Տե~ր Աստված,Դու դե՞ռ խոսում ես կյանքի արդարության մասին։Լռի՛ր,լռի՛ր,բավ է ականջիս փսփսաս Քո կանոններն ու օրենքները,Դու մի ծերուկ ես,նստած այդտեղ,վերևում։Ի՞նչ ես զգում,արդյո՞ք դու գիտես ես ինչ եմ հիմա զգում,Դու,այո՛,հենց Դու,ծանո՞թ ես մարդկային ամենածանր զգացմունքներին..Եթե այո՛,Արարիչ իմ,ապա ազատի՛ր ինձ այս ծանրությունից։Լռի՛ր,ի սեր Աստծո..լռի՛ր..բայց..ինչ ծիծաղելի եմ ես,ինչ խղճուկ եմ,Աստծուն իր իսկ անունով հրամայում եմ լռել..Լռի՛ր խիղճ իմ,նաև դու լռիր,Սանդրան արդեն չկա,դու`խիղճ իմ,մահացար ինչպես ամեն ինչ,դու մահացար Սանդրայի նման։Լռի՛ր,այլապես քեզ էլ կբթացնեմ ու կխեղդեմ գինու մեջ։Մի՛ ստիպիր ինձ սպանել քեզ,տանջված հոգիս այլևս մի սպանիր։Խղճա ինձ,կարեկցի՛ր..Սանդրան այլևս չկա։Պարզապես անհետացավ խոնավ հողի տակ։Նա չկա։Նա քնած էր,նա չի մահանա երբեք,ոչ,նա չի մահանա,նա ընդամենը խոր քուն էր մտել,լսու՞մ ես Սանդրա,ես քեզ հետ եմ խոսում,դու լսում ես ինձ ես գիտեմ,Սանդրա,դու ինձ չես լքի,իմ երկրային հրեշտակ,իմ փոքրիկ գեղեցկուհի...
Սենդին կլանեց գինու մի քանի կում`փորձելով ընդարմացնել մարմինը,որն իր ամեն մասնիկով Սանդրային էր փնտրում,Սանդրային էր կանչում ու տենչում,սակայն ապարդյուն...
Սանդրա,ես ինձ երբեք չեմ ների,ինձ նման խղճում մի արարածը պարզապես իրավունք չուներ քո կողքին լինելու,Սանդրա...Ես չկարողացա քեզ պաշտպանել,ես անզօր եմ նաև պաշտպանելու այն փոքրիկին,որ հիմա պառկած է օրորոցում։Ինչու՞ պարգևեցիր նրան ինձ`քեզ խլելով իմ գրկից։Ինչու՞ այդպես դաժանաբար վարվեցիր ինձ հետ։Մի՞թե իմ սերը բավարար չէր քեզ։Ես ատու~մ եմ այդ փոքրիկ աղջնակին,ատում եմ ամբողջ մարմնովս,լսու՞մ ես Սանդրա,դու իզուր կյանքդ նվիրեցիր նրան`իմ կյանքը խլելով ինձանից,Սանդրա՛...
Սենդին գլուխը կախել ու հենել էր ծնկներին։Սենդին թույլ էր և անզօր։Ի՞նչ էր կատարվում նրա հետ,դժվար է բացատրել։Սենդին ու Սանդրան երազում էին այդ փոքրիկ հրաշքի մասին,իսկ հիմա՞...
Սանդրա,իսկ դու գիտե՚՞ս,որ ես դեռ ոչ մի անգամ չեմ նայել այդ փոքրիկ սատանայի դեմքին,ես անգամ չգիտեմ,թե նրա մազերն ինչ գույն ունեն,Սանդրա,դու պոկեցիր իմ աչքերը,իմ աչքերը թաղվեցին քեզ հետ այն օրը,երբ քո մարմար մարմինը ծածկվեց հողով։Իմ սրտի ջերմությունն էլ դու տարար,ես նվիրեցի այն քեզ,որ այդ սառը հողի տակ չմրսես ու միայնակ քեզ չզգաս։Սանդրա,դու քո մահով սպանեցիր ամեն ինչ իմ մեջ,միայն թե մի բան մոռացար սպանել,դու,անխիղճ կին,դու մոռացար սպանել իմ սերը,այն այնքան հզոր է,որ կործանում է ինձ,որ թույլ չի տալիս սիրել ուրիշ ոչինիչ։Սանդրա,ես ատում եմ այն երեխային։Մենք երջանիկ էինք միասին,ինչու՞,ախր ինչու՞ նո որոշեց,որ իր կյանքն առանց քեզ պետք է սկսի այս անիծյալ երկրի վրա։Մենք երջանիկ էինք,այո,իսկ այժմ իմ մեջ ատելությունն է բույն դրել,ես ատում եմ նրան այնքան ուժեղ,ինչքան ուժեղ քեզ եմ սիրում։
Դու աներևեկայելի մի հրեշտակ ես,ես գիտեմ,իսկ ես ամենահասարակ հրեշ եմ,զուրկ վեհությունից ու ուժից։Նա խլեց քո կյանքը,բայց դու նրան կսիրեիր,ես գիտեմ,իսկ ես...եթե իմանայի,որ նրան խեղդելուց հետո դու կհայտնվես իմ կողքին,մի վայրկյան անգամ չէի հապաղի։Բայց ավաղ...Սանդրա,ինչպե՞ս վարվեմ,օգնի՛ր ինձ,ասա՛,հուշիր ինձ,խնդրում եմ...
