Ու էլի կզարթնի Լաոն...

21-րդ դարի 2011 թվականի սեպտեմբերի 21-ն է այսօր,ու այսօր իմ հայրենիքի ծննդյան օրն է։20 տարի առաջ այսօր իմ հայրենիքը փյունիկի նման վերծնվեց մոխիրներից ու ոտքերն այրելով կանգնեց նույն մոխիրների վրա։Ինչպես յուրաքանչյուր նորածին,նա նույնպես թույլ էր,ուներ խնամքի ու սիրո կարիք։Ու ստացավ նա այդ սերը։Ու կոչվեց նա Հայաստանի Երրորդ Հանրապետություն։Սակայն դժվարացավ նրա ճանապարհը։Շատ էին նրան ճիշտ ուղուց շեղողները,ապականողները,շատերն էին նրան փորձում թույնել ու դեպի վատը տրամադրել այս կամ այն պետության դեմ։Իսկ երբ հայրենիքս խոսել էլ սովորեց,հաճախ փորձեցին նրա ձայնն օգտագործել ի օգուտ ուրիշների։Հայրենիքս անփորձ էր,միամիտ,երբեմն խաբվեց,երբեմն գիտակցեց,այսօր էլ դեռևս տատանվում է,այսօր էլ նա ընդամենը 20 տարեկան է,դեռ մի քիչ միամիտ,մի քիչ ալարկոտ,դեռ հստակ չկողմնորոշված։Սակայն ծնողներին հույս ու հավատ ներշնչող յուրաքաչյուր զավակի նման լի է նպատակներով,երազանքներով  ու ցանկությամբ,ավելի լավը,ավելի գեղեցիկն ու ավելի արժանին դառնալու համար։Ավելի արժանի այն ծնողներին,որոնք ստեղծեցին իրեն,ավելի արժանի իր իսկ զավակների համար,որ պիտի պահեն ու հզորացնեն իրեն։

Ու այսօր Նա փոքրիկ որբուկի նման պատրաստ է փարվել իր այն ծնողներին,որ լքեցին ու հեռացան,որ իրեն թողեցին միայնակ,թույլ ու անտեր։Անցել է քսան տարի,սակայն հայրենիքը նրանց էլ է ներել,նրանց էլ է սիրում ու պատրաստ է հուր հավետ ապրել իրեն ճակատագրի քմահաճույքին թողած իր ծնողների հետ։

Հայրենիքը պատրաստ է իր գրկում ընդունել նաև իր դավաճան զավակներին,որոնք իրենց հոր կյանքի դժվար պահին մեջքով կանգնեցին ու հեռացան։Սակայն հայրենիքի սրտի այս վերքերն էլ են արդեն փակվում,ու նա իր բոլոր զավակներին է սիրում...

Հայրենիքը դեռ քսան տարեկան է ու ապրում է 21-րդ դարում։Ապրում է թշնամիների կողքին,ապրում է սուրացող գնդակներով ծածկված սահմաններից ներս,սակայն ապրում է...ու ապրում է հպարտ։Իր բոբիկ ոտքերով նա հաճախ քայլեց քարերի վրայով,հաճախ բարձրացավ սարեր ու լեռներ,այսօր էլ նրա ճամփան պարզ ու հարթ չէ,սակայն նա ապրում է հպարտ,գլուխը բարձր ու հայացքը դեպի առաջ հղած...

Բայց խոր է հայրենիքիս վիշտը,նրա հայրական սիրտը ցավում է իր իսկ հոգու խորքում թաղված երիտասարդ կյանքերի համար։Երիտասարդ կյանքերի,որոնք նահատակվեցին հանուն իր կայության ու հզորության...Ու երբեմն հայրենիքի ծնողները,նայելով մեր նոր սերնդին,վախենում են իրենց զավակին հանձնել մեզ`հայրենիքի զավակներին։Նրանց սիրտը վախո~վ է շնչում։

Թվում է,թե մենք այն սերունդն ենք,որի համար ծնողն այլևս այն արժեքը չունի։Թվում է,թե մենք այն սերունդն ենք,որը չի հիշում իր մեծերին,որ չի սիրում իր մայրերին։Թվում է,թե...սակայն այս ամենը միայն թվում է։Գուցե և մենք նոր սերունդն ենք,գուցե և մենք հաճախ ենք փորձում նմանվել եվրոպացիներին,գուցե ժամանակակից հայ մայրը իր զավակն երբեմն ռուսական ու եվրոպական երգեր է մրմնջում,գուցե և մենք այն սերունդն ենք,որի աղջիկները կրում են կարճ շրջազգեստ,իսկ տղաներն ունեն երկար մազեր։Բայց...

Բայց եթե թշնամին մի օր էլի համարձակություն հավաքի մեզ`հայերիս հետ ճակատամարտելու,եթե թշնամին էլի մի օր "հերոսանա" ու ուժ հավաքի մեզ հետ ճակատ-ճակատ տալու,ուրեմն մեր տղաների երկար մազերը մի ձիգ ամուր օղակ կկազմեն ու կխեղդեն թշնամուն,իսկ մեր կարճ շրջազգեստներից անպայման մի փեշ կգտնենք`մեր եղբայրների ու հայրերի վերքերը կապելու համար...Ու եթե մի օր խուժան ասկյարն էլի իր զորքը հանի մեր դեմ,հայ մոր,հայ կնոջ շուրթերն էլի կշշնջան.
-Զարթնի՛ր,Լաո...