воскресенье, 24 июля 2011 г.

Однажды в Вардашене կամ տրանսպորտային արկածներ 2

Սա էլ երկորդ մասը։Անպայման ընթերցե՛ք :D
Ի դեպ,սկիզբը կարող եք ընթերցել այստեղ։Առաջին երկու պատմվածքն էլ վատը չեն։ ;)


Շարունակեցինք։Օդանավակայանում էի,գիշերն ընդհանրապես չէի քնել,ճամպրուկային տրամադրություն էր մոտս,մեկնում էի իմ սիրելի Գերմանիա։Ճանապարհս անցնելու էր Պրահայով։Զվարթնոցից մեկնող օդանավը ինձ հասցնելու էր Պրահա,իսկ Պրահայից պետք էր նստել մի նոր օդանավ,որն ինձ կհասցներ արդեն Բերլին։Սակայն պարզվեց,որ Պրահայից ժամանած ինքնաթիռը,որն ինձ պետք է հասցներ ետ Պրահա,անսարք էր։=( Ահա տեսանք,որ մեծ էկրանին Երևան-Պրահա չվերթի կողքին գրված է ուշացում։Սկսեցի նյարդայանալ։Մենք`երեք աշակերտուհի,ովքեր նոր են հաղթահարել 15 տարեկան լինելու շեմը,մեկնում էինք օտար երկիր,առանց ուղեկցորդի,միջանկյալ երկրով,դա էլ հերիք չէ,օդանավը ուշանում է։Ամբողջ խնդիրն այն էր,որ պետք էր Պրահայում հասցնել բերլինյան օդանավի չվերթին։Ժամանակահատված շատ քիչ էր մնում,սակայն այդ ընթացքում պետք էր անցնել հազարավոր մարդկանց միջով,անցնել գրանցում,ստանալ օդանավ մտնելու թույլտվություն...Վերջապես հասանք Պրահա և հասկացանք,որ մենք կորած ենք։Մեր տոմսերի վրա գրված էին ինչ-որ տառեր ու թվեր,որոնցից մենք գլուխ չէինք հանում։Երբևէ նման բան չէինք տեսել։Չեխերին հարցնում էինք ռուսերեն գիտեք,ասում էին ոչ,գերմաներեն`կրկին ոչ։Միայն մի ոստիկան,տեսնելով մեր կրիտիկական վիճակը,հաղթահարեց իր չեխական հպարտությունն ու ռուսերեն բացատրեց ինչ պետք է անել։Վազեցինք գրանցման։Համա թե հերթ էր։Մարդկանց բացատրեցինք,որ ուշանում ենք,սակայն երբ մոտեցանք ոստիկանուհուն,որը գրանցում էր մեր ժամանումը,կասկածամիտ հայացքով զննում էր անձնագրերը,մեզ ուղարկեց հերթի վերջ`չլսելով մեր խոսքը։Անցանք։Վազում էինք դեպի օդանավը,սակայն մեզ այդ օդանավի հետ արդեն միայն դրա տեսքն էր կապում :D

