Երջանկությունն իմ միջի դուք ծնեցիք...

Կյանքի հոսքի ընթացքում մենք հաճախ ենք կորցնում ու գտնում,ցավ զգում ու ցավեցնում,հավատում կամ խաբում։Շատ թունելներով էլ ենք անցնում,սակայն կան այնպիսինները,որոնց վերջում հայտնվող լույսը գտնելու համար մեզ հուշում է պետք լինում։
Այդպիսի թունելներում միայն կարելի է տարբերել իրական ընկերներին։Միայն ընկերները կմտնեն քեզ հետ այդ խավարի մեջ`առանց իմանալու`արդյոք կկարողանաք ելք գտնել,թե`ոչ։Միայն նրանք կթողնեն իրենց լույսն ու կդառնան քեզ հետ խավարի մի մասնիկ,սակայն նրանք նրանք երբեք չեն կորի  այդ թանձր խավարում ու չեն միաձուլվի դրան։
Այդպիսիք քիչ են լինում,սակայն լինում են։Նրանք կան նաև իմ կյանքում։Ես`որպես մի մարդ,որը միշտ հիանալի հարաբերություններ է ունեցել իր շրջապատի հետ,երբեք չեմ ունեցել ընկերներ։Ոչ ոքի առաջ ես չեմ բացեմ իմ սիրտը,սակայն այսօր պատկերն այլ է։Փորձությունների միջով անցնելիս ու քարերի վրայով մաքառելիս չոր հողի մեջ բուսած ծաղիկներ ես տեսա։Այդ ծաղիկներին ես ցանեցի իմ սրտում ու այլևս ոչ ոք չի կարողանա քաղել նրանց իմ սրտից ու չի կարողանա պոկել նրանց խորը արմատները։Նրանք տարբեր են,բայց իմն են...

Տիգրան Սահակյան։Կամ մեր լեզվով ասած`Տիկո։Նրա հետ ես ծանոթացել եմ օդնոկլասսնիկյան մի շատ ակտիվ խմբի`Անտիռաբիսի միջոցով։Հիմա երևի շատերդ կհիշեք այդ խումբը,այն օդնոկլասսնիկ սոցիալական ցանցից մնացած ամենավառ հիշողություններից մեկն էր։
Տիկոյից ես սկզբում վախենում էի։O_o Իրոք,ես վախենում էի,նա նկար չուներ,գրում էր շատ լուրջ և ողջունելիս ու հրաժեշտ տալիս միշտ ասում էր նույն Ալոհա բառը,որն ինձ մոտ ինչ-որ խորհրդավոր զգացողություն էր առաջացնում։Ապա մենք սկսեցինք շփվել նույն ագենտ չաթի միջոցով,որի մասին արդեն ձեզ պատմել եմ...
Ամեն անգամ մի քանի ժամ շարունակ շփվելիս կամ զբոսնելիս ես հիշում եմ Տիկոյի և իմ խոսակցությունից մի հատված.
-Ուրեմն անպայման կտամ,կնայես էտ ֆիլմը։
-Եղավ Տիկ,եթե մինչ այդ ընկերներ մնանք։
-Մի րոպի,ինչի՞ պիտի չմնանք։
-Դե եսիմ,ինտերնետ ա էլի...
-Էլ մի խոսա...
Ինտերնետի միջոցով շատ ծանոթություններ եկան ու գնացին,սակայն սա այդ դեպքը չէր։Տիկոյին նայելիս առաջին հերթին ես տեսնում եմ ազնվության ու անկեղծության մարմնացում։Նա իմ հանդիպած ամենամաքուր մարդն է,որը միշտ կասի այն,ինչ մտածում է,սակայն նրա անկեղծությունը գռեհիկ չէ,նրա անկեղծությունն այնքան մաքուր է...

Դու՞։Դու այլևս դու չես,գիտեի՞ր։Դու արդեն մենք ենք։Ես էլ ես չեմ։Դու ու ես արդեն վաղուց մենք ենք դարձել...
Մեր ծանոթության մասին արդեն ձեզ պատմել եմ,սակայն չեմ պատմել,թե նա ինչ փոխեց իմ կյանքում ու թե ինչ սովորեցրեց։
Մինչ նրան հանդիպել ես պարզապես սևազգեստ մի երեխա էի։Դա ամենևին կապ չուներ այնքան տարածված նեֆորմալ ասվածի հետ,ես պարզապես սև էի ինչ-ինչ պատճառներով։..Նա փոխեց ինձ`կամա,թե ակամա,ես չգիտեմ,բայց փոխեց։Նա աչքերիցս հանեց ինձ գրեթե սերտաճած այդ սև ակնոցը,սակայն նա ինձ չհրամցրեց մի վարդագույն ակնոց։Նա պարզապես բացեց աչքերս,և ես նայեցի կյանքին ու տեսա դրա իրական գույները`առանց խտացնելու ու նոսրացնելու։Նա ինձ սովորացրեց,որ կյանքում միայն լավը չէ,որ կա,բայց ոչ էլ միայն վատն է։Նա ինձ սովորեցրեց գտնել ներդաշնակությունը լավի ու վատի։Գիտե՞ք,ես արդեն երկու տարի է ոչինչ սև չեմ հագել,բայց ոչ թե ինչ-որ բան ապացուցելու կամ ցույց տալու համար,ո՛չ,ես պարզապես չեմ կարողանում վրաս կրել սև գույնը։Հիմա ես միայն գունավոր հագուստ եմ կրում,ու այդ գույներն այնքան ներդաշնակ են հոգուս հետ։Նա ինձ թևեր տվեց ու ուժ տվեց ճախրելու,և խիզախություն`կոտրվելու վախը հաղթահարելու...

Լիլիթ Մելքումյա՞ն։Չէ,Լիլ կամ ավելի ճիշտ Лиль։Ինչքա՞ն ժամանակ եմ ես քեզ ճանաչում։Կամ ինչքա՞ն եմ ես քեզ ճանաչում։Ես չգիտեմ։Սակայն գիտեմ,դու այն միակ աղջիկն ես,Եվայի ցեղի միակ ներկայացուցիչն ես,ում ես կարող եմ ընկեր կոչել։Ինչու՞։Իրոք չգիտեմ։Չէ,գիտեմ։Դու միակ մարդն ես,ով ինձ այնքան նման է։Ես իրոք զարմանում եմ։Այսքան նման ու այսքան տարբեր։Պայծառ մի անձնավորություն,լույսի մի կտոր ու բարության մարմնացում։Այսպես կարող եմ ես քեզ նկարագրել։Ես սիրում եմ քեզ,Լիլիթ,մենք վաղուց չէ,որ ծանոթ ենք,սակայն դու այնքան հարազատ ես ինձ։Ես գիտեմ,որ դու հիմա ժպտում ես,ժպտա՛ միշտ ու լուսավորի՛ր գորշ կյանքը։



Դուք այնքան տարբեր եք և այնքան հետաքրքիր,սակայն ձեզ երեքին միայն մի բան է կապում։Դուք ազնիվ եք,դուք մաքուր եք ու դուք իմն եք...