Դպրոցում բարձր առաջադիմության համար Գերմանիայի դեսպանատունն ինձ հնարավորություն ընձեռեց լինել Գերմանիայում,այնտեղ ապրել 2 ամիս գերմանական մի ընտանիքում,ծանոթանալ գերմանական մշակույթին,ավանդույթներին..
Ահա ես լրիվ օտար երկրում եմ,օտար շրջապատ,մարդիկ լրիվ անծանոթ,անհասկանալի բարքեր ու խորթ դեմքեր։Պետք էր հարմարվել,ինչն ինձ համար իրենից դժվարություն չէր ներկայացնում։Ես շատ հեշտ հարմարվեցի բոլոր խորթություններին ու ընդունեցի ժամանակավոր,բայց նոր կյանքի բոլոր դրական և բացական կողմերը։
Կյանքն ընթանում էր նոր փուլերով,ամբողջովին այլ ռեժիմով ու զբաղմունքներով։Առավոտյան արթնանում էինք ժամը 6 անց կես,պատրաստվում էինք և մեքենայով գնում էինք դպրոց։Դպրոցը ընդհանրապես մի նոր աշխարհ էր։Ուսուցիչներն այնքան տարբեր էին,նրանք խոսում էին միայն ժպիտով,շատ բարի էին ու ընկերական։Դասընթացը չնայած,որ տևում էր 90 րոպե առանց ընդմիջման անցնում էր շատ հետաքրքիր ու լեցուն։Կարճ ասած դասավանդման մեթոդներն ամբողջովին այլ էին(դե եթե մեր հայ ուսուցիչներն էլ այդքան աշխատավարձ ու հարգանք ստանային,հաստատ չէին զիջի գերմանացիներին)։
Ավտոբուսով վերադառնում էինք տուն և տնային առաջադրանքներն անելուց հետո գնում էինք կինո կամ որևէ համերգի ու ֆեստիվալի,խաղում էինք։Մի խոսքով ժամանակն անցնում էր արտակարգ ու լեցուն..իսկ Հայաստանը,իսկ ընտանի՞քն ու ընկերները,իսկ սիրելի՞ս...
Մերոնք ինձ ֆաշիստ են անվանում`պատճառաբանելով,որ ես շատ սառն եմ։Ընկերներս ասում են,որ ես շատ զգացմունքային եմ,ուրեմն ինչպե՞ս կարելի է լինել և՛ սառը,և՛ զգացմունքային...
Ես ամենևին անզգամ չեմ,պարզապես սառը գլխով տաք էմոցիաներս կառավարել գիտեմ,ինչը շատ կարևով հատկություն է ըստ իս։Եվ բացի այդ ես այնուամենայնիվ կարոտում էի..
1.Գիշերվա ժամերին փողոցի աղմուկը
2.Առավոտյան ավել վաճառով մարդու մուլտիկային ձայնը
3.հայերի մունաթը
4.քյարթուների անիմաստ և աննպատակ ռեպլիկների ճղած ջինսերի համար
5.հայ տղերքի հատիկավոր սանրած մազերը
6.հայ աղջիկների բարձրակրունկ կոշիկների վրա կոտտրատվելը
7.հայ տատիների բամբասանքը
8.բոլոր կողմերից հայերեն խոսակցությունների տարափը
9.հայկական չոր օդը..
Կարճ ասած,ժամանակին ինչ նյարդայնացնում կամ անհասկանալի էր թվում,տհաճ ու ոչ ցանկալի էր լինում,ես սկսել էի կարոտել։Կամ ավելի ճիշտ սկսել էի դրա պակասը զգալ։
Իսկ ընկերնե՞րս։Ես նրանց էլ էի կարոտում,պարզապես ես մի հատ վատ կամ լավ հատկություն ունեմ։Եթե ինչ-որ զգացմունք կարող է ինձ ցավ պատճառել,ես նրան անմիջապես սառեցնում եմ և թաքցնում սրտիս ամենահեռու անկյունում։Ես սառեցրել էի այդ կարոտս մոտ 2 ամիս ժամկետով :) Հասկանու՞մ եք ինձ,միգուցե ոչ,բայց դա բնական է։
Օտար երկրում,երբ պետք է հարմարվել մարդկանց,կարոտը միայն կխանգարի ու կստիպի ոչինչ չսովորել,նստել անգործ ու միայն արտասվել։Ես այդպիսին չեմ։Բացի այդ ես հանգիստ կարող եմ ապրել այլ երկրում,բայց ախր ես զգացմունքներ ունեմ,պարզապես այնքան ուժեղ եմ,որ կարող եմ բոլոր այդ զգացմունքները ժամանակավոր սառեցնել։ :) Ես շուտ եմ կապնվում,բայց ինձ երբեք կապվածությունները չեն ստիպի ապրել միշտ նույն կերպ,նույն ձևով ու առանց փոփոխությունների։Ես կպած չեմ հողին,ես կարող եմ սավառնել,նոր կյանք տեսնել,ապա վերադառնալ...
Ես գիտեմ սիրել,կարոտել,ես գիտեմ նույնիսկ արտասվել,ես անգամ գիտեմ ցավ զգալ,պարզապես ես գիտեմ նաև այդ ամենը սառեցնել։Սերը ես երբեք չեմ սառեցնում,իսկ կարոտն այն մարդու հանդեպ,ում ես աշխարհի չափ կարոտել եմ,բայց չեմ կարող տեսնել ու գեթ մեկ անգամ համբուրել,չեմ կարող տրվել իր քնքշանքին ու սիրուն,ես կսառեցնեմ ամբողջ օրվա ընթացքում,իսկ երեկոյան ես կբացեմ սիրտս,կկարդամ նրա նամակները,գուցե կարտասվեմ ու կքնեմ չորացած արցունքները այտերիս,իսկ առավոտյան կրկրին ոտքի կկանգնեմ ամուր ու առանց ցավերի...Ես սիրում եմ նորություններով լեցուն կյանքը,բայց ես սիրում եմ վերադառնալ այնտեղ,ուր կայի...
Հ.գ. Այստեղ խոսքը հենց Գերմանիայի մասին էր,որտեղ ես չէի կարող ընկերներիս հետ լինել,սակայն դա ինձ չխանգարեց,ժամանակը ճիշտ օգտագործելուն ու վայելելուն։Ես անպայման կցանկանայի ընկերներիս հետ էլ ծանոթանալ կյանքի տարբեր էջերին..:)