Ու այստեղ մի շատ տրամաբանական հարց առաջացավ.
-Բա հիմա ի՞նչ անենք :D
Մեկ էլ որտեղից որտեղ տեսա մի հայ ընտանիք,այդ ընտանիքն ինձ հետ նույն օրը դեսպանատանն էր։Մենք երկուսս էլ դիմում էինք Գերմանիայի`ավելի ճիշտ շենգենյան վիզա ստանալու համար։Համա թե փոքր է Երկիրը...կամ էլ Հայաստանը...քավ լիցի...Մոտեցանք անմիջապես նրանց,բացատրեցին,որ պետք է անցնել ուշացումների բաժին,որտեղ մեզ անվճար նոր տոմս դեպի Բերլին ու օդանավակայանում սնվելու կտրոն կտրաամդրեն։
Սակայն այդ ընտանիքը տարված էր բնականաբար իրենց երեխաների կարիքները բավարարելով,ու մենք կրկին մենակ մնացինք։Սակայն այստեղ մեզ օգնության հասավ Դավիթը։Նա 18-ամյա հայ երիտասարդ էր,ով ընտանեկան պատճառներով ապրում էր Գերմանիայում,սակայն տարվա ընթացքում երկու անգամ գալիս էր Հայաստան`ընկերներին ու հայրենիքին այցելության։Ու այդպես արդեն քանի տարի շարունակ։Այդ իսկ պատճառով նա ծանոթ էր բոլոր մարնամասնություններին։Դավիթը շատ հաճելի ու մի քիչ տարօրինակ տղա էր,բայց մինչև Բերլին հասնելը մեզ հետ էր։Շատ շնորհակալություն Դավիթին,որ ամեն կերպ մեզ օգնեց ու աջակցեց։Հա,մոռացա ասել,որ Պրահայից դեպի Բերլին ոչ մի տոմս չէր մնացել,քանզի մենք միակ ուշացողները չէինք։Այդ իսկ պատճառով մեզ տրամադրեցինք Պրահա-Մյունխեն-Բերլին չվերթով տոմս։Դե ամեն դեպքում ուրախ անցավ(հետո՞ ինչ,որ գրեթե 20 ժամյա այդ ճանապարհորդությունից հետո երեք օր "ուշքի էի գալիս"):D
Բավականին երկար ստացվեց,սակայն մեզ մնաց վերջին ու թերևս ամենածիծաղելի պատմությունը։


Արդեն մի քանի օր էր,ինչ Գերմանիայում էի։Գնում էի դպրոց,գալիս էի տուն։Սակայն բավականին հոգնեցուցիչ ճանապարհորդության,ժամերի,օդի ու ջրի փոփոխության պատճառով անտանելի գլխացավեր ունեի։Պարզապես աննկարագրելի։Բացի այդ ամբողջ օրը քնած էի։
Այդ նույն գլխացավն ու քունն ինձ հանգիստ չէին տալիս նաև դասերի ընթացքում,Փա՛ռք Աստծո,ուսուցիչներն այնքան բարեհամբույր էին,որ մտնում էին վիճակիս մեջ ու թույլ էին տալիս գլուխս հենել սեղանին։
Ահա այդպիսի հոգնած վիճակում դպրոցից վերադառնում էինք տուն։Ինձ համար հարմարավետ տեղավորվեցի աթոռակի վրա ու ուսապարկս դրեցի կողքիս,որ ոչ ոք չնստեր :D(Գերմանիայում այդպես կարելի է,եթե ցանկանում ես,կարող ես պայուսակդ կամ իրերդ դնել կողքի նստարանին ու ոչ ոք չի ստիպի կրկնակի վճարել,կարող ես վերցնել միայն այն դեպքում,երբ դու շատ բարեհամբույր ես կամ ավտոբուսի մեջ շատ մարդ կա,այն էլ այն դեպքում,երբ իրոք ցանկանում ես օգնել)։Կոնստանտինը`դուք նրան արդեն ճանաչում եք այս գրառումից,նստել էր իր ընկերների հետ վերջում։Ճանապարհը կարճ չէր,և ես զգում էի ինձ հաղթահարող հոգնածությունը։Մտածեցի."Լավ,եթե աչքս մի քիչ կպցնեմ,միևնույնն է,ինձ Կոնստանտինը կարթնացնի իջնելուց առաջ"։Մտածեցի ու արեցի...

