում մեկական դրված նստատեղերն ընտրելու։ Պապիկն էլ գնաց ավտոբուսի ամենաետևը։ Թերթը մնաց կիսատ։

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...