Սենդին նստած էր այն նույն ծառի տակ,որի տակ նրանք առաջին անգամ համբուրվեցին..Այդ նույն ծառի տակ երեք տարի շարունակ նրանք նստում էին մի շիշ գինու հետ միասին,լուսավորվում էին լուսնի աղոտ լույսով ու տրվում էին սիրային զեղումներին։Այժմ Սենդին նստած էր այդտեղ միայնակ։Այնուամենայնիվ նրա մեջ չէր մահացել այն հույսը,որ Սանդրան կհայտնվի հեռավոր մի ծառի ստվերում և իր թեթև քայլվածքով կմոտենա իրեն,կգրկի ամուր ամուր և կապացուցի,որ իրական սիրուն նույնիսկ մահը խոչընդոտ չէ։Ավաղ,Սենդին արդեն խելագարվում էր,Սանդրան իրոք չկար,նա ամենասուրբ մահով մահացավ.Կյանքը տվեց,որ կյանք ստանա։Փոքրիկ Լիզան արտասվում էր օրորոցում,իսկ Սենդին ատելուց բացի ուրիշ ոչինչ չէր կարողանում անել...Սակայն նրա մեջ ծագեց խելագարության շեմին կանգնած մարդուն հարիր մի միտք։Սենդին շպրտեց մի կողմ գինու բաժակը,մի ակնթարթում հայտնվեց խոհանոցում ու գիշերային մշուշի մեջ փայլող դանակը ձեռքին հայտնվեց..հայտնվեց իր ու Սանդրայի ննջարանում,որտեղ մի անկյունում դրված էր ամենանուրբ գույներով մի օրորոց,որը դեռ մի քանի ամիս առաջ Սանդրան էր ընտրել։
Սենդիի քայլերը դանդաղեցին ու դարձան ավելի հստակ ու համոզված։Նա հասավ օրորոցին և բարձրացրեց այն ծածկող շղարշը։Այո՛,Սանդրան էր ցանկացել շղարշով այդ օրորոցը,նա ցանկանում էր,որ իր փոքրիկ աղջնակը քնի արքայադստերը վայելու օրորոցում։
Սենդի հայացքը սառեց փոքրիկի վրա։Ի՞նչ կատարվեց այդ պահին,դա չի կարելի նկարագրել,դա կարելի է միայն զգալ ու պատկերացնել։Կամ էլ թե միայն զգալ։Սենդիի վերև պարզված ձեռքը պարզապես սահեց ցած ու ձեռքից բաց թողեց ամուր պահված դանակը։Սենդիի մեջ անմիջապես հայրական բանզդը չէ,որ արթնացավ։Ո՛չ,Սենդիի միջի Սանդրան խանգարեց նրան։Սենդին սիրում էր Սանդրային,իսկ այժմ Սանդրան Լիզայի մեջ էր։Ամբողջ այդ ատելությւնը պարզապես հոդս ցնդեց։Ասում են`նորածինները հայացք չունեն,սակայն Լիզան փայլում էր Սանդրայի փայլով։Ահա թե ինչ հասկացավ Սենդին,երբ առաջին անգամ նայեց իր ու Սանդրայի զավակին,ահա թե այդ սարսափելի օրվանից հետո առաջին անգամ Սենդին որտեղ տեսավ Սանդրային։Սանդրան ապրում էր Լիզայի մեջ։Սանդրան ապրում էր Սենդիի մեջ։Լիզան մի փորքիկ դուռ էր դեպի Սանդրան,մի փոքրիկ լույս Սանդրայից ուղղված Սենդիի մթագնած ու մռայլ հոգին։Լիզան...Նայելով երբեմնի այդքան ատելի փոքրիկ Լիզային`Սենդին գտավ երջանկության մի նոր չափաբաժին...
Комментариев нет:
Отправить комментарий