 :D Մի պահ աչքերս բացեցի արևածաղկի դաշտերի մոտ,մի անգամ էլ`բարձր աշտարակների,որոնք նշան էին,որ 5 մետրից կանգառում ենք լինելու,սակայն որոշեցի,այդ 5 մետրն էլ քնել....
Բացեցի աչքերս ու բնականաբար անմիջապես տեսա,որ դիմաից բազմաթիվ նստարաններից և ոչ մեկի վրա ոչ մի գլուխ չի երևում։Թերևս դեռ չգիտակցելով եղածը ետ շրջվեցի,գուցե Կոնստանտինը տեղու՞մ է,գուցե որոշել է ուրիշ տեղ գնանք,այդ իսկ պատճառով ես ավտոբուսում եմ...օլա-լա-լա։Ավտոբուսի մեջ միայն ես ու վարորդն էինք :D Պատուհանից դուրս նայեցի,ամայություն,ամենաիրական դատարկ չոլեր էին։Մեկ էլ գլխումս պայծառ միտք ծագեց։Ես ունեի գերմանական քարտ ու գործողություններիս հստակ պատկերը։Այն է թե`իջնել ավտոբուսից,գտնել մոտակա ցուցանակը տարածքի անվամբ,զանգել Վիբկեին,որ գա ինձ տանի։Փորձեցի բջջայինս հանել բլոկից...ի՞նչ..լույսերը չվառվեցին..նորից...ու ոչ մի արձագանք...ու այդտեղ ամենաիրկական ՎԱՅ ՄԱՄԱ ՋԱՆ!

Մոռացել էի,որ ականջակալներն ականջիս եմ քնել...հեռախոսս անջատվել էր,Տե՛ր Աստված։Անցանք Պլան Բ-ին :D Զգույշ քայլերով մոտեցա վարորդին ու չգիտեմ էլ ինչու հարցրի,արդյո՞Ք կարելի է մոտակա կանգառում իջնել...ես ամենևին դա չէի պլանավորել,սակայն ինչպես կասեր սիրելիս,հոգուս խորքից պոռթկաց :D Բայց այդ մարդն ինձանից խելացի գտնվեց,հարցրեց ինչ է եղել,պատմեցի,առաջարկեց իր բջջայինը,որ զանգահարեմ Վիբկեին։Ուրախացած վերցրի ու սկսեցի փորփրել հսկայական պայուսակս,որ գտնեմ Վիբկեի տված այն թուղթը,որի վրա նշված են բոլոր համարներն ու որը ես միշտ մոտս էի պահում...սակայն..այդ օրը մոռացել էի վերցնել...մոռացել էի և վերջ...

Այդ մարդը զանգեց դիսպեչերին,որն ասաց,որ մի կին արդեն անհանգստացած և՛ իրենց է զանգահարել,և՛ ոստիկանություն :D Իհարկե իմ սիրելի Վիբկեն էր։Այդ մարդն ասաց,որ մենք մոտ 45 րոպեից կլինեինք Բադ-Քյոզենում`իմ թաղամասում։Ես թեթևացա ու հանգստացա,բայց այդ պահին իմ խմած մեկ ու կես լիտր ջուրը սկսեց հիշացնել իր մասին :D Բայց դե 45 րոպե էլ շրջեցի այդ չոլերում ու վերջապես բարեհաջող տեղ հասա...Բայց չմեղադրեք Կոնստիին,նա գիտեր,որ ես ճանաչում եմ մեր կանգառը,նա պատմում էր,որ դուրս եկավ ավտոբուսից,շրջվեց և տեսավ,որ չկամ։Ու երբ գլխի էր ընկել,թե ինչ է եղել,արդեն ավտոբուսը չկար :D
Այսպիսի երկար ու տարօրինակ պատմություններ իմ տրանսպորտային փորձից։Սրանք միայն շատ չնչին մի տոկոս էր,գուցե օրերից մի օր ներկայացնեմ նաև երրորդ մասը։Հուսով եմ մի քիչ ծիծաղեցիք ու չձանձրացաք։ :)

3 комментария:

Schumakher комментирует...

посяб мну понравились оч,особенно во 2й части лучшего выбора фоток былоб невозможно сделать,+1 но вот просьба можно хотябы сменить вариант армянского языка,глаза очень болят от этого,плз ;(э

♥Նեո комментирует...

Да да,2ая часть интереснее получилось :) Спасибо большое,но скажи,на какой шрифт изменить?
Да фотки тоже получились не плохо,большое спасибо :)

Schumakher комментирует...

любой другой армянский токо не этот плз

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...