Չսպիացող վերքեր էլ կան...

Կարող եք ընթերցել գեղեցիկ երաժշտության ներքո(երաժշտության վերնագիրն ու գրառման բովանդակությունը միմյանց հետ կապ չունեն)։
Չկա այն,ինչ կար..
Չկա նա,ով կար...
Հիշողություններ...անցած օրեր...երջանիկ օրեր...օրեր,որոնք ստիպում են ժպտալ։Սակայն և օրեր,որոնք ստիպում են արտասվել...բայց ես ամենից շատ վախենում եմ այն օրերից,որոնք հիշելիս արտասվում եմ`ժպտալով։
Կա ցավ ու արցունք։Սակայն կա սեր,կա երջանկություն,ուրախ ժպիտ ու էլի կա արցունք։
Երեխա էի...մանուկ,մի փոքրիկ մանուկ,երջանիկ էի,վախենում էի դպրոցում ցածր գնահատական ստանալուց...երեխա էի,էլի մի փոքրիկ մանուկ,սակայն արդեն վախենում էի կորցնելուց...
Վախենում էի ներկայից,ցավում էի անցյալից,ապագայի մասին լուռ էի...
Սովորեցի...
Սովորեցի,որ վերքեր կան,որոնք չեն սպինում։
Սովորեցի,որ հիշողություններ կան աղի նման`
Հոգուն անհրաժեշտ,սրտի ցավոտ վերքին`դառն ընկերակից...
Հասկացա,որ չկա այն,ինչ կար,որ չկա նա,ով կար։
Կորցրեցի։
Հասկացա,որ փոխվեց ամեն ինչ։
Երեխա էի,փոքրիկ մի մանուկ,մեծանում էի...
Մեծանում էի նրա խրատներով ու խորհուրդներով...
մեծանում էի նրա ձայնի տակ
ու քնում էի նրա երգով...
Երեխա էի,փոքրիկ մի մանուկ,երդվեցի նրան,որ այլևս երբեք չեմ խաբի։
Համա թե սուտասանն էի,երբ երեխա էի,փոքրիկ մի հիմարիկ։
Սակայն խոստացա նրան ու պահեցի խոստումս,բայց ամաչում էի նայել իր աչքերի մեջ,վախում էի,թե հիասթափեցրել եմ...
Չէի հասկանում,որ ես նրան հիասթափեցնել,այն էլ մանկական անմեղ սուտով չէ~ի կարող։
Անփորձ մի աղջնակ,հպարտ նրանով,երջանի~կ էի ես...
Սակայն մի օր հասկացա....
Որ փոխվեց ամեն ոք ու ամեն ինչ...
Որ չկա այն,ինչ կար,որ չկա նա,ով կար...երբ փոքրիկ մանուկ էի,անփորձ մի երեխա...