Однажды в Вардашене կամ տրանսպորտային արկածներ

Փորձենք շեղվել վերջին գրառումներիս թախծոտ տրամադրությունից ու ավելի դրական գրառում անել։
Կյանքումս այնքան շատ են եղել տրանսպորտային արկածներն ու ծիծաղելի դեպքերը,որ որոշեցի ընտրել դրանցից ամենահետաքրքիրներն ու ներկայացնել ձեզ։Որովհետև եթե բոլորը պատմեի,չեմ կարծում,որ որևիցե մեկը մինչև վերջ կարդար։ :D
Սկսեցինք...

Քանի որ իմ դպրոցը կյանք չունի առանց ինձ բազում օլիմպիադաների ուղարկելու,ես հերթական անգամ պետք է հասնեի ինձ լրիվ անծանոթ մի վայր,գտնեի անծանոթ դպրոց ու մասնակցեի կենսաբանության օլիմպիադային։Փառք Աստծո՛,որ հետս մի աշակերտուհի էլ կար,որի քույրը մեզ ուղեկցեց դեպի այդ կորած-մոլորված դպրոց։Ինձ ասացին,որ ետ վերադառնալիս դիմացի փողոցից նստեմ 11 համատի միկրոավտոբուսը`նույն մարշրուտկա ասվածը,և վերադառնամ տուն։Ես,ցավոք սրտի կամ ի բարօրություն իմ արկածների թվին,ավելի շուտ վերջացրեցի օլիմպիադայիս թեստն ու պետք է մենակով վերադառնայի։Նշեմ,որ իմ դպրոցը շատ մոտ է տանս,ուղիղ երկու րոպե է ինձ անհրաժեշտ դեպի դպրոց քայլելու համար ու բացի այդ երբեք ոչ մի խմբակ չեմ այցելել,այդ պատճառով տրանսպորտից օգտվել եմ միայն ծնողներիս հետ։Եկավ այդ միստիկ 11 համարը,նստեցի։Գնում ենք,հմմ..ինչ-որ ծանոթ տեղեր չեմ տեսնում...Բոլոր մարդիկ աստիճանաբար գնում են...մնաց մի կին ու ես..Միկրոավտոբուսը կանգնեց,այդ կինն իջավ,իսկ ես միամտորեն նստած սպասում եմ,որ այն կրկին շարժվի։Մեկ էլ վարորդն ասեց.
-Աղջիկ ջան,շփոթվել ես,հա՞։Էս վերջին կանգառն է։
Ես շուտափույթ վճարեցի ու դուրս թռա։Մոտ 20 մետրի վրա միայն մի շենք էր ու այլևս ոչինչ։Հա մեկ էլ ոտքերիս տակ իսկական ցեխ էր,որից դուրս գալու համար պետք էր ճիգ գործադրել։Այդ պահին զանգեց մամաս.
-Մար ջան,ու՞ր ես։
-Չգիտեմ :D
Մեկ էլ մաման խառնված ձայնով ասաց.
-Ո՞նց թե չգիտես։
Ես մաքսիմում հանգիստ ձայնով նկարագրեցի իրավիճակը,մայրս որոշեց,որ տաքսի կկանչի,,սակայն..օլ-լա-լա,ես նույնիսկ չգիտեմ,թե որտեղ եմ,ուր մնաց հասցե իմանամ։Չանջատելով բջջայինս,մոտեցա մոտակայքում կանգնած փրկարարիս`մի ոստիկանի,ումից և տեղեկացա,որ ես Վարդաշենում եմ։Կյանքիս մեջ առաջին անգամ էի այդ անունը լսում։Մեկ էլ իմ սուր աչքը նկատեց,որ մոտ 30 մետրի վրա տաքսի ծառայություն կա։Խելապատառ դեպի այդտեղ վազելով ու կրկրին զանգը չանջատելով գոռում էի,արդյո՞ք ազատ տաքսի ունեն։Մի ժպտերես մարդ ասաց,որ կա։Մայրիկի ասելով շատ ցուցադրաբար կարդում էի տաքսու համարները,նախ որպեսզի ամեն դեպքում իմանան,թե ես վերջին անգամ որտեղ եմ եղել .:D և որ վարորդն իմանա,որ իր տաքսիի համարները գրանցված են,որ հանկարծ մտքով այլ բաներ չանցկացնի )=( դե 13-14 տարեկան էի էլի :D վերջապես տեսա ծանոթ վայրեր,ծանոթ տներ,արդեն հանգստացա..Վերջապես հասանք մեր շենքի տակ,շուտ վճարեցի ամբողջ գումարն ու ատրճանակից պոկված գնդակի նման վազեցի տուն :DԱհա առաջին պատմությունը,որն.ի դեպ քույրս անվանեց Однажды в Вардашене.:)


Հաջորդը մի քիչ տխուր է,բայց կարճ։Դասընկերներով պետք է գնայինք Մատենադարան։Նստեցինք միկրոավտոբուս,բավականին դատարկ էր,մենք էլ շատ չէինք,սակայն աստիճանաբար մարդկանց քանակն այնքան մեծացավ,որ ոչ միայն շնչելու օդ չկար,այլ նաև դեմքս մտել էր ինչ-որ մարդու հագուստի մեջ։Ամենահաճելի զգացողությունը չէ։Սակայն հանրկարծ մի պահ ինչ-որ շարժում զգացի ոտքերիս մոտ։Ու գլխի ընկա։Ծնկներիս դրված էր մի պայուսակ,որը փակվում էր հենց դիմացի մասից։Անմիջապես վեր թռա տեղիցս ու զգացի,որ դիմացս կանգնած մարդու ձեռքն արագորեն դուրս սողոսկեց պայուսակիս միջից։Խելագարի նման հապշտապ ստուգեցի պայուսակիս պարունակությունը,ամեն ինչ տեղում էր,երևում է հասրեցի բռնացնեմ։Լավ է,որ արդեն մոտ էինք Մատենադարանին,շատ վատ էի ինձ զգում,ամբողջ մարմնով ցնցվում էի...էհ..
Մնացին երկու պատմություն,որոնք երկուսն էլ առընչվում էն Գերմանիայի հետ։
Նաև ասեմ,որ ես վերջերս փորձում եմ միայն ավտոբուս նստել,այդտեղ տեղն ավելի շատ է,բացի այդ երբեք այնքան չի խցվում,որ պատուհանից անգամ չտեսնես,թե որն է քեզ անհրաժեշտ կանգառը ^_^ ահա,բացի այդ ես միշտ դժվարանում եմ բացել միկրոավտոբուսների դռները։10-ից 7 դեպքում դուռը բացում է "էն կողքի նստած տղեն" :D

Քանի որ ինչպես նշեցի իմ արկածների շատ են ու բավականին երկար ու ընդամենը 4 պատմություն ձեզ համար գրելիս զգացի,որ մեգաերկար գրառում ստացվեց,այնուամենայնիվ որոշեցի կիսել այն,որպեսզի ձանձրալի ու չափից դուրս երկար չստացվեց։Այնպես որ շարունակությունն այնպայման կարդացե՛ք այստեղ,մյուս երկու պատմություններն ավելի ծիծաղելի են :D